Ο Ανεστόπουλος μας είχε πει το πιο ωραίο αντίο

Συνεχίζουμε που λες, χωρίς τους ποιητές μας. Συνεχίζουμε μέσα στην κρίση την πολιτισμική. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση της δημιουργίας. Συνεχίζουμε με τις λίγες σπίθες του παρελθόντος, με λιγότερους ανθρώπους που κρατούν τη φωτιά αναμμένη.

Πολλοί είπαν πως άκουσαν τη μουσική των Κρίνων, τους στίχους του Θάνου και του Παντελή και άρχισαν να γράφουν. Πολλοί είπαν πως η μελαγχολία των καταραμένων ποιητών, είναι η σπουδαιότερη Γιορτή. Είναι η ζωή η ίδια, ο καθρέφτης, η αυλαία που ανοίγει και βλέπεις την πραγματικότητα που έχεις μέσα σου. Είναι η χαρά της συνειδητοποίησης, η αποδοχή του συναισθήματος, ο ρομαντισμός στην ολότητα του. Η μικρή προσωπική επανάσταση. Δεν χωράνε αντίο σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Η μουσική, οι στίχοι, το έργο θα μείνουν και θα σπάνε τη μετριότητα της κρίσης μας.

Ο Θάνος δεν φοβήθηκε την αλήθεια. Μίλησε μόνος του για την αρρώστια, στάθηκε όρθιος μπροστά μας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι και μας ζήτησε να ζήσουμε. Να ζήσουμε “όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε”. Να μην κεράσουμε φόβο τους φόβους μας. Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να πονάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πιούμε ζωή. Να χορτάσουμε ζωή. Να είμαστε αληθινοί.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας χαιρέτισε με ποίηση, με την ποίηση που τόσο αγάπησε, με την ποίηση που μας άφησε δώρο λαμπρό μέσα από τη “σκοτεινιά” των Διάφανων Κρίνων. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα στο Ρόδον, στο Gagarin, στο An Club, σε τόσες συναυλίες, σε τόσες μαραθώνιες βραδιές τέχνης. Σε τόσες γιορτές. Ναι, θα στεναχωρηθώ για την απώλεια που γίνεται συνήθεια μας. Θα στεναχωρηθώ για τα ταλέντα που φθίνουν, για τις αφορμές έκρηξης που ελαττώνονται μέσα στην γενικότερη ύφεση.

Η παρακαταθήκη του Ανεστόπουλου, η παρακαταθήκη των Κρίνων είναι αυτή η εκρηκτική γνωριμία με τον εαυτό και η αποδοχή της σκοτεινής πλευράς μας. Η μελοποίηση του Ουράνη, το αγκάλιασμα του Blas de Otero, η ανάδειξη του Κλέανδρου Καρθαίου, ο φόρος τιμής στον Κώστα Καρυωτάκη, στον Διονύση Καψάλη, στον Λίνο Ιωαννίδη, στον Χρίστο Ρουμελιωτάκη. Η δημιουργία νέων ατόφιων έργων για τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με τα Κρίνα, αλλά και για αυτές που θα έρθουν σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Οι “καταραμένοι δημιουργοί” βγήκαν μέσα από τις σελίδες μας και έστησαν μεθυσμένες παραστάσεις μπροστά μας, στις σκηνές, στους συναυλιακούς χώρους, σε πλατείες. Μαζί τους ήρθε η βαθιά ανάσα της ζωής, ο έρωτας, ο καθημερινός θάνατος, οι διαψεύσεις, οι νοσταλγίες, το χθες και το όνειρο. Ο ρομαντισμός που τόσο λάτρεψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.

Δεν υπάρχει αντίο σήμερα. Υπάρχει μόνο επιστροφή στο έργο, νέα γνωριμία με τους στίχους, με τα λόγια, με τις μουσικές. Σαν επαναπροσδιορισμός.

Λίγους μήνες πριν ήμουν στον πεζόδρομο της Ερμού, εκεί που συναντά την Πειραιώς. Μια συναυλία για τους μετανάστες, για τους πρόσφυγες, για τους απόκληρους. Ο Θάνος θα εμφανιζόταν μαζί με τα Υπόγεια Ρεύματα. Δεν μπόρεσε, εμφανίστηκε όμως στο Παλλάς και στη Μονή Λαζαριστών. Οι τελευταίες του πράξεις αγάπης για το κοινό που τον λάτρεψε, που μεγάλωσε με το φως που ανέδυαν τα Διάφανα Κρίνα.

Στη συναυλία υπέρ των μεταναστών μας είχε στείλει τους στίχους του από το “μια σιωπή”:

Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,

δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,

δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,

δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,

δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,

Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,

δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που ‘χει γίνει ρημαδιό.

Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι

δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που ‘ναι η ελπίδα πεθαμένη

Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας

είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας

είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας

και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να ‘ναι η δικιά μας..

Τα Διάφανα Κρίνα ήταν το φως. Όχι μίζερο. Φως διάφανο, κρυστάλλινο, λαμπρό. Μας έμαθαν λογοτεχνία, μας έμαθαν τι εστί εξαγνισμός, σαν τον εξαγνισμό που βγαίνει μέσα από τα σωθικά σου στα τελευταία λεπτά του “Μπλε Χειμώνα”. Και αυτό είναι δώρο σπάνιο, ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτό το δώρο.

Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερους στίχους σαν του Θάνου και των Κρίνων. Χρειαζόμαστε δημιουργία για να ξεκολλήσουμε από το λίγο μας. Χρειάζεται μαζί με το αντίο στον Θάνο, να δώσουμε ένα χέρι στον διπλανό, στον ανήμπορο. Να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι.

“Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομα μας;”. Γίνεται να μην το θυμάται; Γίνεται να σιγήσουν αυτές οι λέξεις που βγήκαν μέσα από τα τραγούδια των Κρίνων;

Αυτές ήταν οι τελευταίες γιορτές. Ας τις χαρούμε, μέχρι τις επόμενες.

10/09/2015 το πρώτο live στην Τεχνόπολη:

11/09/2015 στην Τεχνόπολη και πάλι:

29/6/2016 στη Μονή Λαζαριστών. Η τελευταία μουσική παράσταση:

Όπως έγραφε ο ίδιος: “Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε”

 

Τα Διάφανα Κρίνα ήταν ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα.

Η σύνθεσή του:  Θάνος Ανεστόπουλος (φωνή/ ακουστική κιθάρα/ φυσαρμόνικα/ πιάνο/ όργανο), Νίκος Μπαρδής (κιθάρες/ τρομπέτα/ κρουστά/ συνθετητές/ μεταλλόφωνο), Κυριάκος Τσουκαλάς (κιθάρες/ πλήκτρα/ κρουστά/ γεννήτρια ήχων), Παντελής Ροδοστόγλου (ηλεκτρικό μπάσσο), Τάσος Μαχάς (τύμπανα/ κρουστά) και Παναγιώτης Μπερλής (φωνή, πλήκτρα,σύνθεση/ενορχήστρωση, 1995-2000). Σχηματίστηκαν το 1991 και διαλύθηκαν το 2009. Επανενώθηκαν το καλοκαίρι του 2015 για τον Θάνο. Και θα ζουν για πάντα μέσα μας.

Πηγές:

Συναυλία Τεχνόπολης: Merlin’s Music Box

Συναυλία Μονής Λαζαριστών και πρώτη ημέρα Τεχνόπολης: Kostas Kavvadias