Ο Sean Binter έσωζε ανθρώπους στη Λέσβο αλλά κινδυνεύει με 25 χρόνια φυλακή: Η ιστορία του

Ο Sean Binder ήρθε στην Ελλάδα για να σώσει ζωές στη Λέσβο ως διασώστης. Τα κατάφερε, ομολογουμένως, εξαιρετικά. Και το ελληνικό κράτος τον “αντάμειψε” γι’ αυτό. Τον συνέλαβε, τον προφυκάλισε για περισσότερο 100 ημέρες και του φόρτωσε το μισό ποινικό κώδικα. O Sean, μαζί με την Sarah Mardini της οποίας η ιστορία είναι πανομοιότυπη, κινδυνεύουν με φυλάκιση ακόμα και 25 ετών για κατηγορίες όπως λαθρεμπόριο, κατασκοπεία και παράνομη χρήση ραδιοσυχνοτήτων.

Ο Sean, 27 χρόνων, Γερμανός με ιρλανδικές ρίζες, βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα για τη δίκη που θα διεξαχθεί στη Λέσβο από τις 18 του μήνα. Και είναι από τους τυχερούς, αφού στη Sarah δεν επιτρέπεται καν η είσοδος στη χώρα! Η κοπέλα από τη Συρία θα δικαστεί ερήμην! Αθάνατη Ελλάδα…

Ακόμα και τώρα, τρία χρόνια, μετά τη σύλληψή του, ο Sean δεν μπορεί να το πιστέψει όπως εκμυστηρεύτηκε στο NEWS 24/7 μία ημέρα πριν μπει στο αεροπλάνο για τη Λέσβο. Παρόλα αυτά βρίσκει το κουράγιο να χαμογελάσει όταν τον ρωτάμε αν είναι κατάσκοπος, προφανώς κάνοντας πλάκα:

“Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν κάναμε τίποτα κακό και νομίζω ότι αυτό το έχουμε αποδείξει ήδη με τη δράση μας, έχουμε απαντήσει στις κατηγορίες που μας αποδίδονται. Συμβαίνουν βέβαια παράλογα πράγματα. Με κατηγορούν για γεγονότα που συνέβησαν το 2016. Εγώ το 2016 δεν ήμουν καν στην Ελλάδα. Με κατηγορούν για κατασκοπεία επειδή χρησιμοποιούσα για την επικοινωνία ασύρματο. Ξέρουμε όμως ότι η επικοινωνία στη θάλασσα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Oι επικοινωνιες αυτές δεν ηταν κρυπτογραφημενες και όλα τα καραβια στο κόσμο έχουν ανοιχτούς ασυρμάτους. Επίσης σχεδόν κάθε άνθρωπος στον πλανήτη χρησιμοποιεί το WhatsApp. To ίδιο και εγώ. Κατηγορούμαι όμως και γι’ αυτό”.

Και στη συνέχεια: “Δούλευα για ΜΚΟ. Το πρόβλημα που υπήρχε στη Λέσβο-και όχι μόνο βέβαια-νομίζω ότι αφορούσε συνολικά την Ευρώπη. Φυσικά η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει διαφορετική άποψη. Εγώ πάντως ένιωσα υπεύθυνος, ένιωσα να με καλεί ένα καθήκον στο νησί και έτσι έφτασα εκεί. Οι Λέσβιοι, μιλώντας τώρα για τη Λέσβο, έδειξαν στην αρχή τεράστια αλληλεγγύη. Από το 2017 και μετά όμως και οι Λέσβιοι και οι Ελληνες σαν να έχασαν τη δύναμη και το κουράγιο τους. Είδαν πολλούς διεθνείς οργανισμούς στα μέρη τους”.

O Sean μας λέει επίσης ότι με τη δράση τους πρόσφεραν και know how στις ελληνικές αρχές κάτι που δεν εκτιμήθηκε… “Εμείς προσφέραμε διάσωση. Και μπορώ να πω ότι είχαμε καλή συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, τους βοηθούσαμε. Και μπορώ να σας πω ότι οι αρχές στη Λέσβο δεν είχαν τη σχετική εκπαίδευση. Τους βοηθήσαμε πιστεύω και σ’ αυτό το κομμάτι. Πολλές φορές λαμβάναμε e-mail και από τις ευρωπαϊκές αρχές έτσι ώστε να τους παράσχουμε βοήθεια. Χρησιμοποιούσαν ακόμα και δικό μας ιατρικό υλικό. Πολλά πράγματα δεν υπήρχαν στο νησί.

Οταν έφτασα το 2017 οι αφίξεις ήταν σαφώς λιγότερες, οι θάνατοι όμως συνεχίζονταν. Το ρίσκο ήταν ακόμα εκεί, ιδιαίτερα το χειμώνα όταν ο καιρός ήταν κρύος. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι είμαστε κάποιοι σούπερ ήρωες ή κάτι τέτοιο, αυτό όμως δεν ισχύει. Ο κόσμος τις περισσότερες φορές επιβίωνε μόνος του. Ημασταν εκεί για να αποτρέψουμε θανάτους με όλα τα μέσα που είχαμε διαθέσιμα, να περιθάλψουμε τραυματίες, γενικά να κάνουμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε”.

Οι μέρες της προφυλάκισης, αρχικά στα κρατητήρια της ΕΛΑΣ και στη συνέχεια στις φυλακές της Χίου ήταν το χειρότερο διάστημα. Οι λόγοι: “Τα κρατητήρια στη Χίο ήταν το χειρότερο μέρος στο οποίο έχω βρεθεί στη μέχρι τώρα ζωή μου. Και στη Μόρια ήταν άσχημα, το ξέρω, αλλά στη Χίο δεν μπορούσες να βγεις έξω, δεν υπήρχαν παράθυρα, δεν είχες καμία επαφή με το φως, οι συνθήκες υγιεινής ήταν ανύπαρκτες, δεν υπήρχε αρκετό φαγητό, είχαμε ακόμα και κοριούς να μας ταλαιπωρούν.

Αλλά να ξέρετε εγώ ήμουν από τους τυχερούς γιατί τουλάχιστον είχα κατηγορία εναντίον μου. Συνάντησα όμως ανθρώπους στη φυλακή της Χίου που δεν είχαν κατηγορηθεί για κάτι. Δεν υπήρχε έρευνα εναντίον τους. Τους είχαν απλά πετάξει εκεί. Ανθρωπο εκεί τον έδειραν γιατί ήταν εξαιρετικά ανήσυχος, βρισκόταν στη φυλακή για τρεις μήνες αλλά κανείς δεν του εξηγούσε γιατί. Εκλαιγε.Μα πως να κάνεις διαφορετικά; Δεν σε κατηγορούσαν για κάτι αλλά βρισκόσουν μαζί με δολοφόνους. Μοιραζόσουν το ίδιο κελί με 17 ανθρώπους”.

Toν ρωτάμε για το πως ακούει τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και άλλων Ευρωπαίων ηγετών περί “υβριδικού πολέμου” όταν αναφέρονται στην κατάσταση που παρατηρείται στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία. Είναι ειλικρινής: “Αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι ότι δρούμε μέσα σ’ ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο. Οταν μιλάς για την κατάσταση στα ελληνοτουρικά σύνορα για παράδειγμα, μιλάς και πολιτικά. Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημα ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί για πολιτικούς σκοπούς τους πρόσφυγες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι. Και αυτό που ενδιαφέρει έναν διασώστη είναι να μην πεθάνει κανείς. Τα υπόλοιπα έπονται. Τι ζητάμε από την ΕΕ; Να σεβαστεί, έστω στο μίνιμουμ, τις συνθήκες που έχει υπογράψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να κάνουν πράξη αυτά για τα οποία έχουν δεσμευτεί”.

Τον αποχαιρετάμε με μία τελευταία ερώτηση. Γιατί τόση καχυποψία για τους πρόσφυγες στην Ευρώπη;” Ειλικρινά δεν μπορώ να βρω μία συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Μπορώ όμως να σας πω μία μικρή ιστορία. Εχω έναν γείτονα, πολύ αγαπητός άνθρωπος γενικά. Μιλάμε πολύ. Όταν έρχεται η κουβέντα για τους πρόσφυγες, για τους αιτούντες άσυλο κ.τ.λ., οι απόψεις του είναι ότι πρόκειται για τρομοκράτες, ανθρώπους που κλέβουν τις δουλειές από τους γηγενείς κ.τ.λ.. Η αντίδρασή μου είναι ότι είναι ρατσιστής και όλο αυτό είναι τρομερό, ωστόσο αυτό που κάνω στην πραγματικότητα είναι να ανοίξω έναν διάλογο μαζί του.Τον ρωτάω γιατί πιστεύει κάτι τέτοιο.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο -δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι έχουν την ευθύνη να κάνουν κάτι τέτοιο- αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι παρατηρώ ότι σταδιακά αλλάζει τον τρόπο σκέψης του. Και εξηγώ ότι οι πρόσφυγες είναι άφησαν πίσω τους μία άκρως επικίνδυνη και τρομακτική κατάσταση. Έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως πρόκειται για όντα εξωπραγματικά ή φρικτά, αλλά η λύση θα ήταν να μιλάμε για αυτό. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι περισσότερο πολωμένη από όσο υπήρξε στο παρελθόν και εν τέλει ποιοι υποφέρουν; Οι ευάλωτες ομάδες, όπως πάντα άλλωστε”.

Γ. Κοσμόπουλος: Η αλληλεγγύη ποινικοποιείται

Ο Γιώργος Κοσμόπουλος, από τη Διεθνή Γραμματεία της Διεθνούς Αμνηστίας, που παρακολουθεί την κουβέντα, προσθέτει μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Το ότι είναι Ελληνας έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία:

“Το βασικό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο Σον δεν έκανε τίποτα. Εγώ λέω ότι έκανε κάτι καλό. Εχω δει παιδιά σαν τον Σον να σώζουν ανθρώπους από βέβαιο πνιγμό. Είναι ήρωες, όχι κάτι λιγότερο απ αυτό. Το γιατί οι αρχές επιδιώκουν τις διώξεις, νομίζω ότι είναι κάτι που εμπίπτει στο γενικότερο πολιτικό περιβάλλον της ποινικοποίησης. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά την Ευρώπη συνολικά. Της ποινικοποίησης, της αλληλεγγύης για να γίνω πιο συγκεκριμένος.

Πρόκειται για μία πολιτική επίδειξης ισχύος και απειλής, για μία πολιτική εκφοβισμού συχνά. Οι κρατικές αρχές χρησιμοποιούν όλη την ισχύ τους εναντίον ανθρώπων που κάνουν καλό και μάλιστα σε περιπτώσεις κατά τις οποίες αυτοί οι άνθρωποι κάλυπταν κενά του κράτους. Οι ελληνικές αρχές βέβαια έκαναν διασώσεις και ο Σον εξήγησε ότι πολλές φορές συνεργάζονταν.

Είναι συνολικό το πρόβλημα, ευρωπαϊκό. Κοίταξε τι γίνεται στη Μεσόγειο. Οι διώξεις συνεχίζονται. Εχουμε ανάλογες περιπτώσεις στη Γαλλία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανεξάρτητα από το πολιτικό διακύβευμα υπάρχουν άνθρωποι στη μέση. Και υποχρεώσή μας όχι μόνο ηθική αλλά και νομική, είναι να βοηθήσουμε. Πολλοί άνθρωποι αν βρίσκονταν εκεί όπου ο Σον και η Σάρα έσωζαν ζωές θα άλλαζαν την άποψή τους.

Η Σάρα, πρέπει να το πούμε αυτό, δεν μπορεί να έρθει στη δίκη τους, της απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα. Τους φυλάκισαν γιατί ήταν ύποπτοι φυγής. Τώρα η Σάρα ζητάει να έρθει για να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί δεν έχει απολύτως τίποτα να κρύψει και δεν της το επιτρέπουν.

Για το τέλος μία μικρή, αλλά εξόχως σημαντική δήλωση του Nils Muižnieks, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Περιφερειακού Γραφείου της Διεθνούς Αμνηστίας: “Αυτή η εμβληματική περίπτωση καταδεικνύει πόσο μακριά θα φτάσουν οι ελληνικές αρχές για να αποτρέψουν τους ανθρώπους από το να βοηθούν πρόσφυγες και μετανάστες/ριες. Το σταμάτημα των επιχειρήσεων διάσωσης δεν σταματά τους ανθρώπους από το να κάνουν επικίνδυνα ταξίδια, απλώς κάνει αυτά τα ταξίδια πιο επικίνδυνα”.

Πλέον, όποιος θέλει να καταλάβει, θα καταλάβει…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις