Ο Χρήστος Μάστορας πίστευε ότι θα γίνει ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου (αλλά, ήρθαν οι MELISSES)

Σε ένα δισκάδικο στη Γλυφάδα, πίσω στην εποχή που για δώρα παίρναμε ένα cd ή ένα sigle αναλόγως τα χρήματά μας, έπεσα πάνω στη συζήτηση ενός πιτσιρικά με τον πωλητή. Στον καβγά τους για την ακρίβεια. Ο πρώτος έψαχνε μία διασκευή του ‘Child in time’ των Deep Purple και ο δεύτερος σχεδόν αρνούνταν να τον εξυπηρετήσει υποστηρίζοντας ότι ‘είναι ιεροσυλία να ακούσεις αυτό το τραγούδι από κάποιον πέραν του Ian Gillan’.

Δεν ξέρω πού μπορεί να βρίσκεται τώρα αυτός ο πωλητής ή πόσο θα θύμωνε και μαζί μου σήμερα που θα γράψω ότι αυτήν την Παρασκευή μπορεί αν πάει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών να ακούσει το Χρήστο Μάστορα, το frontman του συγκροτήματος MELISSES, να διασκευάζει Deep Purple με την Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Ωστόσο, όλη αυτή η είδηση μου τον έφερε στο μυαλό να ωρύεται φορώντας την κοντομάνικη με την κιθάρα των Deep Purple να τραντάζεται στο στέρνο του.

Στην τηλεφωνική μας συζήτηση με το Χρήστο, παρότι συνάντησα έναν ακόμη μεγάλο φαν του Ian Gillan, δεν τον ρώτησα αν έχει μπλούζα των Deep Purple κάπου τσαλακωμένη στο ντουλάπι του. Ευγενικός, ευδιάθετος και σίγουρα άλλο ένα επίθετο με ‘ευ’ μπροστά, σήκωσε το τηλέφωνό του στις 3 ακριβώς, όπως είχαμε συμφωνήσει.

Το Μέγαρο, οι Deep Purple και η ‘πρώτη φορά Ηρώδειο’

“ Ο Γιώργος Πέτρου μου πρότεινε να συμμετέχω σε ένα έργο που γράφτηκε από τον Jon Lord για φιλαρμονική ορχήστρα και που τώρα θα το ανεβάσει η Καμεράτα στο Μέγαρο. Μου κάνουν την τιμή, να πω ένα τραγούδι και εγώ”. Είχα την εντύπωση ότι θα έλεγε δύο. Του το είπα. Εκείνος γέλασε αμήχανα “ Το δεύτερο υποτίθεται ότι θα ήταν έκπληξη”.

Η γνωριμία με το Γιώργο Πέτρου έγινε πριν από τρία χρόνια. Τότε, είχε προτείνει στο συγκρότημα να συμμετέχουν σε ένα συμφωνικό αφιέρωμα στους Beatles. “ Ήταν τεράστια έκπληξη για εμάς η πρόταση αυτή. Δεν την περιμέναμε σε καμία περίπτωση. Λογικά, ανάμεσα στα συγκροτήματα που υπήρχαν τότε, επέλεξαν εμάς γιατί κάτι είδαν”. Μοιράστηκε μαζί μου την αγάπη τους για το ροκ αλλά και την επιλογή τους να μην την έχουν ‘διαφημίσει’ προς τα έξω, όντας επικεντρωμένοι στα δικά τους τραγούδια.

“ Θυμάμαι να έχω φάει τεράστιο κόλλημα με το S&M των Metallica, που κάναμε τότε με τη Συμφωνική”.

Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στο Ηρώδειο. Έπειτα, ακολούθησαν άλλες τρεις στο Μέγαρο Μουσικής. Θέλησα να μου περιγράψει λίγο τη συνθήκη του ‘Ένας πιτσιρικάς (μπροστά στις ιερές αγελάδες που μονοπωλούν το χώρο) με την μπάντα του εμφανιζόταν στο Ηρώδειο’. Φαντάζομαι ότι την ώρα που το έκανε, το χαμόγελό του είχε ξεπεράσει τα αυτιά και όδευε προς τον αυχένα. 

“ Από το πολύ άγχος μου να μην τα κάνω θάλασσα, ήταν σαν να μην είμαι εκεί. Ένιωθα ότι είμαι μέσα σε ένα μικρό κουτάκι φωτισμένο, γύρω μου δεν υπήρχε κανείς και τραγουδούσα. Όπως καταλαβαίνεις, το έχασα”. Και το βίωσε αργότερα, μέσα από τις περιγραφές των γονιών του που είχαν πάει για να τον δουν. “ Ο χώρος αυτός έχει τεράστια βαρύτητα. Έχει μία ενέργεια που σε παρασέρνει και μπορεί και να σε καταπιεί αν δεν το έχεις. Αν και αυτοί που τραγουδάνε εκεί προφανώς, το έχουν” Στο Μέγαρο δεν ένιωσε το ίδιο άγχος με το Ηρώδειο. “ Ήταν διαφορετικά. Άφησα τον εαυτό μου να το απολαύσει”.

Εκείνη την περίοδο των Beatles, η συζήτηση του Χρήστου με το Γιώργο Πέτρου, είχε βγάλει ένα μικρό λαβράκι που τότε, ο πρώτος δεν είχε ιδέα τι μπορεί να εννοούσε ο δεύτερος. “ Μοιράστηκα με το Γιώργο την αγάπη του για τους Deep Purple. Και εκείνος μαζί μου την αντίστοιχη δική του. Τον ρώτησα λοιπόν ‘Γιατί κάνουμε Beatles και όχι Deep Purple’; Και μου απάντησε ‘περίμενε και θα δεις’”. Και περίμενε. “ Και επιτέλους γίνεται πραγματικότητα ένα από τα όνειρά μου να ερμηνεύσω ένα τραγούδι των Deep Purple και να γίνω και εγώ για μια βραδιά Ian Gillan”.

Η αγάπη του Χρήστου για τους Deep Purple ξεκίνησε όταν ο πατέρας του έφερε στο σπίτι τα πρώτα cd της μπάντας. “ Τότε είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα cd, πιο παλιά ήταν μόνο οι δίσκοι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, με θυμάμαι να ακούω τη φωνή του Ian Gillan και να προσπαθώ να μιμηθώ τις κραυγές του. Όπως καταλαβαίνεις, ξεσήκωνα όλο το σπίτι”.

Οι (καταπληκτικές) μιμήσεις του

Στο σχετικά ξεκίνημα του προγράμματός τους στο Box, αφού ο κόσμος τραγουδήσει με τα κινητά να ηχογραφούν ‘Το Κύμα’ και πριν ολοκληρωθεί η πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, ο Χρήστος πιάνει το μικρόφωνο κάπως διαφορετικά από το συνηθισμένο και ξεκινάει ένα μαγευτικά καλό παραλήρημα. Από Μαρινέλλα και Στέλιο Καζαντζίδη μέχρι Black Sabbath (ειδικά αυτούς τους Black Sabbath) η φωνή του με κάτι απίστευτα ανεβοκατεβάσματα παίρνει τη μορφή μερικών ιερών τεράτων του παγκοσμίου και ελληνικού πενταγράμμου. Πώς στην ευχή το κάνει; 

“ Όταν παθιάζομαι με ένα συγκρότημα ή έναν τραγουδιστή, η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους γίνεται υπό τη μορφή μίας μίμησης. Από εκεί και πέρα, επειδή κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα μίνι ταλέντο, ένα ηλίθιο ταλέντο όπως εγώ το ονομάζομαι μιας και είναι σχετικά άχρηστο”. ‘Μα γιατί;’, τον ρωτάω. “ Γιατί πάντα θεωρούσα ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του ταυτότητα και η μίμηση είναι απλά για χαβαλέ”. Ωστόσο, κάποιοι ασχολούνται μαζί της (με τη μίμηση) και πιο επαγγελματικά.

“ Ναι σαφώς είναι και ένα είδος ψυχαγωγίας. Ωστόσο, όσοι το κάνουν επαγγελματικά είμαι σίγουρος ότι το κάνουν καλύτερα από μένα. Σε εμάς ήταν ένας χαβαλές που εξελίχθηκε σε ένα βιντεάκι που είχε πολλή μεγάλη απήχηση”. Και στο μαγαζί έχει την αντίστοιχη. “ Ναι. Έχουμε ένα μικρό μέρος στο πρόγραμμα που κάνουμε πολλούς από αυτούς που έρχονται να μας δουν να γελάσουν”.

Μία ανάσα χειροκροτήματος: Το κοινό του Ηρωδείου, του Μεγάρου, του Box

“ Θεωρώ πως το κοινό του Μεγάρου και του Ηρωδείου δε διαφέρει από το κοινό που έρχεται στις συναυλίες μας. Δε θέλω διαχωρίζω τους ανθρώπους. Πράγματι, στο Ηρώδειο μπορεί να υπήρχαν άνθρωποι που δεν πηγαίνουν σε μπαρ, κλαμπ και μπουζούκια αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που πάνε. Από εκεί και πέρα, ίσως ο χώρος να τους κάνει να αντιδρούν διαφορετικά και να δείχνουν διαφορετικά την αγάπη τους. Ίσως να είναι λίγο πιο ήσυχοι από αυτό που θα ήταν σε ένα νυχτερινό μαγαζί”.

“ Το κοινό όμως που αγαπάει τη μουσική δεν επιλέγει το χώρο αλλά τον καλλιτέχνη”.

Οι ρατσιστές που δεν πρέπει να είμαστε στη μουσική

Σε εκείνο το σημείο, που τα κοινά έγιναν ένα, η ερώτηση για το διαχωρισμό και διχασμό της μουσικής σε είδη αλλά και καλλιτέχνες ήρθε. “ Έχουμε μία τάση να κατηγοριοποιούμε τα πάντα, ωστόσο αυτό είναι και δίκοπο μαχαίρι. Δεν μπορείς να βάζεις στο ίδιο σακί κάποιους καλλιτέχνες. Άλλη αξία μπορεί να έχει η Αρβανιτάκη ή η Αλεξίου. Μετά από αυτές είναι το χάος. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και ανοιχτόμυαλοι. Δεν είναι μόνο οι έντεχνοι που γνωρίζουν αυτήν την τέχνη. Όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι άτεχνοι”. Ο Χρήστος σπεύδει να εξηγήσει ότι δεν είναι κατά της ταμπέλας, ωστόσο πιστεύει ότι δεν πρέπει να εξαρτιόμαστε από αυτήν. “ Οι ταμπέλες μπορεί από τη μία να σε βοηθήσουν να προσανατολιστείς και από την άλλη, μπορεί να σε κάνουν να χάσεις άλλα όμορφα πράγματα”.

Το δύσκολο του να είσαι ελληνικό συγκρότημα τώρα  

Οι Μέλισσες είναι ένα από τα συγκροτήματα που δείχνουν ότι ήρθαν για να μείνουν. Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι όλο αυτό; Πόσο εύκολα μπορείς να διακριθείς σήμερα στην ελληνική μουσική σκηνή; “ Πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναπνεύσει ένα συγκρότημα και να ανταγωνίζεται στα ίσια σόλο καλλιτέχνες. Και στατιστικά να το πάρουμε, αν δούμε πόσα συγκροτήματα βρίσκονται στο τοπ που ελληνικού ραδιοφώνου θα καταλάβουμε ότι η εικόνα γέρνει”.

Σύμφωνα με το Χρήστο, τα συγκροτήματα στην Ελλάδα δεν έχουν πια το κίνητρο να κάνουν δισκογραφία και αυτό γιατί “ αισθάνονται ότι παίρνουν ένα πολύ μικρό μερίδιο και στη δόξα και στη συχνότητα με την οποία ακούγονται τα τραγούδια τους”.

Το εύκολο του να ήσουν ελληνικό συγκρότημα τότε (τις περασμένες δεκαετίες)

Ωστόσο, τις προηγούμενες δεκαετίες, ειδικά στη ροκ σκηνή είχαμε πάρα πολλά συγκροτήματα. Με μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Ο Χρήστος όχι μόνο συμφωνεί με αυτές τις δύο πρώτες προτάσεις αλλά άρχισε να αραδιάζει μερικά από τα ονόματα των συγκροτημάτων που άφησαν ιστορία στην ελληνική ροκ σκηνή. Μέσα σε αυτά είπε τις Τρύπες και τα Μωρά στη Φωτιά. Έπειτα, μίλησε για τους λόγους που πιστεύει ότι έγινε αυτό. “ Μπορώ να σκεφτώ πολλά συγκροτήματα με σοβαρό στίχο, πολιτική και κοινωνική άποψη. Τώρα πια, η μουσική έχει στραφεί στο επιφανειακό και χάνουμε την ουσία του πράγματος”.

Αν παρατηρήσεις και τη μουσική του εξωτερικού, τα περισσότερα τραγούδια μιλούν για το πόσα λεφτά ή γκόμενες έχει ο τάδε ράπερ. Είναι αστείο. Έχει παρεκτραπεί το πράγμα. Είμαστε του εφήμερου. Η κοινωνία ολόκληρη στρέφεται στο πολύ γρήγορο. Η πληροφορία που αλλάζει

“ Δεν μπορώ να ακούσω πια μουσική. Έχω πρόβλημα. Έχω μείνει στα παλιά” λέει και γελάει. “Αισθάνομαι γέρος μέσα μου γιατί η αγαπημένη μου μουσική είναι από τη δεκαετία του ‘70. Από τα ελληνικά, ακούω ακόμα τα παλιά του Νταλάρα”. Για το Χρήστο πρέπει κάποιος να βγει και να εμπνεύσει. Και μέσα σε αυτό το ‘κάποιος’ βάζει και τον εαυτό του. “ Και εγώ έχω πέσει πολλές φορές στην τρύπα του να βγάλω ένα hit και όχι ένα τραγούδι που θα τραγουδιέται χρόνια. Έχουμε βγάλει και τραγούδια όμως όπως το ‘Έλεγες’ που τουλάχιστον έχει μία ένδειξη διαχρονικότητας”.

Το εννιά χρόνια στη δισκογραφία αυτή τη στιγμή του φαίνεται λίγο. “ Θέλω πολύ παραπάνω για να πω ότι κάτι έκανα ή άφησα στην ελληνική δισκογραφία”. Από την άλλη, το θεωρεί κατόρθωμα. “ Αν αναλογιστούμε ότι δεν υπάρχουν πολλά ελληνικά συγκροτήματα και ότι δεν γράφεται πια μουσική και ότι όλοι είναι σχετικά αναλώσιμοι”.

Μία ανάσα για να κουρδίσουμε τα όργανα: Πώς ήρθαν οι ‘MELISSES’;

Πριν από περίπου εννιά χρόνια, στο Θησείο, μαζεύτηκαν πέντε τύποι με αγάπη για τη μουσική, με βασικό στόχο να φτιάξουν δικά τους τραγούδια. “Δ εν θέλαμε να κάνουμε διασκευές ή να είμαστε μία ακόμη cover μπάντα που γεμίζει ένα πρόγραμμα. Θέλαμε να γράψουμε και εμείς τη δική μας μικρή ιστορία όπως έγραψαν τη δική τους μεγάλη οι Πυξ Λαξ. Αυτό ήταν το όνειρό μας”. Οι ‘Μέλισσες’, προέκυψαν έπειτα από την τυχαία διέλευση ενός πλανόδιου που πουλούσε μέλια την ώρα που στο τραπέζι είχε πέσει το θέμα του ονόματος. “Μετά από μία μέρα, αναθεωρήσαμε. Είπαμε ότι αυτό το όνομα παραείναι αστείο για να το κρατήσουμε. Οι ιδέες που πετάξαμε ήταν πολύ πολύ χειρότερες, οπότε μείναμε στις Μέλισσες. Ένα όνομα που τελικά, έχουμε αγαπήσει πολύ γιατί αισθανόμαστε τόσο εργατικοί όσο οι μέλισσες”.

Η παγίδα του ‘πώς να μην είσαι αναλώσιμος’

“ Αν δεν έχεις ως στόχο σου το απόλυτο κέρδος ή το να είσαι απλά στα χαρτιά νούμερο ένα, αλλά θέλεις να κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς χωρίς εκπτώσεις τότε βρίσκεις ένα μικρό καταφύγιο και θεωρείς ότι είσαι κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν θεωρείς τον εαυτό σου αριθμό”.

“ Αυτή η παρέα πιστεύω ότι το έχει διασφαλίσει αυτό. Ο ένας υπενθυμίζει στον άλλο τις αξίες της μουσικής και το γιατί ξεκινήσαμε”.

Η τεράστια επιτυχία τους στη νυχτερινή ζωή

Αν οι Μέλισσες ήταν παράσταση, θα ήταν μονίμως sold out. Οπουδήποτε και αν εμφανίζονται, δεν πέφτει καρφίτσα. “ Είναι αλήθεια ότι αν δεν είχε επιτυχία το μαγαζί, μπορεί τώρα να ήμουν δυστυχισμένος. Δεν ξέρω αν πρέπει να ευχαριστήσω το Θεό ή το σύμπαν αλλά μας έχουν πάει απίστευτα όμορφα τα πράγματα. Η τύχη μας έχει βοηθήσει να είμαστε κάθε βράδυ γεμάτοι και να διασκεδάζουμε έναν κόσμο που δε χορταίνει και ξαναέρχεται. Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα τεράστιο πάρτι”. Το σημαντικό είναι ότι περνάνε καλά πάνω στο stage. Ότι ‘παίζουνε’.

“ Δεν είναι τυχαίο το ‘παίζω μουσική’, είναι ένα παιχνίδι για εμάς πάνω στο stage και το απολαμβάνουμε”.

Ένα ακόμα σημαντικό γεγονός που ‘ζουζουνίζει’ γύρω από τις Μέλισσες είναι ότι εν συγκρίσει με τα περισσότερα μαγαζιά της νύχτας, το δικό τους, μαζεύει τον πιο νέο ηλικιακά κόσμο. Είναι σαν να έχουν γεμίσει ένα κενό. Αυτό του πιτσιρικά που δεν το θέλει και πολύ το βαρύ πρόγραμμα. “ Με τον κορεσμό του λαϊκού και του πιο ‘μπουζούκια’ στη νύχτα, δημιουργήθηκε ίσως μία ανάγκη εναλλακτικής διασκέδασης. Ωστόσο, δεν είναι ότι και εμείς δε λέμε λαϊκά στο μαγαζί. Κάνουμε μία αναδρομή σε όλα τα είδη της μουσικής και σε όλες τις χρονολογίες”.

Κιθαρίστας ή frontman;

Μικρός πίστευε ότι θα γίνει ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο. Μου το ορκίστηκε. “ Έχω μία φωτογραφία μου που ακόμα λογικά δεν μιλάω, δίπλα στον πατέρα μου και την ηλεκτρική του κιθάρα να κρεμιέμαι σχεδόν την τασιέρα. Εκείνη ήταν η πρώτη μου επαφή με μουσικό όργανο”. Αυτή η κιθάρα στάθηκε αφορμή να παρατήσει το πιάνο που τον είχαν υποχρεώσει οι γονείς του να μάθει και να ξεκινήσει μαθήματα κιθάρας. “ Ήθελα να γίνω ο καινούριος Jimi Hendrix. Ξέρεις, είχα και υψηλούς στόχους τότε. Ο δάσκαλός μου μου έλεγε καλά λόγια για το ταλέντο μου, άρα το είχα σίγουρο”. Η κιθάρα, έφερε την κιθάρα της παραλίας “ και η παραλία έφερε και το ότι μπορεί να πεις και κανένα τραγούδι, να βγάλεις και κανένα κορίτσι και τελικά όλα για τις γυναίκες έγιναν”. Αυτό το τελευταίο το πήρε πίσω γελώντας.

Μικρός ήταν πολύ κλειστό παιδί και μέσα από το τραγούδι μπορούσε να εκφραστεί, να κοινωνικοποιηθεί. Οι γονείς του δεν ήταν ποτέ αρνητικοί, απλώς ως γονείς ήθελαν να κάνει και τα μαθήματά μου ώστε να υπάρχει ένα μαξιλαράκι σε περίπτωση που δε γίνει Jimi Hendrix. “ Οι πιθανότητες λένε ότι δεν θα έβρισκα ποτέ δουλειά ως μουσικός ή τραγουδιστής και αυτό γιατί το επάγγελμα είναι πολύ κορεσμένο”.

Η δημοσιότητα, τα social media και ένας δίσκος των Deep Purple

“ Είμαι πραγματιστής δεν παρασέρνομαι εύκολα και δεν θα παρασερνόμουν από τη δημοσιότητα. Πολλές φορές ωστόσο, μου έχει δώσει τη δυνατότητα να δω πλευρές του εαυτού μου και να μου πω ένα μπράβο. Μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα προσπαθώ να μην προκαλώ”.

“ Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό αν κάποιος θέλει να μου μιλήσει μέσα από το διαδίκτυο απλά δεν είναι κάτι που υποστηρίζω. Δεν τροφοδοτώ συνομιλίες μέσα από τα social media και αυτό γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθινό όλο αυτό. Το πραγματικό interaction με τον κόσμο είναι στη σκηνή. Έχω διαβάσει πολύ όμορφα πράγματα στα οποία προφανώς και έχω απαντήσει”.

“ Πρόσφατα έτυχε μία κοπέλα να έρθει στο μαγαζί και να μου κάνει δώρο ένα δίσκο των Deep Purple και μετά, να μου στείλει και μήνυμα. Εντάξει, συγκινήθηκα“.

” Υπάρχει λίγο διάολος πίσω από τα social media”.

Πριν κλείσουμε το τηλέφωνο και πριν έρθει η Παρασκευή (κοντή γιορτή) που θα τον δούμε να συνεργάζεται με την Καμεράτα και τον Γιώργο Πέτρου στο Μέγαρο, τον ρώτησα με ποιον καλλιτέχνη από όλον τον κόσμο θα ήθελε να έχει μία κοινή εμφάνιση στη σκηνή. “ Τώρα το κεφάλι μου έχει γεμίσει πληροφορία. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που θαυμάζω. Η αλήθεια είναι ότι ίσως προτιμούσα να συνυπάρξουμε στη σκηνή με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι τώρα στο πικ της καριέρας του”, είπε.

Τελικά, νίκησε ο Ian Gillan.

Ο Χρήστος Μάστορας θα συμμετέχει στο ‘Συμφωνικό Ροκ’ που θα παρουσιάσουν οι Μουσικοί της Καμεράτας υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου στο Μέγαρο Μουσικής αυτήν την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου.