Οι φτωχούληδες του θεού

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων να πάνε σπίτια τους. Θα έλεγα σπίτι τους, αλλά οφείλουμε να είμαστε ακριβείς. Σπίτια τους.

Στις δεξαμενές κολύμβησης, στα βοσκοτόπια, τα καταστήματα στην Ερμού, τα 70 ακίνητα, τα 40 σπίτια και πάει λέγοντας. Να τους στείλουμε να απολαύσουν την περιουσία που με τόσο κόπο απέκτησαν μετά από χρόνια προσφοράς.

Φυσικά δεν πρόκειται για χρήματα που προέρχονται από την ενασχόληση με την πολιτική. Πιπέρι στο στόμα και όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα.

Τα σπίτια, τα σκάφη κλπ κλπ, είναι κληρονομιές ή κυρίως προέρχονται από συζύγους-λαχεία που οι πολιτικοί μας ερωτεύτηκαν, όταν άκουσαν τη μαγική φράση “έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;”.

Μπορείτε να το διαπιστώσετε στα “Πόθεν Έσχες” τους. Έχει ο πολιτικός 10 σπίτια, έχει και η σύζυγος καμία 40αριά και αμέσως να γκρινιάξετε. Προς τι ο θόρυβος; Κληρονομιά κύριοι και σκληρή εργασία.

Επειδή δηλαδή εμείς δεν τα καταφέραμε, πρέπει να φθονούμε τους άλλους που τα κατάφεραν; Αυτό είναι μικροπρέπεια και λαϊκισμός.

Λαϊκισμός είναι να μην ανέχεσαι τον κάθε Πάγκαλο και τα 48 του ακίνητα και τον κάθε Καρατζαφέρη με τα βοσκοτόπια του, όταν σου λένε ότι μαζί τα φάγαμε και μαζί πρέπει τώρα να πληρώσουμε.

Λαϊκισμός είναι επίσης να βγάζεις σπυράκια όταν ακούς ότι πρέπει να δεχθείς περικοπές για να σωθεί η χώρα, η οποία με ευθύνη όλων μας έφτασε στο χείλος του γκρεμού.

Έχουν όμως και τα δίκια τους. Ψήφο ψήφο φτιάχτηκαν τα σπίτια και οι πισίνες. Έτρωγε ο προστάτης, τσίμπαγες και εσύ τα ψίχουλα πουλώντας την ψήφο σου στους μεγάλους ηγέτες και τους κομματάρχες. Έχεις ευθύνη.

Κάθε φορά που ανακοινώνονται τα “Πόθεν Έσχες” των πολιτικών μας μαθαίνουμε δύο πράγματα.

Το “Έσχες”, δηλαδή τι έχουν, αλλά όχι το “Πόθεν”. Ποτέ δεν ξέρουμε από πού και πώς και ποτέ δεν μαθαίνουμε τι είχε κάποιος πριν μπει στην πολιτική και σε πόσες πισίνες κολυμπάει, αφού “υπηρέτησε” το λαό.

Όσο οι γνώσεις μας μένουν στο “Έσχες”, αυτός ο κατάλογος δεν είναι παρά μια σαδιστική ανακοίνωση για λαϊκή κατανάλωση και εκτόνωση λίγων ημερών.

Δεύτερη και σημαντικότερη διαπίστωση είναι ότι οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας και οι αρχηγοί, πλην της κας Παπαρήγα, δεν ζούνε στην ίδια πατρίδα με εμάς.

Βρίσκονται σε άλλο κόσμο.

Γίνεται κάποιος που έχει 50 ακίνητα και 10 φουσκωτά, να κατανοήσει τον πόνο ενός συνταξιούχου ή την απελπισία ενός ανέργου;

Είναι δυνατόν να μην αντιμετωπίζει τους πολίτες ως αριθμούς, τους απεργούς ως μιάσματα, τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως αξιότιμους συνομιλητές και τους μεγαλοδημοσιογράφους (πόθεν έσχες εδώ;) ως χρήσιμους φίλους;

Αλλά, ας μην σκάμε και πολύ. Σε λίγες μέρες θα έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε στο νοίκι και οι πολιτικοί ταγοί μας δεν ξέρουν σε πιο σπίτι να πρωτοπάνε και στις ερχόμενες εκλογές θα βάψουμε και πάλι τον χάρτη πράσινο με γαλάζιους κόκους ή το αντίστροφο.

Το έχει τραγουδήσει και ο Σωκράτης Μάλαμας. Καληνύχτα μ……..α, η ζωή έχει πλάκα. Αυτό ακριβώς.