Οι γιατροί του τρόμου

Μια εβδομάδα τρόμου φτάνει στο τέλος της, χωρίς να σκάσει ούτε μια βόμβα. Φταίει μάλλον που όλοι φοβόμαστε τους γιατρούς και ένας από αυτούς μας εμπιστεύτηκε για να δώσει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για το ότι η χώρα λαμβάνει το πικρό φάρμακο που σκοτώνει τα μικρόβια-εργαζόμενους και εξαφανίζει τους μισθούς τους.

Ξεκινήσαμε από το περασμένο Σαββατοκύριακο, με τη σύλληψη των τρομοκρατών χωρίς οργάνωση.

Παρένθεση. Οι τρομοκράτες πρέπει να διαβάζουν με προσοχή τον οικονομικό τύπο. Όποτε πρόκειται να επισκεφθούν τη χώρα συνάδελφοί τους όπως ο Ρεν και ο Στρος Καν, να παίρνουν τα μέτρα τους. Έχει αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση πάντα κάνει μερικές συλλήψεις όταν έρχονται νέα μέτρα και νόμοι επώδυνοι για τον λαό. Κλείνει η παρένθεση.

Μετά από ένα διήμερο τρόμου, το κέντρο της Αθήνας έγινε απαγορευμένη περιοχή, ενόψει των συγκεντρώσεων για την εν ψυχρώ εκτέλεση(τον «θανάσιμο τραυματισμό» σύμφωνα με την αστυνομία) του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.  Από τα μέτρα που ελήφθησαν σχετικά με τους δρόμους, το μόνο που έλειπε ήταν μια παρέλαση από τανκς και το πουλί της χούντας.

Και μετά ήρθε ο γιατρός Ντομινίκ Στρος Καν. Είχε το ύφος που έπρεπε. Απευθυνόταν στους υπηκόους του, χαζογελούσε με το δράμα μας, έχοντας δίπλα του τον πρωθυπουργό που “έδωσε μάχες για τον λαό στις Βρυξέλλες» με τα γνωστά αποτελέσματα και παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στους τοκογλύφους.

Αφού έφυγε ο κύριος ΔΝΤ, κλείδωσαν οι αλλαγές στα εργασιακά, με τη γνωστή φαρσοκωμωδία σε σκηνοθεσία ΠΑΣΟΚ και με τη βοήθεια πληρωμένων πράσινων παπαγάλων στον τύπο και τα τηλεπαράθυρα της βλακείας.

Η Λούκα Κατσέλη, «αντιστάθηκε» και «πάλεψε» για τους εργαζόμενους. Δόθηκε μάχη για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, όχι αστεία.

Γι’ αυτό οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα θα μειωθούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις και χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο για απολύσεις εργαζομένων, ώστε να προσληφθούν άλλοι φθηνότεροι.

Διότι για την απουσία της ανάπτυξης να το ξέρεις. Φταίει ο μισθωτός. Γι’ αυτό το Μπαγκλαντές, όπου οι μισθοί είναι στα πατώματα, έχει τόσο μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.

Οι  μάσκες πια έχουν πέσει. Μήνα με τον μήνα αποδεικνύεται ότι έχει αποφασιστεί μια ολόκληρη γενιά να θυσιαστεί για να διατηρήσουν τα προνόμια τους αυτοί που μέσα από τις βίλες τους μιλούν για την ανάγκη «εθνικής προσπάθειας» για να σωθεί η χώρα.

Ξεχνούν όμως ότι ο στρατός των δυστυχισμένων, που δημιουργείται μέσα στην κοινωνία, αποκτά καθημερινά νέα μέλη. Όταν σύμβουλος αυτών των ανθρώπων θα είναι η απελπισία και η ανάγκη, η καταστολή , τα επικοινωνιακά παιχνίδια, οι εκβιασμοί και οι απειλές δεν θα περνάνε. Ο λόγος απλός. Πολύ σύντομα οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν.