Όλα εντάξει. Η Δήμητρα της Λέσβου είναι νεκρή

Η Δήμητρα της Λέσβου είναι νεκρή. Όσοι ένιωσαν θιγμένοι απ’ τα όμορφα φορέματα και τις πέρλες που στόλιζαν το λαιμό της, μπορούν τώρα να ηρεμήσουν και να κοιμηθούν ήσυχοι.

Όσοι ένιωσαν άβολα στο θέαμα ενός χαμογελαστού ανθρώπου, που ήθελε απλά να ζει ελεύθερα, μπορούν τώρα να συνεχίσουν να απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα προνόμιά τους, γιατί το χαμόγελο αυτό, που τόσο τους γυρνούσε τ’ άντερα, πλέον έχει σβήσει.

Όσοι την χαπάκωναν για μια ζωή, ώστε να γίνει “κανονική”, μπορούν να βγουν έξω με το κούτελο καθαρό, γιατί η Δήμητρα πλέον δε θα τους ντροπιάζει.

Να το ακούσουν καλά! Η Δήμητρα είναι νεκρή. Πέθανε στην άσφαλτο και έμεινε στα αζήτητα του νεκροτομείου για δυο ολόκληρους μήνες.

Όλα εντάξει. Η Δήμητρα της Λέσβου είναι νεκρή.

Όσοι τη χλεύασαν, την εξευτέλισαν και την εκμεταλλεύτηκαν, ώρα να βρουν νέο θύμα, νέο παιχνιδάκι, μπας και οι μίζερες και θλιβερές ζωές τους αποκτήσουν κάποιο νόημα. Γιατί η Δήμητρα δεν είναι πια μαζί μας.

Δήμητρα έλεγες πως είσαι ένα λουλουδάκι που δε θα μπορούσε να πειράξει κανέναν. Που αγαπούσε το χορό, το τραγούδι και τη ζωή. Και όντως ήσουν έναν λουλουδάκι, παρόλο που κάποιοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην ανθίσεις.

Εσύ τα έκανες όλα σωστά, Δήμητρα, δεν έκανες τίποτα λάθος. Πάντοτε βοηθούσες όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και έδινες αγάπη και βοήθεια, χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.

Στάθηκες δίπλα σε πρόσφυγες της Λέσβου, βοήθησες αστέγους, αναξιοπαθούντες κι ήθελες να είσαι για εκείνους η αγκαλιά που εσύ ποτέ δεν πήρες.

Το 2015, όταν εκατοντάδες βάρκες έβγαιναν στις ακτές της Σκάλας Συκαμιάς, το αγαπημένο σου ροζ φόρεμα έκανε κάποιους να ενδιαφερθούν για την ιστορία σου, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να σωθείς από το μίσος των “κανονικών” και των καλών νοικοκυραίων.

Δήμητρα, έλεγες πως ονειρεύεσαι έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, ρατσισμό και μίσος. Μα δε θα ζήσεις, για να δεις αν ο κόσμος αυτός θα γίνει καλύτερος.

Ο κόσμος αυτός που δε σου επέτρεψε να ανθίσεις, που δε σ’ άφησε να γεμίσεις με φως τις μέρες σου και τις μέρες μας. Ο κόσμος αυτός που σε πέταξε στη γωνία, που σε διέλυσε, σε εγκλώβισε, σε τιμώρησε και σε σταύρωσε, γιατί δεν ήσουν έτσι όπως σε ήθελε.

Ο κόσμος αυτός που σε απομόνωσε, σε βασάνισε, σε έστειλε στο ψυχιατρείο και τελικά στον τάφο, μόνο και μόνο επειδή θέλησες να είσαι ο εαυτός σου. Αυτά ήταν τα αμαρτήματά σου και τα πλήρωσες με τη ζωή σου.

Ήσουν αληθινή και ελεύθερη. Δε μπήκες σε παντελόνια που ποτέ σου δεν ήθελες και τα φορέματά σου έμοιαζαν επικίνδυνα και άρρωστα στα μάτια των “υγειών”.

Δεν φταις για τίποτα, Δήμητρα. Ποτέ σου δεν έφταιξες. Απλά, για κακή σου τύχη, αυτός ο κόσμος είναι λίγος για λουλουδάκια σαν και εσένα.