Παλαιοκώστας Airlines

Η πρώτη αντίδραση κάθε πολίτη στο άκουσμα της είδησης της νέας απόδρασης του Βασίλη Παλαιοκώστα από το ελικοδρόμιο του Κορυδαλλού, ήταν ένα αυθόρμητο γέλιο.

Αν πριν τρία χρόνια στην πρώτη απόδραση κάποιοι μπορεί να ανησύχησαν ή να ξαφνιάστηκαν, τώρα μόνο ως φαρσοκωμωδία θα μπορούσαν να αντιληφθούν το νέο κατόρθωμα του περιβόητου κακοποιού και του συνεργού του. Το γέλιο όμως στην πραγματικότητα κρύβει την πίκρα  και τη συνειδητοποίηση ότι το βαρέλι της ανυποληψίας της κρατικής μηχανής και της κυβέρνησης δεν έχει πάτο.

Αυτό που αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος πολίτης, αυτό που βλέπουν από απόσταση τα διεθνή ΜΜΕ την απόλυτη δηλαδή γελοιοποίηση της χώρας και την αστυνομίας δεν μπορούν να τη δουν οι γαντζωμένοι στην καρέκλα τους υπουργοί. Για άλλη μια φορά δεν παραιτήθηκε κανείς. Δεν περιμέναμε φυσικά να φύγει κάποιος. Εδώ δεν έφυγαν όταν δολοφονήθηκε ένα παιδί και κάηκε όλη η Ελλάδα, θα φύγουν για μια απόδραση ή έστω για το replay μιας απόδρασης;

Τόλμησε μάλιστα ο υπουργός Εσωτερικών να πει για άλλη μια φορά ότι “η αστυνομία θα κάνει ό, τι είναι δυνατόν…”, φράση που μετά από χρόνια θα μνημονεύεται ως ανέκδοτο της γαλάζιας διακυβέρνησης μαζί με την καραμανλική “σεμνότητα και την ταπεινότητα”.

Το εξοργιστικό είναι ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να δικαιολογήσει το φιάσκο δημιουργεί τελικά την εντύπωση ότι πραγματικά δεν πρόκειται να γίνει κάτι.

Από το απόγευμα της Κυριακής γίνεται λόγος για τα κεφάλια που θα πέσουν, για τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που τα παίρνουν, ενώ τα κρατικά κανάλια στα ρεπορτάζ τους κάθε τρία λεπτά αναφέρουν ότι “η κυβέρνηση θεωρεί ότι πρόκειται για δουλειά από μέσα”.

Πρόκειται για μια φράση που υπονοεί ότι οι πολιτικές ευθύνες μειώνονται μπροστά στη διαφθορά και την οργάνωση των φυλακισμένων; Μήπως πρέπει να λυπηθούμε την άμοιρη κυβέρνηση που έχει να κάνει με τόσο υψηλου επιπέδου κακοποιούς; Είναι αυτονόητο ότι υπήρξε βοήθεια και οργάνωση από μέσα, αλλά αυτό δεν σβήνει τις πολιτικές ευθύνες.

Η απόδραση Παλαιοκώστα είναι μια απόδειξη του πώς λειτουργεί η κυβέρνηση σε όλα τα θέματα και πόση αξία έχουν οι υποσχέσεις κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα σκάνδαλο ή συμβαίνει κάτι που την εκθέτει. Το 2006 είχαν “πάρει μέτρα”. Τώρα λένε και πάλι ότι λαμβάνουν μέτρα και κάνουν “ό,τι είναι δυνατόν”. Μετά την επανάληψη της απόδρασης γιατί κάποιος να τους πιστέψει;

Η δεύτερη απόδραση από τους ίδιους κακοποιούς, στο ίδιο μέρος και με τον ίδιο τρόπο μοιάζει και είναι αστεία. Το γέλιο όμως του κάθε πολίτη δεν πηγάζει απλά και μόνο από το γελοίον του περιστατικού. Γελάμε για να μην κλάψουμε γιατί απέναντι στα τόσα προβλήματα έχουμε μια κυβέρνηση που μαθαίνει τόσο καλά από τα λάθη της, ώστε να τα επαναλαμβάνει με κλειστά μάτια…