Πέθανε ο Μηνάς Χατζησάββας

Πέθανε το βράδυ της Δευτέρας 30 Νοεμβρίου στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός ο Μηνάς Χατζησάββας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΜΕΤΗΣ
30 Νοεμβρίου 2015 20:13

Το βράδυ της Δευτέρας έφυγε από τη ζωή ο δημοφιλής ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας στα 67 του χρόνια. Νοσηλευόταν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1969) και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ελεύθερου Θεάτρου (1970). Έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Με το ψευδώνυμο “Πρόδρομος Σαββίδης” εξέδωσε τις συλλογές διηγημάτων: “Σπέρμα”, “Η χαμένη” και “Δύο σταγόνες βροχή”. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του “Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο”.

Το πλήρες βιογραφικό του:

Γεννημένος το 1948, ο Μηνάς Χατζησάββας σπούδασε στο «Cours Simon» στο Παρίσι και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1969). Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση ως απόφοιτος της σχολής, υποδύθηκε τον Πάρη στο «Ρήσο» του Ευριπίδη, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης (παραγωγή Εθνικού Θεάτρου).

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πρωτοποριακού θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο» (1970-71), με το οποίο συμμετείχε στις παραστάσεις «Η όπερα του ζητιάνου», «Μια ζωή Γκόλφω», «Ο τυχοδιώκτης» κ.α. Από το 1978 ως το 1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο σε έργα όπως «Παπαφλέσσας», «Δεν είμαι εγώ», «Ευτυχισμένες μέρες», «Στο βυθό», «Σίβυλλα», «Μάκβεθ».

Για περισσότερο από δέκα χρόνια υπήρξε βασικό στέλεχος του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη (1984-1998). Ως βασικός πρωταγωνιστής του θιάσου, διακρίθηκε για τις ερμηνείες του μέσα από σημαντικούς ρόλους: Παθιασμένος Τζοβάνι («Κρίμα που είναι πόρνη»), περήφανος Βενέδικτος («Πολύ κακό για το τίποτα»), κουρέας Φίγκαρο («Ο γάμος του Φίγκαρο» και «Ο Κουρέας της Σεβίλλης»), αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν («Τρεις αδελφές»), Αγαμέμνων («Ορέστεια»), Θησέας και Όμπερον («Όνειρο καλοκαιρινής νυχτας»), δικαστής Αζντάκ («Ο κύκλος με την κιμωλία») κ.ά.

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα «Κ.Π.Καβάφης», «Φάουστ», «Αγαμέμνων», «Βυσσινόκηπος», «Συρανό ντε Μπερζεράκ», ενώ στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Χίτσκοκ Μπλοντ», «Όνορ», «Σκηνές από ένα γάμο», «Εγκλήματα κι εγκλήματα» (2003-2008).

Στη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο που ακολούθησε (2010-2014) υποδύθηκε τον «Τίτο Ανδρόνικο» στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αν.Μπρούσκου (2010) και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στο «Μαρά/Σαντ» του Π.Βάις σε σκηνοθεσία Εφ. Θεοδώρου (2010). Επίσης, πρωταγωνίστησε στην «Εμίλια Γκαλότι» του Λέσινγκ (2010) και στον «Περικλή» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (2011-12) σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά, στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» του Λ.Πιτραντέλλο σε σκηνοθεσία Δ.Καραντζά (2014), στο «Μεφίστο» των Αρ.Μνουσκίν/Κλ.Μαν σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη και στο «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζ.Φορντ σε σκηνοθεσία Δ.Λιγνάδη (2014).

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 2015 στο έργο «Οι Τυφλοί, ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μ. Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Ζ. Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Από το Νυκτερινό Δελτίο του Πέτρου Μάρκαρη. Ο Μηνάς Χατζησάββας είχε ενσαρκώσει τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο:

Η οικογένεια του μετά την ανακοίνωση της νοσηλείας του, είχε εκδώσει την εξής ανακοίνωση: “Η οικογένειά του και οι φίλοι του επιθυμούν να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι, σχετικά με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο Μηνάς Χατζησάββας. Κατανοούν ότι υπάρχει ενδιαφέρον λόγω του ότι είναι αγαπητό πρόσωπο, αλλά θέλουν να κρατήσουν μακριά τα φώτα της δημοσιότητας. Να ελπίζουμε, χωρίς θόρυβο!”.

Σημειώνεται πως ο Μηνάς Χατζησάββας συμμετείχε και στην νέα ταινία του Χ. Παπακαλιάτη “Ένας άλλος κόσμος” που θα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 17 Δεκεμβρίου.

Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο περιοδικό Αθηνόραμα, ο Μηνάς Χατζησάββας δήλωνε για την παράσταση “Οι Τυφλοί ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο” στην οποία πρωταγωνιστούσε:

“Η αδράνεια είναι θάνατος. Από εκεί και πέρα, αν ένας τυφλός χάσει τον οδηγό του, χάνει αυτόματα και τον προσανατολισμό του. Χάνει υπό μία έννοια τον εαυτό του. Πού μας οδηγεί αυτό; Σε κάτι που όλοι γνωρίζουμε: ο άνθρωπος γεννιέται για να πεθάνει. Κάτι έρχεται να τον βοηθήσει για να αντιμετωπίσει το θάνατο, αυτόν τον …άγνωστο. Γι’ αυτό οι τυφλοί του έργου μας εφευρίσκουν με το μυαλό τους τον οδηγό τους κι έπειτα φαντάζονται ότι είναι νεκρός κι αμέσως μετά “κατασκευάζουν” έναν σκύλο που μπορεί να τους οδηγήσει πίσω στο άσυλο απ’ όπου έφυγαν κ.ο.κ… Θέλουν διακαώς κάποιου είδους βοήθεια.

Τη βρίσκουν, λοιπόν, στη φαντασία τους. Είναι, δηλαδή, τα πάντα μια φαντασίωση; Είναι τα πάντα “φτιαγμένα” από τους ίδιους. Έτσι και η παράστασή μας δεν έχει τίποτα ρεαλιστικό. Το σκηνικό δεν είναι ένα δάσος, ο σκύλος δεν υπάρχει, ούτε το μωρό που, στο τέλος, κρατά στα χέρια της η τρελή του έργου –όλα τα κατασκευάζουν οι τυφλοί στο μυαλό τους γιατί θέλουν διακαώς να ελπίσουν σε κάτι. Να βρουν τον οδηγό τους, το φως τους, το επέκεινα…”.