Πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον κορονοϊο;

Την υγειά μας να έχουμε και όλα τα αλλά…

Μείναμε τελικά σπίτι. Την υγειά μας φαίνεται να την έχουμε τελικά. Αισιόδοξα τα στατιστικά δεδομένα της χώρας. Λίγοι οι θάνατοι, μικρό το κακό θα έλεγε η στατιστική επιστήμη, μιλώντας μια γλώσσα με αριθμούς.

Τι έγινε τελικά όμως με αυτά τα “όλα τα αλλά”;

Ξημέρωσε και στη δίκη μας ζωή αυτή η μέρα. Η μέρα που δεν είχαμε φανταστεί. Δεν ήταν μια αναμενόμενη δύσκολη μέρα…ένας θάνατος, μια απόλυση,ένας χωρισμός ή ό,τι τελοσπαντων είναι συνήθως μια δύσκολη μέρα. Η μέρα που δεν είχαμε φανταστεί ήταν έξω από τη φαντασία μας!

Οι πρώτες στιγμές μας βρήκαν απροετοίμαστους, όπως είναι φυσικό… Μονολεκτικά αυτά που άκουγα και διάβαζα ήταν όλα τα συναισθήματα ,απελπισία, νιώθω χάλια,στην τσίτα,περίεργα,τυχερή, κατάθλιψη, ανήσυχη, σιγουριά ότι μπορώ να βασιστώ στον εαυτό μου μόνο, βαρετά,πλήξη, παραίτηση, ανασφάλεια, κακομοιριά, θυμό, ήρεμη,φυλακισμένος, υπέροχα,κούραση, ανοχή, αγωνία, ντροπή, αγανάκτηση, νοσταλγία, μοναξιά, ευγνωμοσύνη, χαλαρότητα, χάος, αβεβαιότητα, απάθεια,απομονωμένος, προσδοκίες,μπέρδεμα,φόβο, κενό…

Διαφορετικοί άνθρωποι,διαφορετικές αντιδράσεις. Αλλά και κάθε άνθρωπος πολλά και διαφορά συναισθήματα από τη μια στιγμή την άλλη.

Θυμήθηκα ποσό μας τρομάζουν τα συναισθήματα και ποσό πρόθυμοι είμαστε να καλωσορίσουμε τα θετικά συναισθήματα και ποσό αποφεύγουμε αυτά,που μας δυσκολεύουν. Ανθρώπινο βέβαια και αυτό. Το σχολείο δε μας μαθαίνει και πολλά για τα συναισθήματα, η κοινωνία ακόμα λιγότερα και πόσοι είναι αυτοί που ψάχνονται για να εκπαιδεύσουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη; Αυτά είναι για τους τρελούς. Εγώ δεν είμαι τρελός για να πάω για ψυχοεκπαιδευση, μου λένε. Είναι μια στάση και αυτή. Δεκτόν!

Τώρα όμως όλα είναι έντονα. Σαν να έχει πέσει πάνω μας ένας προβολέας και δύσκολα μπορούμε να κρυφτούμε από τα συναισθήματα μας. Και εκεί ξεκινάει το ταξίδι των προσωπικών απαντήσεων για όποιον αναρωτηθεί για απαντήσεις.

Το άγχος κάνει για μια ακόμα φορά αυτή δουλειά του. Μας ξυπνάει και μας σπρώχνει να προσαρμοστούμε. Γιατί στην ανθρώπινη φύση υπάρχουν μηχανισμοί,που μας βοηθούν να επιβιώσουμε. Το άγχος αυτό είναι το παραγωγικό. Δε νιώθουν όμως όλοι έτσι. Κάποιοι κατακλύζονται από το άγχος. Εκεί χρειάζεται η αυτοφροντίδα.

Είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να φροντίσει τον εαυτό του και να αναζητήσει βοήθεια αν το άγχος αυτό έχει ασυνήθιστη ένταση, διάρκεια,συχνότητα και αν προκαλεί δυσκολίες στην καθημερινή ζωή ή αυτοκτονικό ιδεασμό. Αν δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι, οι κοινότητες των ανθρώπων βοηθούν ακόμα περισσότερο τον καιρό αυτό εθελοντικά, αρκεί να αναζητήσει ο καθένας τη βοήθεια που χρειάζεται.

Άγχος και εγώ. Είμαστε ασφαλείς; Τι θα γίνει με τη δουλειά; Ποσό θα κρατήσει όλο αυτό; Θα τα καταφέρω; Πώς θα είναι η ζωή μετά από ένα κραχ;  Όμως ξέρω καλά ότι δε μπορώ να μαντέψω τις απαντήσεις. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν είναι ειδικός σε κάτι ανεξερεύνητο, όποτε είδα τα πράγματα πιο φιλοσοφικά. Θυμήθηκα ότι έχω ξαναπεράσει δύσκολες στιγμές και επιβίωσα. Θυμήθηκα ότι σε διάφορες φάσεις της ζωής ένιωσα δραματικά συναισθήματα και όμως πάλι με τον καιρό τα διαδέχτηκαν αλλά, πιο φωτεινά.

Ξέρω ότι με βοηθούν οι ρουτίνες. Έφτιαξα τέτοιες. Έκανα κανόνες και εξαιρέσεις. Δεν υπάρχει ποτέ ένας ακριβώς σωστός τρόπος να κάνουμε τα πράγματα. Υιοθέτησα  ένα σύνθημα: “Βλέποντας και κάνοντας”.

Κατέγραψα τη ζωή μου αυτές τις μέρες γιατί  ήταν ιδιαίτερες. Φρόντισα τις βασικές μου ανάγκες για τροφή και κίνηση. Δεν έφτανε όμως αυτό. Ήθελα σύνδεση. Βρήκα τροπο να συνδεθώ ,όπως μπορώ. Προσπάθησα να ακούω τους άλλους χωρίς να κρίνω και Να νιώσω ότι ίσως έχουν διαφορετικές οπτικές, που χρειάζεται να τις σεβαστώ. Δεν είχε νόημα να συγκρίνω τη ζωή μου με τις ζωές των άλλων. Ο καθένας ζει σε μια δίκη του ιστορία και την αντιλαμβάνεται με μοναδικό τροπο. Εστίασα στο δικό μου παρόν και πίστεψα ότι μπορώ να σκεφτώ κάποια λύση για κάθε μου πρόβλημα. Κατάλαβα ότι στη ρουτίνα μου έλειπε κάτι ακόμα εκτός από την αυτοφροντίδα και τη σύνδεση. Έλειπε το modus vivendi, δεν ήξερα δηλαδή ακριβώς τον τροπο να υπάρχω μέσα σε όλο αυτό. Αποφάσισα να μη με πιέζω, αλλά να μην εγκαταλείψω και την αίσθηση ότι είμαι καλά. Δύσκολη ισορροπία αυτή!

Ο καιρός πέρασε. Και τώρα  η κοινή απορία: “Πώς θα είναι ο κόσμος μετά από όλο αυτό;”.

Η μόνη βεβαιότητα σε αυτή τη ζωή όμως, είναι η αλλαγή. Ο κόσμος και εμείς αλλάζουμε μαζί του αναπόφευκτα, είτε το θελουμε είτε όχι. Άλλοτε η αλλαγή μας ευχαριστεί και άλλοτε μας δυσαρεστεί . Άλλες φορές νιώθουμε περισσότερο τον έλεγχο μας πάνω στην αλλαγή και άλλοτε είμαστε έρμαιό της. Σε κάθε περίπτωση, αν το καλοσκεφτούμε η αλλαγή δεν πρέπει να μας τρομάζει. Μάλλον η στασιμότητα περισσότερο θα ήταν τρομακτικό σενάριο.

Με την αλλαγή συμφιλιωθήκαμε σύντομα. Το άγνωστο όμως είναι αυτό που μας γεμίζει άγχος. Και δυστυχώς για το άγνωστο κανείς δεν ξέρει. Όπως κανείς δεν ξέρει για αυτές  τις μέρες που ζούμε και που είναι πρωτόγνωρες. Αν με ρωτάτε πώς θα είναι η επόμενη μέρα και εγώ σας δώσω μια απάντηση, μη της δώσετε σημασία. Η επόμενη μέρα είναι στο αύριο και στο άγνωστο. Ο εφησυχασμός ,όσο ευχάριστος και αν είναι, δεν έχει βάση. Αυτό που θα έλεγα στον εαυτό μου και στον καθένα που με ρωτάει είναι ότι μπορούμε μόνο να κινούμαστε βήμα βήμα σε όλο αυτό. Να αντιμετωπίζουμε καθετί που προκύπτει με ψυχραιμία. Να χρησιμοποιούμε την ψυχική δύναμη μας για επιβίωση. να ζητάμε βοήθεια, αν νιώθουμε ότι τη χρειαζόμαστε.

Όσο πιο γνήσια και γρήγορα αποδεχτούμε την αδιάκοπη αλλαγή της ζωής και προσαρμοστούμε με το ρυθμό και τον τρόπο που μπορούμε , τόσο πιο αποτελεσματικά θα ζήσουμε.

Οδηγίες για αυτό δεν υπάρχουν. Η αυτοπραγμάτωση είναι προσωπική υπόθεση και καθένας μας καλείται να βρει τον τροπο αυτό τόσο με εσωτερική αναζήτηση όσο παίρνοντας ιδέες από το περιβάλλον. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,λένε κάποιοι. Εγώ πιστεύω ότι αλλάζουν με κίνητρο,επίγνωση και συστηματική προσπάθεια. Όσο καλύτερα δουλέψουμε με τη σκέψη και το συναίσθημα,τόσο πιο Προετοιμασμένοι είμαστε για την πορεία μας στη ζωή. Ο καθένας μαθαίνει να αξιολογεί για τον εαυτό του τι είναι καλύτερο για αυτόν και παίρνει την ευθύνη αυτής της επιλογής, γνωρίζοντας βέβαια ότι οι επιλογές αυτές διαρκώς επαναπροσδιορίζονται.

Για το μέλλον λοιπόν καμία μαντεψιά δε θα κάνω. Μόνο ευχές σε όλους για γρήγορη και ανώδυνη προσαρμογή.

*Η Αλεξάνδρα Νάση διατηρεί τη σελίδα στο Facebook Μικρά Ανθρωπάκια