Προσφυγική Δομή Ριτσώνας: 2.000 τρόφιμοι και… 0 ψυχολόγοι

H είδηση του φόνου ενός Κούρδου (με Συριακό διαβατήριο) πρόσφυγα στο καμπ της Ριτσώνας προφανώς θα προκαλέσει αντίδραση των ακροδεξιών αντανακλαστικών, ιδιαίτερα στο άκουσμα της είδησης ότι οι δύο κύριοι ύποπτοι, που έχουν ήδη συλληφθεί, είναι επίσης πρόσφυγες και κάτοικοι του καμπ, από τη Σομαλία.

Θα σκεφτούν επίσης κάποιοι χαιρέκακα: “Ευτυχώς που τους έχουμε απομονωμένους μεταξύ τους στις δομές και σκοτώνονται μεταξύ τους. Σε διαφορετική περίπτωση θα σκότωναν Ελληνες”. Είναι και αυτό ένα “επιχείρημα” για να στηρίξει κανείς την εμφανώς παράλογη αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους τα τελευταία τρία, τουλάχιστον, χρόνια.

Ποια είναι όμως η πλήρης αποτύπωση της πραγματικότητας και γιατί αυτό το μοντέλο μοιάζει ιδιαίτερα αναποτελεσματικό, ακόμα και επικίνδυνο;

Πριν από λίγες ημέρες τη Δομή Προσφύγων στη Ριτσώνα επισκέφθηκε κλιμάκιο του Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες. Οι άνθρωποι του κλιμακίου συνομίλησαν (και) με τα παιδιά που διαμένουν στη Δομή και όταν ρώτησαν ποιο είναι το κυριότερο πρόβλημα που αυτά αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους η απάντηση ήταν κοινή: “Δεν αισθανόμαστε ασφάλεια”.

Σε μία κλειστή δομή, στην οποία μπαίνει κανείς μόνο αν εξασφαλίσει άδεια (και βγαίνει ομοίως) τα 326 παιδιά από 0 έως 17 ετών δεν αισθάνονται ασφάλεια. Εκ πρώτης όψης μάλλον παράλογο, αν αναλύσει κάποιος τα δεδομένα όμως απολύτως δικαιολογημένο.

Στη δομή της Ριτσώνας διαμένουν αυτή τη στιγμή περίπου 2.000 άτομα (κατά περισσότερό από 1900 για περισσότερη ακρίβεια). Οπως αναφέρουν πηγές που μίλησαν στο NEWS 24/7 και θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, η δομή, με την υπάρχουσα κτιριακή υποδομή της, δεν μπορεί σε κανονικές συνθήκες να φιλοξενήσει περισσότερους από 1500.

Διαμορφώνονται, άρα, συνθήκες υπερπληθυσμού, τουλάχιστον μέχρι να επισκευαστούν τα κοντέινερ τα οποία κρίθηκε ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα και ήταν ακατάλληλα για διαμονή.

Το εξωφρενικό όμως είναι άλλο. Σ’ αυτόν τον τεράστιο προσφυγικό πληθυσμό (η Ριτσώνα είναι η πολυπληθέστερη προσφυγική δομή της χώρας) δεν αντιστοιχεί ούτε ένας ψυχολόγος! Για ανθρώπους δηλαδή που αντιμετωπίζουν κάθε λογής ευαλωτότητες και προβλήματα εκ της θέσεως τους, δεν υπάρχει ειδικός επιστήμονας στον οποίον μπορούν να απευθυνθούν.

Οι κοινωνικοί λειτουργοί επίσης, που φυσικά δεν παίζουν το ρόλο του ψυχολόγου, είναι επίσης ελάχιστοι. Και αυτό σημαίνει ότι η προοπτική να αντιμετωπίζονται προβλήματα εγκαίρως και εντός των ορίων της δομής ουσιαστικά μηδενίζεται. Οι τρόφιμοι αφήνονται στην τύχη τους με συνέπεια τα κρούσματα βίας να αποτελούν σχεδόν καθημερινότητα στο καμπ, γεγονός που έχει αντίκτυπο στα συναισθήματα των παιδιών που διαμένουν στη δομή.

Το καμπ, όπως και τα υπόλοιπα που υπάρχουν στη χώρα, είναι πλήρως απομονωμένο από τον έξω κόσμο. Συγκοινωνία δεν υπάρχει και αν ένας πρόσφυγας επιθυμεί να περάσει λίγες ώρες στη Χαλκίδα πρέπει να χρησιμοποιήσει υποχρεωτικά ταξί. Δεν έχουν πολλοί αυτή τη δυνατότητα..

Αν σ’ όλα αυτά προστεθούν προβλήματα καθημερινής διαβίωσης όπως η έλλειψη ζεστού φαγητού και η έλλειψη περίθαλψης επιπέδου, κατανοεί κανείς ότι η διαμορφωθείσα πραγματικότητα εντός των δομών (που σπανίως έρχεται στα αυτιά μας) είνα ιδιαίτερα προβληματική αγγίζοντας το όριο της δυστοπίας.

Οσοι έχουν γνώση των προβλημάτων, ισχυρίζονται ότι ο φόνος του Κούρδου πρόσφυγα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεμονωμένο και αδικαιολόγητο περιστατικό. Η παρατεταμένη παραμονή σε τέτοιου είδους δομές χωρίς σοβαρές ελπίδες για άμεση βελτίωση των όρων αλλά και των προοπτικών ζωής μπορεί να “γεννήσει” εκτός των άλλων επιθετικότητα και εγκληματικές εστίες.

Δεν είναι να απορεί, άρα, κανείς γιατί τα 326 παιδιά αισθάνονται ανασφάλεια σε ένα καμπ στρατιωτικού τύπου. Φωνάζουν εδώ και μήνες οι εργαζόμενοι, έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και ο Συνήγορος του παιδιού αλλά φωνή βοώντος… Μακριά ας είναι οι μετανάστες και ας κάνουν ότι θέλουν…