Ρούλα Πισπιρίγκου: “Δεν σκότωσα την Μαλένα, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης”

Το σφυροκόπημα της προέδρου δέχθηκε η Ρούλα Πισπιρίγκου, η οποία για τρίτη ημέρα απολογείται για τους θανάτους των δύο μικρότερων κοριτσιών της.

Μάλιστα, η κατηγορούμενη ξέσπασε όταν ρωτήθηκε αν έχει μερίδιο ευθύνης: «Άλλο να είναι μια κακή αντίδραση μιας μάνας, να καταδικαστώ για αυτό το πράγμα… βασανίζομαι για αυτό … που περνάω την εικόνα του θανάτου των παιδιών μου από το μυαλό μου … είναι βασανιστήριο αυτό… αλλά όχι για ανθρωποκτονία, όχι για δολοφονία… καθυστέρησα ναι…».

Κατά την πολύωρη διαδικασία, η πρόεδρος επέμεινε σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως οι διαφοροποιήσεις σε περιγραφές μεταξύ της κατηγορούμενης και μαρτύρων, αλλά και οι χρόνοι όπου φέρονται να έγιναν συγκεκριμένα περιστατικά. Σχολίασε δε η δικαστική λειτουργός ότι από τις περιγραφές της κατηγορούμενης «φαίνεται ότι έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον 25 λεπτά για να βρείτε νοσηλευτές, ενώ η διαδρομή είναι πολύ μικρότερη».

Σε άλλο σημείο, επεσήμανε σειρά διαφοροποιήσεων στις καταθέσεις μεταξύ της κατηγορούμενης και του νοσηλευτικού προσωπικού, καταλήγοντας: «Είπαμε, επηρεασμένος ο κόσμος, το κακό κλίμα, ωραία, τα βάζω στην άκρη. Το να είναι προκατειλημμένοι μάρτυρες μπορώ να το καταλάβω, αλλά τα ψεύδη; Βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι να πει ο καθένας το δικό του ψεματάκι για να κάνει τι; Γιατί; Πώς το έχετε σκεφτεί; Γιατί ο καθένας βάζει κάτι…».

“Φταίω ναι, αλλά…”

Η Ρούλα Πισπιρίγκου αποδέχθηκε ότι φέρει μερίδιο ευθύνης για τον θάνατο της Μαλένας, επειδή δεν έτρεξε και δεν φώναξε, αρνούμενη την κατηγορία ότι σκότωσε το παιδί της.

Πρόεδρος: Γιατρός και νοσοκόμα έχουν καταθέσει ότι δεν άκουσαν φωνές, ούτε το «Μαλένα, Μαλένα», παρά το ότι η ακουστική είναι τέτοια που θα ακουγόταν. Δεν άκουσαν φωνές, τρεξίματα, ενώ εσείς ακούσατε την πόρτα όπου βρίσκονταν να ανοίγει; Τι έχετε να πείτε;

Κατηγορούμενη: Ωρυλά…

Πρόεδρος: Είναι αυτή απάντηση…;

Κατηγορούμενη: Τελικά κατηγορούμαι ότι σκότωσα τη Μαλένα; Ότι δεν έκανα ΚΑΡΠΑ; Δεν μπορώ να καταλάβω τώρα. Γιατί κατηγορούμαι; Ότι τη δολοφόνησα και έπρεπε να της κάνω και ΚΑΡΠΑ; Ότι δεν την δολοφόνησα; Ο τόνος μου δεν είναι προς εσάς, αλλά προς τα ψέματα που ακούω.

Πρόεδρος: Λένε ότι δεν τρέξατε…

Κατηγορούμενη: Ήταν γοργό βήμα… αυτή ήταν η αντοχή μου εκείνη τη στιγμή. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι τέτοιο. Δεν έχω άλλη αντοχή και λόγια να το περιγράψω… φταίω που περπάτησα, που δεν έτρεξα…

Προέδρος: Ρίχνετε μερίδιο ευθύνης; Δεν το έχετε πει μέχρι τώρα… Ότι δεν το έκανα έχετε πει, αλλά ότι δεν έτρεξα, δεν φώναξα και φταίω για αυτό, όχι… Υπάρχει κάτι που καταλογίζετε σε εσάς;

Κατηγορούμενη: Ότι δεν φώναξα, ότι δεν πήγα γρήγορα

Πρόεδρος: Έχετε μερίδιο ευθύνης; Όχι για την κατηγορία της ασφυξίας…

Κατηγορούμενη: Δεν θεωρώ ότι έχω ευθύνη για το θάνατο της Μαλένας. Από τα δεδομένα που έχω ακούσει από τους επιστήμονες…

Πρόεδρος: Ο κύριος Τζιούβας (σ.σ. Επικεφαλής της ΜΕΘ) είπε ότι είχε την αίσθηση πως άργησε να γίνει η ΚΑΡΠΑ…

Κατηγορούμενη: Δύο παιδιά δώσαμε στα χέρια του κυρίου Τζιούβα και τα δύο μου τα έφερε νεκρά. Δεν τον πιστεύω…

(..)

Πρόεδρος: Έχετε μερίδιο ευθύνης;

Κατηγορουμένη: Φυσικά κι έχω… Πού να το ήξερα ότι θα κατέληγε έτσι; Πού να ήξερα ότι σε εννιά μέρες θα μου έφευγε; Όταν απλά πήγε για ύπνο… Φταίω ναι… Αλλά πού να ξέρω ότι είναι τόσο σοβαρό και θα πέθαινε;!

Πρόεδρος: Μιλήσατε για κατεπείγουσα περίπτωση…

Κατηγορούμενη: Κατεπείγουσα όχι θάνατο… έπεσε για ύπνο και δεν ξαναξύπνησε ποτέ… καταλαβαίνετε;!

“Ήμουν σε σοκ”

Η Ρούλα Πισπιρίγκου περιέγραψε τη διαδρομή που ακολούθησε για να βρει νοσηλευτικό προσωπικό στις 4:30 τα ξημερώματα, όταν η Μαλένα έβγαλε έναν βρόγχο και με μισάνοιχτα μάτια έπεσε πίσω στο κρεβάτι.

«Φώναξα δυνατά Μαλένα, Μαλένα και δεν ανταποκρίθηκε… την τράνταξα…», κατέθεσε κλαίγοντας. Κατά την κατηγορούμενη, είχε προηγηθεί η χορήγηση ενός φαρμάκου, στο οποίο αποδίδει το θάνατο του παιδιού.

Όπως ανέφερε, έσπευσε να βρει έναν νοσηλευτή για να τη βοηθήσει, αναφέροντας όλη τη διαδρομή και τα δωμάτια στα οποία μπήκε για να βρει κάποιον. «Ακούω να ανοίγει μια πόρτα λίγο πιο κάτω και ακούω τις φωνές τους. Πάω προς τα εκεί και στο δωμάτιο είναι οι δύο με έναν γονέα. Ήμουν λαχανιασμένη και τους λέω τρέξτε, το παιδί… ακριβώς τι είπα δεν θυμάμαι… αλλά ότι είναι μελανιασμένο δεν το είπα, ίσως να είπα ότι ήταν μπλε στα χειλάκια της» κατέθεσε.

Πρόεδρος: Γιατί δεν το θυμάστε; Θυμάστε το βήμα που κάνετε ή δεν κάνετε, την πόρτα που ήταν αυτόματη και δεν θυμάστε τι είπατε; Δεν θυμάστε την πληροφορία που είπατε για το παιδί σας;

Κατηγορούμενη: Δεν θυμάμαι αν τα είπα όλα μαζί… είπα τρέξτε το παιδί κάτι έπαθε, ότι τα χείλη είναι μπλε, για την αντλία σίγουρα… ήμουν λαχανιασμένη κι αναστατωμένη, τρομαγμένη…

Πρόεδρος: Έτσι θα περιγράφατε τον εαυτό σας;

Κατηγορούμενη: Δεν ξέρω πώς να τον περιγράψω. Σε σοκ, σε τρομερό σοκ. Δεν έβγαινε η φωνή μου αν θυμάμαι καλά. Δεν μπορούσα καν να τους φωνάξω…

Πρόεδρος: Κάνετε αυτές τις διαδρομές και περάσατε λέτε και από το δωμάτιο της Μαλένας. Κοιτάτε μέσα το παιδί;

Κατηγορούμενη: Όχι. Από την ταραχή μου δεν κοίταξα…

Πρόεδρος: Θέλετε να μου πείτε ότι περνάτε έξω και δεν πάτε να δείτε το παιδί σας; Τι απέγινε;

Κατηγορούμενη: Όχι. Δεν θυμάμαι. Ψάχνω τους γιατρούς… δεν θυμάμαι αν μπήκα…

Πρόεδρος: Μπορεί να έχει επανέλθει το παιδί…

Κατηγορούμενη: Το μυαλό μου είναι σε σοκ…

Πρόεδρος: Και δεν κοιτάτε να δείτε το παιδί σας;

“Δεν θα έπαιρνα εγώ την ευθύνη για το παιδί”

Η πρόεδρος επέμεινε σε ερωτήσεις γύρω από τις αντιδράσεις της Ρούλας Πισπιρίγκου, τη στιγμή του επεισοδίου, η οποία – όπως είπε – «το πρώτο που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να φύγω από το δωμάτιο να βρω τους γιατρούς. Την αναπνοή δεν την πρόσεξα, είδα ότι δεν ανταποκρινόταν στο κάλεσμα μου…».

Πρόεδρος: Δεδομένης της επαγγελματικής κατάρτισης σας, κάνατε κάτι από αυτά που έχετε εκπαιδευτεί;

Κατηγορούμενη: Δεν θα έπαιρνα εγώ την ευθύνη του παιδιού, ενώ είμαι σε νοσηλευτικό ίδρυμα.

Πρόεδρος: Είναι θέμα ευθύνης για τη μαμά; Φωνάζω και ταυτόχρονα ενεργώ στο παιδί. Και τα κλάσματα μετρούν, προσπαθώ να ενεργήσω υπέρ του παιδιού.

Κατηγορούμενη: Είμαι σε σοκ. Και δεν πάει σε κανενός γονέα το μυαλό να κάνει τον γιατρό.

Πρόεδρος: Όταν ξέρετε ΚΑΡΠΑ; Είναι το δικό μου το παιδί που σβήνει και φωνάζω και ταυτόχρονα κάνω ΚΑΡΠΑ…

Κατηγορούμενη: Δεν ήξερα αν χρειάζεται ΚΑΡΠΑ. Για μένα ήταν πιο σημαντικό να φωνάξω τους γιατρούς παρά να ενεργήσω στο παιδί μου. Αν είναι κάθε μαμά να το παίρνει πάνω της, τότε να μην πηγαίνουμε στα νοσοκομεία…

Πρόεδρος: Γιατί δεν φωνάξατε;

Κατηγορούμενη: Δεν είχα δύναμη… Ήμουν σε σοκ… δεν μπορείτε να το καταλάβετε…

Πρόεδρος: Το Μαλένα το φωνάξατε… δεν μπορείτε να ανοίξετε την πόρτα να φωνάξετε;

Κατηγορούμενη: Μου κόπηκαν τα πόδια…

Πρόεδρος: Και τότε πώς κουνηθήκατε να βρείτε νοσηλευτές;

Κατηγορούμενη: Ένας Θεός ξέρει πώς το έκανα και αυτό…