Συννεφιασμένη Κυριακή

Άξιζε να γίνει είδηση ο χορός του πρωθυπουργού; Διάβασα με προσοχή τα σχόλια των αναγνωστών του NEWS 247 για το ζεϊμπέκικο στη Νέα Κηφισιά. Πολλοί ήταν επικριτικοί, άλλοι είπαν «δικαίωμά του» και άλλοι στράφηκαν κατά των ΜΜΕ που προβάλλουν μια προσωπική στιγμή.

Πριν πάμε στο αν έχει το δικαίωμα να χορεύει, ας δούμε το πώς και γιατί χορεύει με κάθε ευκαιρία.

Και σας ρωτάω. Είναι αυτό το πράγμα που χορεύει ο πρωθυπουργός ζεϊμπέκικο; Όσο η Ελλάδα έχει ανάπτυξη, άλλο τόσο αυτό είναι ζεϊμπέκικο.

Πιο πολύ μοιάζει με  τσάμικο, με όλες αυτές τις φιγούρες και τις τούμπες, παρά με τον μοναχικό χορό, που αντί για βήματα, ο χορευτής ακολουθεί τον πόνο και τα συναισθήματα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, κάθε φορά που τον βλέπω να παίρνει τις στροφές, μου δίνει την εντύπωση ότι χορεύει περισσότερο για να τον δουν και όχι επειδή πράγματι του αρέσει.

Χόρευε άλλωστε ζεϊμπέκικο και ο Ανδρέας Παπανδρέου και η προσπάθεια να συνδεθεί ο γιος με την εικόνα του πατέρα, είναι συνεχής και προσεκτική εδώ και χρόνια (θυμηθείτε μόνο τη χαμηλή απήχηση που είχε πριν λίγα χρόνια ο Γ. Παπανδρέου στο λαό και την  σύγκριση με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ).

Όσον αφορά το δικαίωμά του να διασκεδάζει και να έχει προσωπικές στιγμές, φυσικά δεν μπορεί κανείς να του το στερήσει.

Ωστόσο, ως  ο πρωθυπουργός, που έκοψε με λίγες υπογραφές τα δώρα Χριστουγέννων από συνταξιούχους των 900 (και κάτω) ευρώ και εξαπάτησε τον λαό με στόχο να εκλεγεί (λεφτά υπάρχουν) θα μπορούσε να είναι πιο διακριτικός.

Η σημασία μιας πράξης διαφοροποιείται από το πότε γίνεται, αλλά και ποιος την κάνει και το δημόσιο γλέντι του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν ατόπημα και άξιζε να δημοσιευθεί και να στηλιτευθεί.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο original, έλεγε ότι για να είσαι στην πολιτική πρέπει να στεγνώσεις την ψυχή σου. Εγώ, παρά την κρίση δεν έχω δει κανέναν πολιτικό να ζορίζεται ιδιαίτερα.

Αφού μας πουν ό,τι μας πουν από τα τηλεπαράθυρα και το βήμα της Βουλής και αφού με πόνο ψυχής ψηφίσουν νόμους σκληρούς, επιστρέφουν όπως πάντα στα ακριβά εστιατόρια, τις βίλες τους και τα γλέντια τους.

Στον  κόσμο τον δικό τους…

YΓ Για να δείτε πώς διαφοροποιείται η σημασία του τι λέει ή τι κάνει κάποιος, ανάλογα με τη συγκυρία και τη θέση του, αναφέρω ένα απλό παράδειγμα. Αν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, έλεγε πριν 25 χρόνια “κύριοι, διορίζουμε κοπρίτες στο δημόσιο” θα ήταν πρώτος μάγκας. Εκτός ΠΑΣΟΚ, αλλά πρώτος μάγκας.

Σήμερα, που τα λέει και μάλιστα την ώρα που άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και η χώρα είναι υπό χρεοκοπία, είναι απλώς μετά Χριστόν κοπρίτης.