Τελικά η Ελληνίδα παίρνει τη θέση που της αξίζει;

Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της κ. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, των πολιτικών αναλυτών και των υπολοίπων κομμάτων μιλούν για μία κίνηση εντυπωσιασμού αλλά και ουσίας, καθώς αναφέρονται στην πρώτη Ελληνίδα πρόεδρο στην ιστορία του τόπου.

Πολλοί μάλιστα θεωρούν πως η συγκεκριμένη απόφαση καθυστέρησε χαρακτηριστικά, καθώς σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες κατέχουν αντίστοιχες θέσεις. Δεν ήταν άλλωστε και κάποιο μυστικό ότι αυτή τη φορά είναι πιθανό το γένος του προέδρου να είναι θηλυκού.

Εδώ και αρκετό καιρό υπήρχαν βάσιμες πληροφορίες για αυτήν την εξέλιξη. Διάφορα ονόματα γράφτηκαν και ακούστηκαν, μεταξύ των οποίων και αρκετών γυναικών πολιτικών (π.χ. κ.Δαμανάκη, κ.Διαμαντοπούλου). Κάποιοι πιστεύουν ότι με αυτήν την κίνησή του ο πρωθυπουργός ήθελε να σπάσει την ανδρική κυριαρχία, που υπάρχει από την μεταπολίτευση. Άλλοι πάλι επιμένουν πως με αυτή την κίνησή του ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να στείλει ένα μήνυμα ενότητας, και γι αυτό σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα επέλεξε ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής.

Στο διάγγελμά του ισχυρίστηκε ότι έχει τις προϋποθέσεις “να ψηφιστεί από το σύνολο των βουλευτών” και ανέφερε ότι πρόκειται για μια “ενωτική, υπερκομματική προοδευτική» επιλογή. Υποστήριξε ότι με τη συγκεκριμένη επιλογή “η Ελληνίδα παίρνει τη θέση που της αξίζει” και πως μπορεί “να αποτυπώσει τη συναίνεση που τόσο επιθυμούν οι Έλληνες”.

Η Ελληνίδα παίρνει τη θέση που της αξίζει

Η αλήθεια είναι ότι η κ. Σακελλαροπούλου διαθέτει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, γεμάτο με πολλές πρωτιές. Εξάλλου πέραν της αναμφίβολα σημαντικής προσωπικότητάς της, έχει προταθεί και έχει εκλεγεί (πρώτη γυναίκα στην ιστορία) Πρόεδρος του ΣτΕ επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ και, συνεπώς η πλευρά της Κουμουνδούρου δεν θα μπορούσε παρά να έχει θετική ψήφο.

Σίγουρα η υποψηφιότητα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου αποτελεί μια ιστορική στιγμή για το γυναικείο φύλο. Μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα. Μετά όμως από αυτό τι; Ας μείνουμε στην πρόταση του πρωθυπουργού ότι “η Ελληνίδα παίρνει τη θέση που της αξίζει”.

Μάλλον σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα:

Τα τελευταία χρόνια η ανάπτυξη της παραγωγής επέφερε μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας από τον άνδρα (σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών κατά μέσο όρο βρίσκεται στο 63,5% του ικανού προς εργασία γυναικείου δυναμικού στην ΕΕ).

Αυτή η πραγματικότητα με πολύ μεγάλη χρονική καθυστέρηση οδήγησε και σε αντίστοιχη νομοθετική προσαρμογή. Π.χ. εδώ και δεκαετίες έχει κατοχυρωθεί η ίση αμοιβή για ίση εργασία, αλλά στην πράξη παραμένει μεγάλη η μισθολογική απόκλιση. Η μελέτη “Women in work Index” της PWC (Price-waterhouse-Coopers) τον Απρίλιο 2017, χρησιμοποιώντας στοιχεία του 2016, εκτιμά ότι «η μέση εργαζόμενη γυναίκα στις χώρες του ΟΟΣΑ εξακολουθεί να πληρώνεται 16% λιγότερο από τον άνδρα συνάδελφό της, παρά το γεγονός ότι έχει τα ίδια ή και περισσότερα προσόντα».

Ας θυμηθούμε επίσης ότι αναμφίβολα μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής, όπως η Θάτσερ, η Μέρκελ, η Κλίντον, η Λαγκάρντ είναι γυναίκες που πρωτοστάτησαν σε πολιτικές σε βάρος των γυναικών. Ότι στις διοικήσεις επιχειρήσεων οι γυναίκες ήταν συχνά πιο αμείλικτες από τους άνδρες στην εφαρμογή σκληρών μέτρων, στη μη πρόσληψη γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Υιοθέτησαν και εναρμονίστηκαν με μεθόδους “κρυοσυντήρησης ωαρίων” για να μην παρεμποδίζει η μητρότητα την επαγγελματική καριέρα.

Σε περιόδους παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης πάλι, πρωτοστάτησαν στη διάδοση αντιδραστικών αντιλήψεων περί συνδυασμού εργασίας – μητρότητας με μορφές μισθωτής εργασίας με μειωμένα δικαιώματα και μισθούς. Χρησιμοποίησαν την ισότητα γυναικών-ανδρών για να καταργηθούν εργασιακά δικαιώματα χρόνων, όπως το μειωμένο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, η απαγόρευση νυχτερινής εργασίας και άλλα. Δηλαδή θετικές διακρίσεις αναγκαίες για την προστασία του γυναικείου οργανισμού.

Ειδικά τα δύο τελευταία (το μειωμένο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και τη νυχτερινή εργασία) τα έχουν βιώσει πολύ καλά οι Ελληνίδες εργαζόμενες στα χρόνια της κρίσης.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα μιλούν από μόνα τους

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο, σύμφωνα με το οποίο (έρευνα 2019), η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου το 43% των γυναικών έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Στο εθνικό μας κοινοβούλιο, μόνο το 18,4% των υπεύθυνων για τη λήψη αποφάσεων είναι γυναίκες. Στη χώρα μας κατά μέσο όρο, μία γυναίκα κερδίζει 1.359 € κάθε μήνα, ενώ ένας άνδρας να κερδίζει 1.647 €.

Επιπλέον, σύμφωνα με το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ, σε ολόκληρο τον κόσμο οι γυναίκες κερδίζουν σχεδόν τα μισά χρήματα σε σχέση με τους άνδρες, το οποίο κάνει λόγο για μισθολογικό χάσμα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών σχεδόν 51% το 2018.

Τέλος, οι γυναίκες κατέχουν το 18% των υπουργικών θέσεων σε όλον τον κόσμο και το 24% των βουλευτικών.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, καλό θα ήταν πέραν από την επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου να ακολουθήσουν κινήσεις ουσίας για να φτάσουμε στην πλήρη ισότητα ενθυμούμενοι το πού βρίσκεται η μέση Ελληνίδα αυτή τη στιγμή. Γιατί σίγουρα “ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη”.