Θεσσαλονίκη: Μυστήριο με την εξαφάνιση 46χρονης – “Είχε έρθει χτυπημένη – Την είχαν κλέψει”

Το νήμα της εξαφάνισης της Μαρίας Αγγελακούδη από την Θεσσαλονίκη ξετύλιξε το βράδυ της Παρασκευής (11/4) η εκπομπή “Φως στο Τούνελ” με την Αγγελική Νικολούλη. Η 46χρονη γυναίκα που ζούσε στην Καλαμαριά αγνοείται από τον Σεπτέμβριο του 2024 και αναζητείται από την οικογένειά της και τις Αρχές που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν.

Στην κάμερα της εκπομπής μίλησε η Δήμητρα Μπαΐρα, δικηγόρος της οικογένειας της αγνοούμενη, αναφέροντας σημαντικές λεπτομέρειες για τη μυστηριώδη εξαφάνισή της.

«Η πολύμηνη έλλειψη επικοινωνίας από πλευράς της αγνοούμενης, η οποία δεν είχε επαναληφθεί στο παρελθόν, ήταν αυτό που θορύβησε τους γονείς της. Ανησύχησαν όταν ένας υπάλληλος καταστήματος ΕΛΤΑ, απευθύνθηκε στον πατέρα της Μαρίας, σε μία προσπάθεια να την εντοπίσει για κάποιο επίδομα που λάμβανε. Η Μαρία είναι μία γυναίκα 46 ετών, ανεξάρτητη. Η επικοινωνία που είχε με τους γονείς της ήταν μία με δύο φορές το μήνα», τόνισε η δικηγόρος της οικογένειας.

Μάλιστα, τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν πως η 46χρονη εξαφανίστηκε έπειτα από μία ανάληψη χρημάτων που έκανε. «Αυτό που με επιφύλαξη μπορώ να σας πω, είναι πως περί τα τέλη Σεπτεμβρίου, ήταν η τελευταία τραπεζική συναλλαγή που πραγματοποίησε», πρόσθεσε.

«Οι οικείοι της φοβούνται πως ενδεχομένως βρίσκεται σε κάποια θέση ευάλωτη, που να μην έχει τον τρόπο να αναζητήσει τη βοήθεια και να επικοινωνήσει», είπε η κυρία Μπαΐρα.

«Πολύ σημαντική κίνηση από πλευράς της μητέρας, ήταν να προβεί σε επανέκδοση της κάρτας SIM του κινητού τηλεφώνου της Μαρίας, καθώς ήταν στο όνομά της. Έτσι, μπορούσε να λαμβάνει τις κλήσεις, που ήταν για την αγνοούμενη κόρη της. Κίνηση που οδήγησε σε στοιχεία, τα οποία η οικογένεια από πλευράς της, τα έθεσε στη διάθεση των Αρχών». 

Η ίδια την περιγράφει ως ένα άτομο κοινωνικό, πρόσχαρο, δοτικό, αισιόδοξο και ευαίσθητο, που δε φοβόταν τη δουλειά, καθώς από μικρή ηλικία εργαζόταν στην εστίαση.

«Από νεαρά ηλικία, η Μαρία είχε φύγει από την Αλεξανδρούπολη. Επέστρεφε ξανά κατά καιρούς εκεί, στον τόπο καταγωγής της, αλλά τα τελευταία τουλάχιστον έξι χρόνια, έμενε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη», κατέληξε.

Εξαφάνιση 46χρονης: “Ήρθε χτυπημένη – Της είχαν κλέψει όλα τα πράγματα”

Η εκπομπή “Φως στο Τούνελ” κατάφερε να εντοπίσει τον άνθρωπο που την φιλοξενούσε τον τελευταίο καιρό στην Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος δήλωσε: «Την Μαρία τη γνώρισα πέρυσι τον Ιανουάριο μέσω μιας κοινής γνωστής και είπα να την φιλοξενήσω. Μαλώναμε συχνά και δεν με άφηνε να μπω στο δωμάτιο της. Τέλη Αυγούστου είχαμε μαλώσει, έφυγε από το σπίτι, γύρισε για δέκα – δεκαπέντε ημέρες και μετά ξανάφυγε. Με είχε πάρει τηλέφωνο στις 3 Οκτωβρίου. Τώρα με ποιους ήταν, δεν ξέρω. Της είχα πει δεν γίνεται να σε ψάχνω από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μην απαντά στο τηλέφωνο σου. Πρέπει να γνωρίζω αν θα έρθεις ή όχι στο σπίτι. Εκείνη τη στιγμή μου έκλεισε το τηλέφωνο… Σκέφτηκα ότι θα ήταν στο κέντρο που σύχναζε και την περίμενα, αλλά χάθηκε…». 

Όπως αποκάλυψε ο φίλος την αγνοούμενης, οι συχνοί καβγάδες τον είχαν οδηγήσει να την διώξει από το σπίτι λέγοντάς της να γυρίσει πίσω στους δικούς της στην Αλεξανδρούπολη.

«Κάθε φορά μετά έκανα πίσω εγώ και τη δεχόμουν πάλι στο σπίτι. Στην αρχή η σχέση μας ήταν καθαρά φιλική και μετά συνδεθήκαμε και γίναμε κάτι παραπάνω από φίλοι, αλλά δεν είχαμε σχέση κανονική». 

«Όταν ήρθε σπίτι προς τα τέλη Αυγούστου, ήταν χτυπημένη στον ώμο και της είχαν κλέψει όλα τα πράγματά της. Έμεινε σε εμένα μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου και έφυγε ξανά για πέντε ημέρες. Εκείνο το διάστημα ήμασταν καλά. Δεν τσακωνόμασταν. Με πήρε τηλέφωνο 3 Οκτωβρίου και μετά χάθηκε… Είχα καλέσει στο ΕΚΑΒ μήπως είχε συμβεί κάτι, πήγα στην Ασφάλεια στην Καλαμαριά αλλά τίποτα», λέει ο φίλος της αγνοούμενης Μαρίας Αγγελακούδη για την εξαφάνισή της.

«Μια ημέρα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου απάντησε η μητέρα της στο κινητό και σκέφτηκα ότι πήγε στο πατρικό της. Δυστυχώς έτσι έμαθα ότι την ψάχνανε κι εκείνοι. Θεωρώ ότι από την πρώτη στιγμή θα έπρεπε να έχω κληθεί κι εγώ, να δώσω κατάθεση. Να πω όσα γνωρίζω…Δεν έχω πολλές ελπίδες. Τόσος καιρός πέρασε…», καταλήγει.