Το χαμόγελο που θα σε κάνει να αισθανθείς πολύ άβολα

Η Στέλλα Διακάτου είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι και μέλος της ομάδας ARTImeleia, όπως και της επαγγελματικής συμπεριληπτικής ομάδας χορού ΕΞΙΣ. Είναι επαγγελματική ομάδα χορού ανάπηρων και μη ανάπηρων ατόμων, με έδρα την Αθήνα.

Εκεί την συνάντησε η εκπομπή «Ο κόσμος μέσα μας» του Attica TV. Η 31χρονη γυναίκα που θα δείτε, έχει ως moto ζωής να ξυπνάει κάθε μέρα με χαμόγελο. Όσο και αν τη δυσκολεύει η κοινωνία της οποίας είναι μέλος.

Η αναπηρία που έχει είναι αποτέλεσμα ιατρικού λάθους.

«Γεννήθηκα στις 14/10 του 1993, εφταμηνίτικη. Η μητέρα μου έπαθε μια αιμορραγία στον έβδομο μήνα και αναγκάστηκαν να της πάρουν το παιδί. Επειδή όμως, εγώ έκλαψα αμέσως ότι με ξεγέννησε η μητέρα μου δεν μου έβαλαν οξυγόνο, το οποίο χρειαζόμουν.

Έτσι, σταμάτησα κάποια στιγμή να κλαίω και αναγκάστηκαν οι γιατροί να μου βάλουν πολύ οξυγόνο. Η συνέπεια ήταν να πάθω υπεροξυγόνωση και να αποκτήσω το πρόβλημα που έχω. Είναι LP».

Kάποια σημεία του εγκεφάλου της που αφορούν κυρίως την κίνηση του αριστερού χεριού και του αριστερού ποδιού δεν λειτουργούν σωστά.

Oυσιαστικά, ήταν λάθος από λάθος γιατρών
«Ναι».

Πότε αντιλήφθηκες ότι δεν μπορείς να κινήσεις κάποια μέλη του σώματός σου;
«Γύρω στα 4 με 5, αλλά όχι με τον τρόπο που λέτε. Μπορούσα να κινήσω τα μέλη του σώματος μου. Από την στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, το ίδιο άτομο έβλεπα. Δεν είχα κάποια λειτουργία παραπάνω και την έχασα. Όπως περπατούσα τότε, περπατώ και τώρα.

Για εμένα δεν ήταν πρόβλημα. Ούτε η οικογένεια μου με αντιμετώπισε ως άνθρωπο με αναπηρία. Δεν με αντιμετώπισε διαφορετικά σε σχέση με τον αδελφό μου που ήλθε 4 χρόνια αργότερα».

Μετά πήγε σχολείο και διαπίστωσε πως η κοινωνία στην οποία ζει διαφέρει παρασάγγας από την οικογένεια της, σε επίπεδο ανθρωπιάς.

Συμμαθητές της, της έλεγαν να πεθάνει «αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα»

«Όταν πήγα δημοτικό, γύρω στα 6 στην αρχή με ανάγκασαν να αλλάξω σχολείο, γιατί έλεγαν οι δάσκαλοι πως δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την τάξη. Πως θα την ‘πήγαινα’ πίσω γιατί είχα αυτό το θέμα»

Η μητέρα μου γύρισε όλα τα σχολεία της Πετρούπολης. Δεν με δεχόταν κανένα. Κατέληξα στο 10ο δημοτικό όπου τελείωσα το δημοτικό.

Εκεί, υπήρξαν κάποια παιδιά που στην τετάρτη με έκτη δημοτικού με έκαναν να αισθανθώ άσχημα. Να καταλάβω ότι είμαι διαφορετική και δεν τους ‘κάνω’ τόσο πολύ. Δεν ταιριάζω με εκείνους. Τους κάνω να αισθάνονται, μάλλον, άσχημα».

Αυτό ήταν bullying.
«Ήταν χοντρό bullying. Με κλείδωναν στην τάξη, μου έλεγαν να πέσω να πεθάνω γιατί δεν είμαι σαν και αυτούς. Επειδή δεν μπορούσα να κατέβω τα σκαλιά να παίξω μαζί τους. Καθόμουν στο πάνω προαύλιο, μόνη μου. Κάποιες φορές μου έλεγαν «αφού δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί δεν πεθαίνεις;».

Είναι συγκλονιστικό αυτό που λες.
«Ναι. Αλλά είναι η αλήθεια μου».

Πώς το αντιμετώπισες;
«Δεν το αντιμετώπισα, μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Απλά το βράδυ έκλαιγα μόνη μου στο δωμάτιο και μετά το ξεπερνούσα».

Το κουβαλάς ακόμα;
«Έχω συγχωρέσει αυτά τα παιδιά, γιατί ήταν παιδιά. Μπορώ να καταλάβω τις συνθήκες στις οποίες το έκαναν. Μπορεί να έχουν μεγαλώσει έτσι από το σπίτι τους -δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό, ούτως ή άλλως.

«Υπέστην bullying και από τον δάσκαλο μου, από την τετάρτη μέχρι την έκτη τάξη. Ο άνθρωπος δεν ήξερε. Είχε άγνοια».

Δεν είναι όπως τώρα που οι δάσκαλοι κάνουν σεμινάρια ειδική αγωγής, είναι πιο σβέλτοι, αντιλαμβάνονται αν έχει μαθησιακό πρόβλημα ή άλλο, κάποιο παιδί. Δεν ήταν έτσι».

Η Στέλλα έχει ως στόχο να αλλάξει «έστω και λίγο» τον κόσμο

Η Στέλλα δεν άφησε τους άλλους να την προσδιορίσουν και να αποφασίσουν για τη ζωή της, την οποία ‘έπιασε’ από τα μαλλιά και έκτοτε τη ζει στο έπακρο.

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την κολύμβηση;
«Δεκατρία, από τα 17».

Με τι άλλο ασχολείσαι;
«Με το χορό, το θέατρο και κάνω φωνητική».

Πώς προλαβαίνεις;
«Όποιος θέλει να μάθει πράγματα και να εξελιχθεί ως άνθρωπος, τα προλαβαίνει».

Από πού πήρες δύναμη να συνεχίσεις;
«Από το σπίτι μου, τη δεκτικότητα της οικογένειας μου, το ότι εγώ υπέστην ας πούμε bullying στο σχολείο δεν σημαίνει ότι δεν έκανα θεατρικό στην εφηβεία μου ή ιππασία σαν άθλημα ή δεν γνώριζα άλλα παιδιά, εκτός σχολείου.

Πώς θα ήθελες να σε βλέπει ο απέναντί σου;
«Σαν μια γυναίκα 30 χρονών, που πάει το πρωί στη δουλειά της, στην προπόνησή της, στο χορό της, την ομάδα της, που βγαίνει με τους φίλους της. Πολλές φορές γενικότερα η κοινωνία τα άτομα με αναπηρία τα αντιμετωπίζουν σαν παιδιά. Νομίζουν πολλοί ότι επειδή έχω κινητικό πρόβλημα, πάει πακέτο με τη νοημοσύνη μου. Δεν ισχύει αυτό το ταμπού».

Ποιες είναι για εσένα οι πιο σημαντικές αξίες στη ζωή;
«Να μοιράζεσαι με τους ανθρώπους, να έχεις αλληλεγγύη, να είσαι ειλικρινής με όποιες συνέπειες περιέχει αυτό, να χαμογελάς και όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις, να το κάνεις με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο. Και να ξέρεις ότι είμαι αρκετά δυνατός άνθρωπος για να τις ξεπεράσω».

Έχεις κάποιο moto ζωής;
«Να χαμογελάμε κάθε μέρα και να ξυπνάμε με χαμόγελο».

Θες να κάνεις οικογένεια;
«Ναι».

Τι θα ήθελες να μεταδώσεις στα παιδιά σου;
«Πως είτε έχεις αναπηρία, είτε όχι, είτε είσαι χοντρός, μαύρος, Κινέζος, οτιδήποτε, είσαι άνθρωπος. Πάνω από όλα, πρέπει να φερόμαστε σε κάθε άνθρωπο, σαν άνθρωπο. Δεν είναι κάτι διαφορετικό. Είναι άνθρωπος. Όλοι είμαστε διαφορετικοί».

Έχεις κάποιους φόβους;
«Έχω πολλούς. Τη μοναξιά κυρίως. Δεν μου αρέσει ποτέ να μένω μόνη, αλλά δεν νομίζω πως θα μείνω ποτέ μόνη. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα επιλέξει τη μοναξιά, οπότε είναι λίγο άτοπο να το σκέφτομαι και να με φοβίζει αυτό».

Τι άλλο θες να ξέρουμε για εσένα;
«Ότι δεν τα παρατάω ποτέ και πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να αλλάξω λίγο αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι ουτοπικό, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ».