#tolislovedmaria: 12 χρόνια μετά, το Twitter κρατά τη φλόγα της αγάπης τους ζωντανή
Διαβάζεται σε 4'
Μια ιστορία αγάπης και ένα hashtag που παραμένουν ανεξίτηλα στο Twitter και τις καρδιές μας. Ο Αποστόλης νικήθηκε από τον καρκίνο το 2012, αλλά η αγάπη του για τη Μαρία εξακολουθεί να μας συγκλονίζει.
- 23 Σεπτεμβρίου 2024 12:26
Η άποψη πως τα social media αποτελούν ένα εχθρικό πεδίο έκφρασης μίσους πίσω από τον μανδύα της ανωνυμίας, κάθε χρόνο τέτοια μέρα βρίσκει “τοίχο” σε μία αγνή και συνάμα συγκλονιστική ιστορία που προκαλεί θαυμασμό για το μεγαλείο της ψυχής και τη δύναμη της αγάπης.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά, η επιθυμία του Αποστόλη, που νικήθηκε από τον καρκίνο στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012 έπειτα από έναν μακρύ, επίπονο δρόμο σκληρής μάχης, εξακολουθεί να αποτελεί για αρκετούς “διαταγή”. Από νωρίς το πρωί, το hashtag “#tolislovedmaria” ξεπρόβαλε ξανά, όπως κάνει κάθε χρόνο, πιστά και δυναμικά στο Twitter, για να μας θυμίζει την ιστορία αγάπης που, παρά το πέρασμα του χρόνου, δεν έχει ξεθωριάσει στο ελάχιστο, στην καρδιά και τη μνήμη μας.
Ο Αποστόλης, έχασε τη ζωή του στα 30 του χρόνια. Δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο, κατάφερε όμως να αποτυπώσει στο μυαλό μας ένα ανεξίτηλο μήνυμα, που μέχρι σήμερα αποτελεί πρότυπο αλλά και σύμβολο της ψυχικής του δύναμης και του συναισθηματικού του κόσμου.
Γνωστός στο Twitter ως @moloch82, συνήθιζε να μοιράζεται τακτικά τις σκέψεις του, τον πόνο του, μα κυρίως τα συναισθήματά του για τη Μαρία, την κοπέλα που γνώρισε από μικρό παιδί, για να γίνουν ζευγάρι στα 18 τους χρόνια και να τον συντροφεύσει μέχρι την τελευταία μέρα της καθημερινής μάχης του.
Αλληλεπιδρούσε στο Twitter, εκφράζοντας και ανταλλάσσοντας απόψεις για διάφορα ζητήματα με γνωστούς και αγνώστους, τις οποίες ανέπτυσσε και μέσα από το προσωπικό του blog, που είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλές μέχρι τη στιγμή που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις είχε γράψει:
“Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.
Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;
Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.
Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ”.
Τελευταία του επιθυμία ήταν, αυτή η συχνή “δήλωση” αγάπης για τη Μαρία, που για τον Αποστόλη είχε γίνει τρόπος ζωής, να γίνει και hashtag για να διαδώσει τα πιστά και αγνά συναισθήματά του. Σε μία περίοδο όπου το Twitter δεν καταλάμβανε τον χώρο και τον χρόνο που έχει σήμερα στην καθημερινότητά μας, ο Αποστόλης κατάφερε μέσα από το προσωπικό του βίωμα να αγγίξει χρήστες που δεν είχε συναντήσει ποτέ. Δέκα χρόνια μετά, τα social media εξακολουθούν να τιμούν τη μνήμη του, την ιστορία του και ένα hashtag για μία σχέση που έληξε πρόωρα, μα έμεινε βαθιά χαραγμένη στις σκέψεις μας.
