Ζώντας τον πόλεμο, την ξενιτιά και την κρίση: Αμαρτία να περιμένουν να ξεχρεώσουν από τη φτωχολογιά

Σε ένα σκοινάκι έξω από το σπίτι της θα άπλωνε μία μικρή πετσέτα. Με το καλημέρα, που σε μέρη με λιγοστούς κατοίκους αποκτά διαφορετική αξία, θα πιάναμε την κουβέντα.

Η κυρία Χριστίνα θα έφτιαχνε δύο ελληνικά καφεδάκια και από εκείνο το σημείο θα συνεχίζαμε τη συζήτησή μας.

Η ζωή της ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας. Βιώνοντας τον πόλεμο και την ξενιτιά, τώρα πια βρίσκεται αντιμέτωπη με την κρίση που έχει οδηγήσει στην οικονομική εξαθλίωση τις ελληνικές οικογένειες.

“Εφάγαμε τον πόλεμο, εφάγαμε τις μπόμπες. Πήγαμε στην Τουρκία, από την Τουρκία στην Κύπρο, από την Κύπρο στην Παλαιστίνη. Γυρίσαμε τον κόσμο όλο. Πεινασμένες. Ξυπόλυτες. Γυμνές. Δεν βρίσκαμε ένα σπίτι να κάτσουμε”, θυμάται και αναφέρει στο NEWS 247.

Ιστορίες ζωής που έχουν πάντα να μας διηγηθούν οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Οι δικοί μας άνθρωποι. Αυτά έρχονται στο μυαλό της αφού πρώτα αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να κόβουν το ρεύμα από τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων.

“Άρχισαν και κόβουν το φως από τα σπίτια των φτωχών που έχουν τη φαμίλια τους. Αμαρτία να κόβουν το φως από το Καστελόριζο. Δεν πρέπει να γίνονται αυτά στα νησιά. Καλή φώτιση και κάποτε ένα τέλος για τη φτωχολογιά”, αναφέρει χαρακτηριστικά.

Με τις συντάξεις να έχουν μειωθεί δραματικά από τα διαρκή μέτρα λιτότητας τα τελευταία χρόνια, η κυρία Χριστίνα αισθάνεται τυχερή που έχει κοντά της την οικογένειά της.

“Αμαρτία από εμάς. Παίρνω 300 ευρώ τον μήνα. Ευτυχώς και έχω τα μωρά μου και μου φέρνουν το ψωμάκι μου. Κόψε, κόψε τίποτα δεν μας απόμεινε να φάμε. Αμαρτία να περιμένει η κυβέρνηση να ξεχρεώσει το χρέος από τη φτωχολογιά “, θα αναφέρει με παράπονο στο NEWS 247. 

Λίγη ώρα αργότερα θα περνούσε από το σπίτι μία από τις κόρες της με τον σύζυγό της για να δουν αν χρειάζεται κάτι. Αφού τελειώσαμε το καφεδάκι μας και οι δρόμοι μας θα χώριζαν, αποχαιρετήσαμε την κυρία Χριστίνα, παίρνοντας μαζί μας τις ευχές της για ένα καλύτερο μέλλον…