Γιατί δεν υπάρχει κανάλι 37 στην αμερικανική τηλεόραση

Η αμερικανική αναλογική τηλεόραση μπορεί να έχει αδιανόητα πολλά κανάλια και κανείς ίσως να μην μπορεί να πει με σιγουριά πόσα ακριβώς είναι, ωστόσο ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει κανάλι 37. Η απουσία αυτή δεν έχει να κάνει με δεισιδαιμονίες, όπως συμβαίνει συχνά με τον αριθμό 13, ή με θρησκευτικούς λόγους και τον αριθμό 666, αλλά έχει κατά κάποιο τρόπο, υπερφυσική εξήγηση.

Το 1952, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών των ΗΠΑ (FCC) άνοιξε το τηλεοπτικό σύστημα για να χρησιμοποιεί σήματα εξαιρετικά υψηλής συχνότητας (UHF), με επακόλουθο ο συνολικός αριθμός πιθανών τηλεοπτικών σταθμών να αυξηθεί μέσα σε μια νύχτα από τα 108, στα 2.051.

Λόγω της μεγάλης δημοφιλίας της τηλεόρασης, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ήθελαν να αξιοποιήσουν στο έπακρο το εύρος ζώνης, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής σε ακτίνα 600 μιλίων από την πόλη Ντάνβιλ του Ιλινόις, η οποία περιελάμβανε μεγάλες πόλεις όπως το Σικάγο, το Ντιτρόιτ, το Μιλγουόκι, την Ατλάντα, τη Μινεάπολη, το Πίτσμπουργκ, το Σεντ Λιούις, το Τορόντο και την Ουάσινγκτον.

Στην περιοχή αυτή έπρεπε να είναι το κανάλι 37, αλλά δυστυχώς υπήρχε ήδη εκεί ένα ραδιοτηλεσκόπιο πλάτους 400 ποδιών, που λειτουργούσε στη συχνότητα των 610 MHz.

Το τηλεσκόπιο κατασκευάστηκε αφότου ένας μηχανικός και υπάλληλος της εταιρίας βιομηχανικής έρευνας και επιστημονικής ανάπτυξης Bell Laboratories, ο Καρλ Γιάνσκι, διαπίστωσε το 1931 ότι η στατική παρέμβαση στα ραδιοκύματα είχε εξωγήινη πηγή, ιδιαίτερα στο κέντρο του γαλαξία μας.

Ο Γιάνσκι δεν μπόρεσε να λύσει το μυστήριο και η έρευνα συνεχίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, με τον Τζορτζ ΜακΒίτι, έναν Βρετανό κοσμολόγο που δημιούργησε το τμήμα αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις τη δεκαετία του 1950 και τον Τζορτζ Σουένσον, ο οποίος βοήθησε στην κατασκευή του ραδιοτηλεσκοπίου του πανεπιστημίου.

Ο ΜακΒίτι εξήγησε ότι, “για μηχανικούς λόγους”, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα “πραγματικά μεγάλο [τηλεσκόπιο] μόνο αν είχαμε μια συχνότητα γύρω στα 600 megahertz… Και έτσι επιλέξαμε αυτή τη ζώνη ως τη συχνότητα παρατήρησης”.

Η περιοχή έγινε έκτοτε σημαντική για την έρευνα καθώς τοποθετείται στο πλαίσιο δύο άλλων συχνοτήτων σημαντικών για τη ραδιοαστρονομία, των 410 MHz και 1,4 GHz.

Αν και η τοποθέτηση του τηλεσκοπίου ήταν πηγή απογοήτευσης για τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, οι επιστήμονες είχαν την υποστήριξη της παγκόσμιας κοινότητας και το 1959 η Διεθνής Ένωση Τηλεπικοινωνιών διέθεσε μια σειρά συχνοτήτων που ήταν σημαντικές για διάφορες επιστημονικές και τεχνικές χρήσεις, μία από τις οποίες ήταν το κανάλι 37. Μετά τη συνάντηση, το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις ζήτησε να διατεθεί αποκλειστικά το κανάλι 37 στα ραδιοτηλεσκόπια, αλλά η FCC διαφώνησε.

Ως συμβιβασμό, οι ρυθμιστικές αρχές αποφάσισαν ότι δεν θα υπήρχαν σταθμοί στο κανάλι 37 σε ακτίνα 600 μιλίων από την κεραία έως τουλάχιστον το 1968, για να μπορέσει ο ΜακΒίτι να ολοκληρώσει μια έρευνα που έκανε στη συχνότητα 610 MHz, και γι’ αυτό τον λόγο κανένας σταθμός οπουδήποτε στο κανάλι 37 δεν μπορούσε να μεταδώσει οτιδήποτε από τα μεσάνυχτα έως τις 07:00 το πρωί.

Παρά τις προσπάθειες για εξεύρεση ισορροπίας, οι επιστήμονες επέστρεψαν στον συμβιβασμό και τελικά η FCC συμφώνησε να ισχύσει 10ετές μορατόριουμ στο κανάλι 37, το οποίο κατέληξε να γίνει μόνιμο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις