Ποιο είναι το μέγιστο ύψος που μπορείς να “πιάσεις” κάνοντας κούνια – Η απάντηση

Ερευνητές από τα τμήματα φυσικών επιστημών, μαθηματικών και ψυχολογίας τριών πανεπιστημίων της Ιαπωνίας (Jumonji University, Nagoya University, Hokkaido University), συνεργάστηκαν με έναν συνάδελφο τους Macquarie University της Αυστραλίας, για να δώσουν απάντηση στο ερώτημα “ποιες ενέργειες πρέπει να κάνει ένα άτομο που είναι σε κούνια, ώστε να απολαύσει στη βέλτιστη διαδρομή”.

Όχι.

Δεν διαβάσατε κάτι λάθος.

Ο τίτλος της μελέτης που δημοσίευσαν στο Physical Review E ήταν “Αρχική φάση και διαμορφώσεις συχνότητας άντλησης ταλάντευσης της κούνιας παιδικής χαράς”.

Δηλαδή, τι μπορούμε να κάνουμε ώστε η κούνια να πάει πιο ψηλά, βάσει των νόμων της φυσικής. Όχι το ένστικτο.

Για αυτό χρειάζεται να ξέρουμε ακριβώς πότε πρέπει να πάμε την πλάτη μας προς τα πίσω, ώστε να παραχθεί το μεγαλύτερο ύψος.

Στην περίληψη έγραψαν πως “η κούνια παιδικής χαράς είναι ένα δυναμικό, συζευγμένο σύστημα ταλαντωτή που αποτελείται από την κούνια ως αντικείμενο και έναν άνθρωπο ως ταλαντωτή.

Εδώ, προτείνουμε ένα μοντέλο για την αποτύπωση της επίδρασης της αρχικής φάσης της φυσικής κίνησης του άνω μέρους του σώματος, στη συνεχή άντληση μιας ταλάντευσης. Επικυρώνουμε αυτό το μοντέλο από τα δεδομένα κίνησης δέκα συμμετεχόντων που κάνουν κούνια με τρία διαφορετικά μήκη αλυσίδας ταλάντευσης”.

Δεν θα σας κουράσουμε με περαιτέρω λεπτομέρειες. Κρατήστε πως παίζει μεγάλο ρόλο το πάνω μισό του σώματος μας.

Οι ερευνητές δεν είχαν πρόβλημα να βρουν 10 εθελοντές που κλήθηκαν να κάνουν κούνια, υπό διάφορες συνθήκες.

Κάμερες κατέγραφαν τις δοκιμές και μετά αναλύθηκε η δράση σε αργή κίνηση, με τους καθ’ ύλην αρμόδιους να βλέπουν τι συνέβαινε σε κάθε βήμα και να χρησιμοποιούν αυτές τις πληροφορίες για να δημιουργήσουν ένα μοντέλο.

Μετά αναλύθηκαν τα προηγούμενα μοντέλα που είχαν αναπτυχθεί για να περιγράψουν το ίδιο φαινόμενο (το πώς ταλαντεύονται όσοι κάνουν κούνια τελικά, έχει απασχολήσει κι άλλους επιστήμονες). Και στην ολοκλήρωση της εργασίας, ανέπτυξαν το δικό τους μοντέλο.

Όπως σημειώνουν οι ερευνητές στη δημοσίευση, ένα άτομο που χρησιμοποιεί μια κούνια είναι μέρος ενός δυναμικού συστήματος ταλαντωτή που έχει δυο βασικά στοιχεία: την ταλάντευση και τον άνθρωπο που προσπαθεί να ταλαντευτεί.

Σημειώνουν επίσης ότι προηγούμενοι ερευνητές ανέπτυξαν δύο είδη μοντέλων για να περιγράψουν μαθηματικά την αιωρούμενη δράση “τα οποία όμως, υπέφεραν από ελλείψεις σε πραγματικούς όρους”.

Το μοντέλο δείχνει ότι για να ξεκινήσει η αιώρηση, ένα άτομο πρέπει να γέρνει το πάνω μέρος του σώματος προς τα πίσω, κάτι που ωθεί την κούνια ελαφρώς προς τα εμπρός.

Έπειτα, πρέπει να γέρνει πίσω όταν η κούνια βρίσκεται στο κάτω μέρος του τόξου που δημιουργείται από την κίνησή του.

Στη συνέχεια, καθώς η κούνια ‘ανεβαίνει’, το άτομο πρέπει να γέρνει προς τα πίσω νωρίτερα.

Τονίστηκε και ότι καθώς ο swinger φτάνει σε ένα ορισμένο ύψος, βρίσκεται αντιμέτωπος με την επιλογή να διατηρήσει το ρυθμό του ή να συνεχίσει να πιέζει για να πάει ψηλότερα.

“Οι προσαρμογές που έκαναν οι swingers φάνηκαν να είναι υποσυνείδητες, καθώς το μυαλό τους έμοιαζε να ανταποκρίνεται στη φυγόκεντρη δύναμη που ένιωθαν”.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις