Πώς η μουσική βιομηχανία, σου κάνει πλύση εγκεφάλου

Όταν η μουσική εισχωρήσει στα αυτιά του ανθρώπου, οι ήχοι μετατρέπονται σε ερεθίσματα που ταξιδεύουν από τα ακουστικά νεύρα στο θάλαμο του εγκεφάλου, τον σταθμό αναμετάδοσης των συναισθημάτων και των αισθήσεων.

Κάθε χρόνο ένα τραγούδι που μισούμε το ακούμε τόσες πολλές φορές με αποτέλεσμα να μας γίνεται πλύση εγκεφάλου και στο τέλος να μας αρέσει

Μια μελέτη με λειτουργική μαγνητική τομογραφία  fMRI του 2011, έδειξε ότι αν κάποιος ακούει  επαναλαμβανόμενα ένα τραγούδι στο τέλος ταιριάζει στα γούστα του ακόμα και αν αυτά είναι αντίθετο στα ακούσματά του.

Οι επιστήμονες μελέτησαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις των εθελοντών  και διαπίστωσαν ότι λίγο πριν την ακρόαση της αγαπημένης μουσικής (που ήταν χωρίς λόγια, για να μην επηρεάζονται οι ακροατές από λεκτικούς συνειρμούς), ενεργοποιείτο μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, ο κερκοφόρος πυρήνας, ενώ την ώρα της αποκορύφωσης της απόλαυσης της ακρόασης ενεργοποιείτο μια άλλη περιοχή, ο επικλινής πυρήνας. Και οι δύο περιοχές βρίσκονται στο λεγόμενο ραβδωτό σώμα του εγκεφάλου.

Η έρευνα έδειξε ότι ακούγοντας επανειλημμένα ένα τραγούδι τα συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου γίνονται πιο δραστήρια.

Εκπαιδευτικές εκπομπές όπως το πασίγνωστο Sesame Street έχουν βασιστεί στη δύναμη της μουσικής ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά να θυμούνται πράγματα για δεκαετίες. Ακόμα και μωρά έχει δειχθεί ότι είναι ευαίσθητα σε ρυθμικούς παλμούς και μπορούν να αναγνωρίσουν ένα κομμάτι μουσικής που έχουν ξανακούσει. Οι διαφημιστές χρησιμοποιούν τη μουσική στις διαφημίσεις για να διεγείρουν το ενδιαφέρον των θεατών για κάποια προϊόντα. Ως αποτέλεσμα, κάποιοι συνδέουν τραγούδια με συγκεκριμένα αυτοκίνητα για παράδειγμα.

Ακόμα, η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τροποποιήσει σε καθημερινή βάση τη διάθεση. Ακούγοντας κάτι ζωντανό μπορεί να αυξήσει κανείς την ενεργητικότητά του το πρωί και με κάτι χαλαρωτικό μπορεί να ηρεμήσει αντίστοιχα το βράδυ πριν από τον ύπνο.

Έτσι είναι λοιπόν: η μουσική που κολλάει στο μυαλό σου μπορεί μεν να σε ενοχλεί, αλλά εξυπηρετεί επίσης πολλούς άλλους σκοπούς που μπορεί να σε ωφελήσουν.

Ακούγοντας συχνά ένα οποιοδήποτε τραγούδι  δεν είναι τόσο χάλια όσο όταν το ακούει κάποιος για πρώτη φορά εξηγεί ο Mike Rugnetta, παρομοιάζονται αυτή την αντίδραση ως ένα μουσικό “σύνδρομο της Στοκχόλμης”.

Μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες πληρώνουν τους ραδιοφωνικούς σταθμούς για να παίζουν συνεχόμενα ορισμένα τραγούδια. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται payola και χρησιμοποιείτο από τη δεκαετία του ’60 έως τη δεκαετία του ΄80.

Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα, αν και δεν είναι τόσο κραυγαλέο όσο τότε. Υπάρχει νευροεπιστημονική εξήγηση πίσω από τη στρατηγική: Αν ακούσετε κάτι αρκετά, θα αρχίσει να σας αρέσει.

Πηγή: mic

Ολόκληρη η έρευνα στο plosone.org