Σε μένα θα τύχει;

Όταν ήμουν πολύ μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Μετά αρχαιοκάπηλος – και νευρίαζα που γέλαγαν όλοι όταν το άκουγαν: “Αρχαιολόγος παιδί μου, όχι αρχαιοκάπηλος!” Μετά ήθελα να γίνω αστροναύτης, μετά ντετέκτιβ -άλλαζα συχνά προσανατολισμό, ανάλογα με το τι έπαιζε η τηλεόραση-και λίγο αργότερα, όταν άρχισα να βλέπω και την πρακτική διάσταση των επαγγελμάτων, καταστάλαξα: θα γινόμουν συνταξιούχος.

Ο θείος Ανδρέας δεν ήταν που με τη σύνταξή του είχε πάρει με δόσεις “ολόκληρο εξοχικό”, όπως καμάρωνε η μαμά μου; Ο κύριος Στέλιος δεν “σπούδασε δύο παιδιά με το εφάπαξ”; Κι ο άλλος ο φίλος του μπαμπά μου, ο κύριος Τάκης, δεν ήταν που εισέπραττε την παχυλή σύνταξη και “τό’ριξε στον έκλυτο βίο”; Γιατί όχι κι εγώ, λοιπόν; Συνταξιούχος θα γινόμουν με το που θα τελείωνα το σχολείο, θα αγόραζα εξοχικό και θα τό’ριχνα στον έκλυτο βίο – για να ζηλεύει ο μπαμπάς μου τον κύριο Τάκη, κάτι σπουδαίο θα ήταν αυτό.

Τελικά δεν έμελλε να γίνω συνταξιούχος μετά το σχολείο και, όπως πηγαίνουν τα πράγματα, φοβάμαι μήπως δεν γίνω ποτέ. Τα σκέφτομαι αυτά καθώς βλέπω το σποτάκι “Χωρίς σύνταξη; Σε μένα θα τύχει;” της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος, στο οποίο η Μαρία Μπεκατώρου λανσάρει μια περσόνα χαριτωμένα υπερβολική, ανέμελη και παντελώς αδιάφορη για το μέλλον. Για την ακρίβεια, όχι αδιάφορη, αλλά εφησυχασμένη. Εκείνη δεν έχει να φροντίσει για τη σύνταξή της κι ας αγκομαχούν τα ταμεία, ας μειώνονται οι συντάξεις, ας αυξάνουν τα όρια ηλικίας, ας καταρρέει το συναταξιοδοτικό.

Έτσι ήμουν κι εγώ, πιο παλιά: το τελευταίο που με απασχολούσε ήταν να σκεφτώ τη δική μου σύνταξη στο μέλλον. Πίστευα ότι η σύνταξη είναι εγγυημένη, βαριόμουν να ασχοληθώ με τη μελέτη συνταξιοδοτικών προγραμμάτων -παρόλο που ήταν πολύ προσιτά- και, γενικώς, με εξέφραζε πολύ το μότο του σποτ: “Σε μένα θα τύχει;”

Σήμερα, μετά από αρκετά χρόνια στην “παραγωγή”, ταυτίζομαι περισσότερο με την περσόνα-Ζαρίφη. Μερικές φορές φοβάμαι πως ναι, σε μένα θα τύχει. Και πως, ακόμη κι αν τίποτα απρόοπτο δεν μου συμβεί, η πενιχρή σύνταξη που θα πάρω όταν και αν “θεμελιώσω” το σχετικό δικαίωμα, το πολύ πολύ να μου εξασφαλίζει έναν “με ολίγη” στο συνοικιακό καφενείο. Καμία έξτρα πολυτέλεια, κανένα εξοχικό. Ευτυχώς που τελικά δεν είμαι του “έκλυτου βίου” γιατί ούτε λόγος για τέτοια με τις σημερινές συντάξεις. Είναι αλήθεια ότι δυστυχώς ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά το μέλλον μου – που, ντάξει μωρέ, στην τελική δεν φάνταζε και τόσο δυσοίωνο. Σε μένα θα τύχει;