Όσκαρ 2024: Όσα πρέπει να ξέρεις για τις φετινές υποψήφιες καλύτερες ταινίες

Η οσκαρική κούρσα έχει μπει στην τελική της ευθεία. Η τελική ψηφοφορία για τα φετινά Όσκαρ ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες, άρα ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Τώρα, το μόνο που περιμένουμε είναι τα τελικά αποτελέσματα.

Μέχρι τότε, μπορούμε να προβλέπουμε πλέον με αρκετή ασφάλεια (έχοντας δηλαδή όλα τα δεδομένα) τι αναμένεται να κερδίσει η κάθε ταινία, και να αναλύουμε γιατί βρίσκεται εκεί ο κάθε τίτλος. Ξεκινώντας φυσικά από τις 10 ταινίες που απαρτίζουν την φετινή μεγάλη κατηγορία. Την κατηγορία-βιτρίνα των Όσκαρ, δηλαδή της Καλύτερης Ταινίας.

Είναι η κατηγορία που η κινηματογραφική βιομηχανία θέλει κάθε χρόνο να κοιτάζει και να θεωρεί πως αντιπροσωπεύεται από ό,τι βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Οπότε έχει μεγάλο ενδιαφέρον να κοιτάξουμε αυτές τις ταινίες, ανεξάρτητα από ό,τι άλλο συμβαίνει στα φετινά Όσκαρ.

Ποιες ταινίες έχουν βρεθεί εκεί; Τι άλλο διεκδικούν; Τι έχουν ελπίδα να κερδίσουν; Πόσο καλές είναι; Πού μπορούμε να τις δούμε; Και τι μας λέει η διάκρισή τους; Από τα μικρά indies μέχρι τα μεγάλα μπλοκμπάστερ, τις κοιτάζουμε όλες:

American Fiction

Τι είναι: Σάτιρα για έναν ακαδημαϊκό και συγγραφέα που πάνω στα νεύρα και την απόγνωσή του γράφει ένα κοροϊδευτικό, στερεοτυπικό βιβλίο πάνω στην «Μαύρη εμπειρία» για να το δει παρά τις προθέσεις και τις προσπάθειές του, να γίνεται τεράστια εμπορική και κριτική επιτυχία στα μάτια της προοδευτικής (λευκής) ελίτ.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Η ιδέα είναι έξυπνη και αρκετά αστεία είναι καλά, αλλά ταυτόχρονα είναι εκείνη η ταινία που –από όσες φέτος ασχολήθηκαν με την ευρύτερη ιδέα κάποιας περιθωριοποιημένης εμπειρίας– είναι η πιο προσβάσιμη στο λευκό, γηραιότερο κοινό, εκείνο δηλαδή που θεωρητικά καυτηριάζει (αλλά το κάνει πολύ απαλά και καθόλου αιχμηρά).

Κάθε χρόνο υπάρχει μια ταινία που θα κάνει το κοινό να νιώσει έξυπνο και ευαισθητοποιημένο χωρίς στην πραγματικότητα να ζητά από κανέναν να κάνει κάποιο κόπο ή κάποια μετατόπιση στην πολιτική σκέψη του. Μια ταινία για να αλληλοσυγχαιρόμαστε μεταξύ μας που «την πιάσαμε». Αυτά τα φιλμ συχνά παίζουν πολύ καλά στα Όσκαρ και στο σώμα ψηφοφόρων της Ακαδημίας – και στο φεστιβάλ του Τορόντο φυσικά, όπου το American Fiction κέρδισε φέτος το βραβείο κοινού, τον σταθερότερο, πιο έμπιστο οσκαρικό δείκτη από όλο το φεστιβαλικό καλεντάρι. Είχε δείξει το πράγμα από τότε.

Επίσης ο Τζέφρι Ράιτ, ένας σπουδαίος και διαχρονικά υποτιμημένος ηθοποιός, είναι πάρα πολύ καλός κι εδώ. Πάντα βοηθάει μια απολαυστική, ορμητική κεντρική ερμηνεία σε αυτού του βεληνεκούς τις ανεξάρτητες ταινίες.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 5. Ταινία, Α’ Ανδρικό, Β’ Ανδρικό, Διασκευασμένο Σενάριο, Μουσική.

Και πόσα θα κερδίσει: Ένα. Η βαθιά μου πίστη είναι πως αν δεν υπήρχε το θωρηκτό Οπενχάιμερ, αυτή η ταινία θα ερχόταν να κάνει την έκπληξη κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, έχοντας μια τροχιά που προσομοιάζει κάτι ανάμεσα στο Birdman και το CODA. Ίσως δεν έχει και πολύ νόημα βέβαια η περαιτέρω ανάπτυξη αυτής της θεωρίας γιατί το Οπενχάιμερ δεν χάνει, όμως η στήριξη που πιστεύω πως έχει αναπτύξει την κατάλληλη στιγμή η ταινία θα φανεί αλλού – και συγκεκριμένα στην κατηγορία Διασκευασμένου Σεναρίου, τη μόνη κατηγορία από τις 5 του American Fiction που φαίνεται πως δεν είναι κλειδωμένη από το Οπενχάιμερ. Εκεί μπορεί να κάνει την έκπληξη –πήρε και το BAFTA προσφάτως– και νομίζω πως θα την κάνει, κερδίζοντας τη συγκεκριμένη κατηγορία. Ένα μέρος όπου η Ακαδημία μπορεί εύκολα και αναίμακτα να βραβεύσει ένα φιλμ που φαίνεται πως πραγματικά της έχει αρέσει.

Πού το βλέπεις: Amazon Prime Video (η ταινία δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις αίθουσες)

Ανατομία Μιας Πτώσης (Anatomy of a Fall / Anatomie d’une chute)

Τι είναι: Δικαστικό θρίλερ και οικογενειακό δράμα μαζί. Μια γυναίκα κατηγορείται για τον φόνο του άντρα της ο οποίος βρέθηκε νεκρός από τον γιο τους (ο οποίος δεν μπορεί να δει καλά) και τον σκύλο του, έχοντας πέσει στο έδαφος από το παράθυρο του εργαστηρίου του, στο απομακρυσμένο σπίτι τους κάπου στην γαλλική επαρχία.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο δικαστικό δράμα που καταφέρνει να διατηρεί μια αίσθηση μυστηρίου και αγωνίες χωρίς να χάνει την φεστιβαλική του εσάνς. Ο Χρυσός Φοίνικας που πήρε ήταν προφανώς τεράστια πλατφόρμα για την ταινία, αλλά το γεγονός ότι στην πορεία άρεσε και στον κόσμο και στο ίδιο το industry, επιβεβαίωση την ισχυρή παρουσία της ταινίας και στον ευρύτερο κύκλο βραβείων.

Το μίνι σκάνδαλο με την επιλογή της Γαλλίας να στείλει άλλη ταινία στα Όσκαρ, αναμφίβολα ενίσχυσε την δυναμική του φιλμ της Τριέ. Δίχως τώρα να έχει το σιγουράκι του Ξενόγλωσσου Όσκαρ, και με το γερό σπρώξιμο της έμπειρης σε αυτά εταιρείας διανομής Neon στην Αμερική, η ταινία ξέφυγε από την όποια περιχάραξη του «μη αγγλόφωνου φιλμ». Τώρα, για τον κόσμο που την απόλαυσε ήταν μονόδρομος το να ψηφιστεί στις μεγάλες κατηγορίες – και αυτό ακριβώς συνέβη.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 5. Ταινία, Σκηνοθεσία, Πρωτότυπο Σενάριο, Α’ Γυναικείος Ρόλος, Μοντάζ.

Και πόσα θα κερδίσει: Υπάρχει μια σπαρταριστή θεωρία για τον Α’ Γυναικείο Ρόλο που λέει πως αν μοιραστούν τόσο άγρια οι ψήφοι ανάμεσα σε Έμμα Στόουν και Λίλι Γκλάντστοουν, μπορεί η Σάντρα Χούλερ να ξεπηδήσει και να το πάρει από το πουθενά α λα Έιντριεν Μπρόντι στον Πιανίστα. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η ταινία της Τριέ μπορεί να βραβευτεί σε μια κατηγορία, εκείνη του Πρωτότυπου Σεναρίου (που συνέγραψε η ίδια μαζί με τον σύντροφό της, Άρθουρ Χαράρι). Και αυτό θα γίνει κιόλας – είναι το φαβορί της κατηγορίας.

Τι γράψαμε: «Ένα κομψοτέχνημα σασπένς, σαν ο Μίκαελ Χάνεκε να είχε σκηνοθετήσει κάποιο από εκείνα τα απολαυστικά δικαστικά/ψυχολογικά θρίλερ του Τζο Έστερχαζ σαν το Βασικό Ένστικτο ή την Άκρη του Νήματος». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Στις αίθουσες.

Barbie

Τι είναι: Το μπλοκμπάστερ της χρονιάς. Όταν η Barbie αρχίζει να έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, θα πρέπει να ταξιδέψει στον αληθινό κόσμο και να βρει το κορίτσι που παίζει μαζί της και που της μεταφέρει αυτές τις ανήσυχες σκέψεις, ώστε να διορθώσει την κατάσταση. Όμως ο Κεν την ακολουθεί και εκεί, στον αληθινό κόσμο, μαθαίνει για την ύπαρξη της πατριαρχίας.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Είναι η ταινία που καθόρισε σε τεράστιο βαθμό το 2023 και δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή την κατηγορία, από τη στιγμή που συνδύασε εμπορική επιτυχία, κριτική αποδοχή (ή τελοσπάντων μεγάλο ενδιαφέρον, ακόμα κι αν δίχασε) και υπήρξε αληθινό φαινόμενο, με ουρές στα σινεμά και με θεατές να ντύνονται και να μιλάνε με λίνγκο της ταινίας.

Η Γκέργουιγκ είχε οσκαρική επιτυχία και με τις δύο προηγούμενες ταινίες της, κι όταν λέμε επιτυχία εννοούμε ότι Lady Bird και Μικρές Κυρίες προτάθηκαν σε ένα μάτσο κατηγορίες αλλά έχασαν κάποια Όσκαρ που δε θα έπρεπε να έχουν χάσει. Ο σεβασμός απέναντι στις Γκέργουιγκ και Ρόμπι, και ο βαθμός επιτυχίας της ταινίας, είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και παρά τις 8 υποψηφιότητες της ταινίας, να γίνει ένας κάποιος ξεσηκωμός λόγω της μη υποψηφιότητας για την Γκέργουιγκ στη σκηνοθεσία και για τη Ρόμπι στον Α’ Γυναικείο.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 8. Ταινία, Β’ Ανδρικός, Β’ Γυναικείος, Διασκευασμένο Σενάριο, Κουστούμια, Σκηνογραφία, Τραγούδι (x2).

Και πόσα θα κερδίσει: Το ότι μια ταινία τόσο τεχνικά πολυεπίπεδη προτάθηκε μόνο για 2 τεχνικά βραβεία, ενώ την ίδια στιγμή έχασε σημαντικές υποψηφιότητες-κλειδιά, δείχνει πως εν τέλει δεν είχε τόσο δυναμική όση ίσως να περίμενε πολύς κόσμος. Κι ενώ το να πάρει Σενάριο δεν είναι απίθανη εξέλιξη (αν και μάλλον είναι #3 στην κατηγορία, εν τέλει), το μόνο αληθινά σίγουρο Όσκαρ που έχει είναι το τραγούδι, και μάλλον για εκείνο της Μπίλι Άιλις. Κουστούμια και Σκηνογραφία επίσης παίζουν πολύ, κι εκεί έχει μεγάλο αντίπαλο το Poor Things. Άρα η λογική λέει από 1 ως 3 συνολικά.

Τι γράψαμε: «Η ταινία έχει κάτι το αυθεντικά αξιοπερίεργο. Αρνείται να καθαρογράψει τους κανόνες του κόσμου της επειδή δεν έχει σημασία, κι επειδή λειτουργεί συναισθηματικά. Ως πλοκή και αφήγηση φλερτάρει με το αφηρημένο, αλλά και πάλι δίνει στην ηρωίδα της ένα ζητούμενο, μια αποστολή. Είναι ένα φιλμ ιδεών που δεν ξέρει πάντα πώς να κάνει τις ιδέες και τις οπτικές του εξάρσεις να συνυπάρξουν– είναι άρα πολύ διασκεδαστικό και αστείο, αλλά όχι όσο πιστεύει ότι είναι» (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Vodafone TV, Cosmote TV

Τα Παιδιά του Χειμώνα (The Holdovers)

Τι είναι: Υπέροχα παλιομοδίτικη ιστορία ενηλικίωσης για έναν μαθητή που ξεμένει Χριστούγεννα στο σχολείο, μόνος μαζί με τον πιο στρυφνό καθηγητή του και την μαγείρισσα. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια εντελώς αταίριαστη ομάδα και θα μάθουν πολλά ένας από τον άλλον, κατά τη διάρκεια αυτών των ολιγοήμερων διακοπών.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Η Ακαδημία λατρεύει τον Αλεξάντερ Πέιν και τα Παιδιά του Χειμώνα είναι η πιο σπαρταριστή ταινία του εδώ και καιρό. Απολαυστικά γραμμένη και παιγμένη, με συγκίνηση, με αίσθηση (κινηματογραφικής και όχι μόνο) ιστορίας. Μια ταινία σαν αυτή θέλει ένα αιχμηρό και ατακαδόρικο σενάριο μαζί με 2-3 άψογους ερμηνευτές για να περπατήσει, και ο Πέιν εδώ τα έχει και τα δύο. Ειδικά στους κύκλους των πιο παραδοσιακών ψηφοφόρων, τα Παιδιά του Χειμώνα μάλλον έκαναν θραύση.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 5. Ταινία, Α’ Ανδρικός, Β’ Γυναικείος, Πρωτότυπο Σενάριο, Μοντάζ.

Και πόσα θα κερδίσει: Το Β’ Γυναικείου για την Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ είναι το πιο σίγουρο Όσκαρ της βραδιάς, έχει κερδίσει κάθε προπομπό, και δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσει. Από εκεί και μετά ο Τζιαμάτι έχει μια κάποια μακρινή πιθανότητα για την έκπληξη στον Α’ Ανδρικό, όπως και το Σενάριο, που ήταν το φαβορί για ένα διάστημα μέχρι να κάνει την επέλασή της η Ζιστίν Τριέ.

Τι γράψαμε: «Σε μια Αμερική στο μεταίχμιο κι αυτή μιας σκληρής ενηλικίωσης, εκεί που το προνόμιο συγκρούεται με τον ιδεαλισμό, το παρελθόν με το μέλλον, τα ελεύθερα ‘60s με τη συντηρητική στροφή των ‘80s, τρεις ήρωες μας καθοδηγούν σε μια μικρή οδύσσεια προσωπικής απελευθέρωσης, κάνοντάς μας να γελάσουμε, να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε, να ζεσταθούμε.» (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Στις αίθουσες

Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού (Killers of the Flower Moon)

Τι είναι: Crime epic δια χειρός Μάρτιν Σκορσέζε, βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας σιωπηλής γενοκτονίας εις βάρος μιας φυλής Ινδιάνων, των οποίων τις περιουσίες θέλησαν έτσι να κλέψουν οι λευκοί της περιοχής.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Όχι απλώς επειδή είναι μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, αλλά υπό μια έννοια είναι κι η καθοριστική του. Μεγάλη κουβέντα βέβαια να πεις για το έργο ενός τέτοιου σκηνοθέτη, όμως ο τρόπος που είναι γυρισμένη η ταινία κι ο τρόπος που είναι χτισμένη η οπτικής της αφήγησης, έχει ως αποτέλεσμα ένα μνημειώδες φιλμ το οποίο αναρωτιέται για τον ίδιο του τον ρόλο – ως διασκέδαση, ως φάρο αλήθειας – απέναντι στην Ιστορική φρίκη. Δεν είναι απαραίτητο φυσικά πως το σώμα ψηφοφόρων τα έχει καταλάβει όλα τα παραπάνω, εξάλλου από όλες τις υποψηφιότητες που κυνηγούσε η ταινία, εκείνη που έχασε ήταν του Διασκευασμένου Σεναρίου, δηλαδή ο λόγος που το φιλμ παρουσιάζεται με τον τρόπο που το κάνει. Παρόλαυτά σίγουρα κάτι μένει πίσω. Ένας σεβασμός, ένα κάποιο δέος. Περιμέναμε την ταινία αυτή να είναι μεγάλος οσκαρικός παίχτης εδώ και χρόνια, και δεν απογοήτευσε.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 10. Ταινία, Σκηνοθεσία, Α’ Γυναικείος, Β’ Ανδρικός, Μουσική, Τραγούδι, Σκηνογραφία, Φωτογραφία, Κουστούμια, Μοντάζ

Και πόσα θα κερδίσει: Λίλι Γκλάντστοουν ή τίποτα. Έπεσε στην περίπτωση φέτος η ταινία, γιατί όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι διεκδικητές είναι μεγάλες παραγωγές με αξιώσεις στις τεχνικές κατηγορίες οπότε κάπως δεν μένει τίποτα για τους Δολοφόνους – αν και δε μας σόκαρε ακραία αν έπαιρνε το Μοντάζ για τη θρυλική Θέλμα Σουνμέικερ.

Τι γράψαμε: «Ο Σκορσέζε όχι απλώς παίρνει το χρόνο του στο να αναπτύξει την ιστορία του, αλλά μάλιστα το κάνει με την χάρη και την διάθεση ενός συνδυασμού παλιομοδίτικων νουάρ και γκανγκστερικών, με έναν ολόκληρο κόσμο να ξεδιπλώνεται: Πρόσωπα, ονόματα, συνδέσεις. Το πλέγμα αυτό που δημιουργεί αναπνέει έτσι διαμέσου των 3μιση ωρών διάρκειας της ταινίας με αποτέλεσμα εν τέλει η ιστορία να σημαίνει και να εκπροσωπεί πολλά περισσότερα από απλώς ένα “τι συνέβη” ή “ποιος το έκανε”». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Apple TV+

Ο Μαέστρος (Maestro)

Τι είναι: Η βιογραφία του Λέοναρντ Μπέρνστιν δια χειρός Μπράντλεϊ Κούπερ, με τον ίδιο στον ρόλο και την Κάρεϊ Μάλιγκαν στο ρόλο της συζύγου του. Η ταινία, που διαδραματίζεται σε διαφορετικές δεκαετίας αλλάζοντας παράλληλα το στυλ της αναλόγως περιόδου, εστιάζει περισσότερο στην προσωπική ζωή του Μπέρνστιν, παρά στο ίδιο το έργο του.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Άρεσε στην Ακαδημία παρά το γεγονός ότι ο Μπράντλεϊ Κούπερ έχει γίνει κάτι σαν εύκολο αστείο σε αυτή την οσκαρική περίοδο, επειδή λένε θέλει πολύ το Όσκαρ (σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που δεν το κυνηγάνε καθόλου και κάνουν viral βιντεάκια για ό,τι σάιτ υπάρχει επειδή πραγματικά περνάνε τόσο καλά). Είναι μια κάποιος πιο παραδοσιακή περίπτωση οσκαρικού φιλμ, αυτή η όμορφη, κινηματογραφική βιογραφία που διαθέτει τεχνική αρτιότητα, αισθητική και καλές ερμηνείες. Επίσης είναι το μοναδικό φετινό play του Netflix που φέτος τα πάει χειρότερα κι από πέρσι.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 7! Ταινία, Α’ Ανδρικός, Α’ Γυναικείος, Πρωτότυπο Σενάριο, Ήχος, Φωτογραφία, Μακιγιάζ.

Και πόσα θα κερδίσει: Η λογική λέει πως την κατηγορία Μακιγιάζ και Κομμώσεις θα καταφέρει να την πάρει, κι ας καραδοκεί το Poor Things. (Υπάρχει μαι σοβαρή πιθανότητα αυτό να είναι και το μοναδικό Όσκαρ του Netflix όλη τη βραδιά, κάτι σίγουρα σοκαριστικό.) Στις υπόλοιπες, είναι απλώς χαρούμενο που προτείνεται.

Τι γράψαμε: «Όλα μοιάζουν ακριβή, όλα μοιάζουν στη θέση τους, όλα μοιάζουν σωστά. Αλλά τελικά αυτό το Maestro δεν έχει και πολλά να αφήσει μέσα σου». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Netflix

Οπενχάιμερ (Oppenheimer)

Τι είναι: Βιογραφική ταινία πάνω στον ρόλο του Οπενχάιμερ στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας και στις φρικώδεις συνέπειες. Ο Νόλαν δούλεψε πάνω στο βιβλίο American Prometheus, μπλέκοντάς παράλληλες τις πτυχές της ιστορίας του Οπενχάιμερ με εκείνες των πολιτικών βλέψεων του Λιούις Στράους, και με τον ρόλο που εκείνος έπαιξε στην περιθωριοποίηση του Οπενχάιμερ όταν εκείνος στράφηκε εναντίον της βόμβας.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Το έτερο ήμισυ του Barbenheimer είναι κι η ταινία που αναμένεται να μας προσφέρει έναν παλαιάς κοπής οσκαρικό θρίαμβο. Η ταινία του Νόλαν θεωρήθηκε από την πρώτη στιγμή ως ένα τεχνικό και αφηγηματικό θαύμα, και το γεγονός πως μια πολύωρη, εν μέρει ασπρόμαυρη, βιογραφική ταινία που μιλάει τη γλώσσα της επιστήμης, κατάφερε να αναδειχθεί σε μια από τις εμπορικότερες ταινίες των τελευταίων ετών, είναι κάτι που το industry δε θα άφηνε ποτέ να περάσει χωρίς να απονείμει τις κατάλληλες τιμές.

Παράλληλα, πρόκειται και για μια φυσική και εν τέλει αναπόφευκτη στιγμή κορύφωσης για την καριέρα του ίδιου του Νόλαν, ο οποίος πάντα τολμούσε αφηγηματικά μετατρέποντας σε μπλοκμπάστερ, ταινίες που δύσκολα θα είχαν αλλιώς παρόμοια τύχη. Ως τώρα η σταθερή του αυτή επιτυχία δεν είχε μεταφραστεί σε οσκαρική αποδοχή, αλλά με το Οπενχάιμερ (που θεματικά, κακά τα ψέματα, είναι και πιο κοντά στις ευαισθησίες της Ακαδημίας έτσι κι αλλιώς) έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 13, τα περισσότερα από κάθε άλλη ταινία. Ταινία, Σκηνοθεσία, Α’ Ανδρικός, Β’ Ανδρικός, Β’ Γυναικείος, Διασκευασμένο Σενάριο, Μουσική, Ήχος, Σκηνογραφία, Φωτογραφία, Μακιγιάζ, Κουστούμια, Μοντάζ.

Και πόσα θα κερδίσει: Πολλά! Κάποια από τα τεχνικά του θα τα χάσει (Poor Things, Barbie, Maestro μάλλον θα μοιραστούν τρεις από αυτές τις κατηγορίες) και το Β’ Γυναικείο είναι εκτός πιθανοτήτων, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι είτε σίγουρα, είτε ανοιχτά. Ταινία, Σκηνοθεσία, Β’ Ανδρικός και μάλλον κι ο Α’ είναι σίγουρα, Μουσική κλειδωμένο, Φωτογραφία και Μοντάζ δύσκολα θα πάνε αλλού. Στον Ήχο είναι φαβορί, στο Διασκευασμένο Σενάριο κοντράρει το American Fiction. Αυτό σημαίνει πως θα κερδίσει εκτός απροόπτου 7-8 Όσκαρ, έχοντας ως ταβάνι ακόμα και τα 9.

Τι γράψαμε: «Το Οπενχάιμερ είναι η ταινία προς την οποία έχτιζε όλη η καριέρα του Κρίστοφερ Νόλαν». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Στις αίθουσες, σε physical media (DVD & blu-ray), Cosmote on demand.

Περασμένες Ζωές (Past Lives)

 

Τι είναι: Ρομαντικό δράμα για μια μετανάστρια από την Κορέα την οποία επισκέπτεται στη Νέα Υόρκη η παιδική της αγάπη, ωθώντας την ίδια και τον σύντροφό της σε υπαρξιακές, φιλοσοφικές και αισθηματικές αναζητήσεις.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Είναι η σοφιστικέ ανεξάρτητη επιλογή της χρονιάς, η ταινία που από το περσινό Σάντανς δε σταμάτησε να θεωρείται ως σίγουρο οσκαρικό χαρτί. Η παγκόσμια κριτική και το κοινό αγκάλιασαν το φιλμ στην πορεία, συντηρώντας ζωντανό το αφήγημα, έστω κι αν η τεράστια χρονική απόσταση (την οσκαρική τελετή από την παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ χωρίζουν 14 μήνες) και η σταδιακή εμφάνιση πιο εκκωφαντικών προτάσεων, έκαναν εν τέλει κάπως πέρα την ταινία της Σελίν Σονγκ.

Παρόλαυτά δε σταμάτησε σε κανένα σημείο αυτής της εκτεταμένης περιόδου να εμφανίζεται σε λίστες, να κερδίζει επαίνους, να εμφανίζεται σε υποψηφιότητες και να κερδίζει –τελικά– τα μεγάλα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας στα Independent Spirit Awards πριν λίγες μέρες. Η διακριτικότητα του φιλμ σίγουρα δε το βοήθησε να αντικρούσει την επίθεση μεγαθηρίων όπως το Οπενχάιμερ και το Poor Things, όμως ακόμα κι αν εν τέλει δεν έκανε κάποια υπέρβαση στις υποψηφιότητες, μπόρεσε να κρατήσει σφιχτά τη θέση που άξιζε να έχει, σε αυτή την μεγάλη δεκάδα.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 2. Ταινία, Πρωτότυπο Σενάριο.

Και πόσα θα κερδίσει: Κανένα.

Τι γράψαμε: «Η Σονγκ τοποθετεί τους τρεις ήρωές της σε πανέμορφα κάδρα που ζουν σε ό,τι είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στη ζεστασιά και την ψυχρότητα, βρίσκοντας διαρκώς τρόπους να τους οριοθετεί σε αποστάσεις μεταξύ τους. Με κάθε λογής γραμμές, νοητές ή μη, να τους χωρίζουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που τους χωρίζει είναι φυσικά ο χρόνος». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Στις αίθουσες, Cosmote on demand.

Poor Things

Τι είναι: Μια μικρή ταινία που έκανε ο Γιώργος Λάνθιμος με την Έμμα Στόουν, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, 5 BAFTA και 2 Χρυσές Σφαίρες, έχει ξεπεράσει τα $100 εκατομμύρια σε έσοδα παγκοσμίως και στην Ελλάδα κοντεύει να φτάσει σε εισιτήρια το Οπενχάιμερ.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Μετά τις πολλαπλές υποψηφιότητες της Ευνοούμενης ήταν δεδομένο πως ό,τι έκανε μετά ο Λάνθιμος θα αποτελούσε οσκαρικό play, όμως το αναζωογονητικό με αυτή την ταινία είναι ότι δε μοιάζει σα να φτιάχτηκε όχι απλά για τα Όσκαρ, αλλά για κανένα είδος βραβείου συγκεκριμένα. Είναι μια ταινία που έχει καταφέρει να ενθουσιάσει με τον ίδιο τρόπο τους επαγγελματίες του industry όσο και το κανονικό κοινό των αιθουσών και τέτοιου είδους ευρεία αποδοχή και επιτυχία σε arthouse ταινίες πάντα επιβραβεύεται.

Κάπου ανάμεσα στην αναπολογητική σεξουαλικότητα και στον πηγαία χιουμοριστικό χαρακτήρα της ταινίας, κάπου ανάμεσα στα χρώματα και στις ερμηνείες, υπάρχει ένα έργο που –σε τελικά ανάλυση– κανείς δε μοιάζει να μπορεί ή να θέλει να του αντισταθεί, κι αυτό πάντα θα ξεπερνά κάθε είδους αναλύσεις, προϊστορίες και υπολογισμούς. Το Poor Things είναι εδώ επειδή αρέσει πάρα πολύ.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 11. Ταινία, Σκηνοθεσία, Α’ Γυναικείο, Β’ Ανδρικό, Διασκευασμένο Σενάριο, Μουσική, Σκηνογραφία, Φωτογραφία, Μακιγιάζ, Κουστούμια, Μοντάζ.

Και πόσα θα κερδίσει: Μπορεί να φύγει με άδεια χέρια (αν γίνει αυτό θα ισοφαρίσει ρεκόρ περισσότερων υποψηφιοτήτων χωρίς νίκη), και ταβάνι έχει τα 4 βραβεία. Το πιθανότερο ωστόσο είναι πως θα κερδίσει 1 ή 2 από τις κατηγορίες για τις οποίες τσακώνεται με τη Barbie: Κουστούμια και Σκηνογραφία. Ο Α’ Γυναικείος είναι ακόμα ανταγωνιστικός, και για την ακρίβεια είναι μάλλον η μόνη ερμηνευτική κατηγορία που δεν έχει κλειδώσει ακόμα, αν και πλέον η Γκλάνστοουν είναι το μεγάλο φαβορί αντί για την Στόουν. Δεν θα σοκαριστούμε αν πάρει και το μακιγιάζ, αλλά είναι σίγουρα το αουτσάιντερ.

Τι γράψαμε: «Είναι μια ταινία που σε κάνει να θες να πας μόνο μπροστά». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Disney+

Ζώνη Ενδιαφέροντος (The Zone of Interest)

Τι είναι: Συνταρακτικό δράμα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την οικογενειακή καθημερινότητα του διοικητή του Άουσβιτς ο οποίος σχεδιάζει την τέλεια ζωή μαζί με τη γυναίκα του, μια μεσοτοιχία δίπλα από τον μεγαλύτερο τόπο φρικαλεοτήτων του 20ου αιώνα. Ή αλλιώς, η διαχρονικά επίκαιρη ματιά στο πώς ο άνθρωπος μπορεί να πείσει τον εαυτό του πως η γενοκτονία της διπλανής πόρτας δεν έχει καθόλου να κάνει με τον ίδιο.

Γιατί βρίσκεται εδώ: Το πιο βαριά καλλιτεχνικό φιλμ της χρονιάς, ήταν οπωσδήποτε η παθιασμένη επιλογή των σχετικά πιο λίγων, αλλά τελευταία όλο και πιο συχνά τέτοιες ταινίες καταφέρνουν να χωρέσουν στις μεγάλες οσκαρικές κατηγορίες. Πήρε το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες, συγκέντρωσε τις πιο θετικές κριτικές της χρονιάς, έκανε την υπέρβαση στα BAFTA. Όχι το πιο εύκολο ή προσβάσιμο φιλμ της οσκαρικής περιόδου, αλλά οι θαυμαστές του είναι πολύ πιο παθιασμένοι από τους αρνητές του.

Πόσα Όσκαρ διεκδικεί: 5. Ταινία, Σκηνοθεσία, Διασκευασμένο Σενάριο, Διεθνές Φιλμ, Ήχος.

Και πόσα θα κερδίσει: Η απουσία της Ανατομίας Μιας Πτώσης από την κατηγορία του Διεθνούς Φιλμ αφήνει το βραβείο εντελώς ελεύθερο για την ταινία του Γκλέιζερ. Είναι από τις αρκετά σίγουρες κατηγορίες της βραδιάς, ένα προφανές σημείο στο οποίο μπορεί να τιμηθεί η ταινία. Βάζουμε κι έναν αστερίσκο στην κατηγορία του Ήχου, που αποτελεί απολύτως κεντρικό κομμάτι του τι κάνει η ταινία. Κέρδισε και το BAFTA, οπότε αν κάνει την ανατροπή και το κλέψει από το Οπενχάιμερ δε θα σοκαριστούμε καθόλου.

Τι γράψαμε: «Σε συνδυασμό με το απόκοσμο ηχοτοπίο του φιλμ, ο Γκλέιζερ καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση τρόμου και βάρους ενός εγκλήματος το οποίο ποτέ δεν βλέπουμε να συντελείται– θυμίζοντας πως δεν υπάρχει πράξη αποκομμένη από τις ηθικές της συνέπειες.». (Αναλυτική κριτική.)

Πού το βλέπεις: Στις αίθουσες.

ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ NEWS 24/7 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ