200 Χρόνια από την Επανάσταση: Με angry face στην ουρά για ΜΕΘ…

Εντάξει, αλλιώς το φανταζόμασταν. Πιο φαντεζί, πιο λαμπερό, «πιο Αθήνα 2004» για τους προφανείς λόγους. Κι άλλα περιμέναμε, και σε πολύ διαφορετική ένταση, να ήταν τα debates γύρω από την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του Αγώνα για την Ανεξαρτησία που οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Κάποιοι -ίσως δικαιολογημένα, άλλωστε έχουμε βεβαρημένο ποινικό μητρώο- φοβούνταν ότι το 2021 θα ήταν μια ασυγκράτητη επέλαση του κιτς. Κάποιοι άλλοι φοβούνταν ότι η επέτειος θα λειτουργούσε ως το επόμενο κάλεσμα των «ελλαδέμπορων» – έτσι κι αλλιώς, ο εθνικιστικός λόγος είναι πάντα μαζί μας, αναζωπυρωμένος στην περίοδο της κρίσης, από το ΛΑΟΣ στους ΑΝ.ΕΛ. κι από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. και τον «σπόρο που δεν πεθαίνει ποτέ». Κάποιοι τρίτοι, οι κλασικοί αιθεροβάμονες πάντα έτοιμοι να επιταχθούν από την διάψευση, ίσως ήλπιζαν σε μια ευκαιρία να αποδομήσουμε τολμηρά τους εθνικούς μας μύθους μπας και τα βρούμε λίγο περισσότερο με τον εαυτό μας: είμαστε Έλληνες, ΟΚ, κι αυτό μπορεί να μας κάνει περήφανους (μπορεί και όχι) αρκεί να μη μας δημιουργεί και κάποιο συλλογικό σύνδρομο ανωτερότητας (ή κατωτερότητας).

Αναστοχασμό το λένε και μπορεί να έχει ως αφορμή το μουστάκι (και τη φωνή) του Ρένου Χαραλαμπίδη να διηγείται ιστορίες από την Έξοδο του Μεσολογγίου. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική σημαία δε θα γίνει ποτέ ποπ σύμβολο σαν το Union Jack ή την Αστερόεσσα – είναι που δεν έχουμε αυτοκρατορικό παρελθόν ή/και παρον (για την περίσταση, δανειστήκαμε λίγο φωναζοντας τον πρίγκιπα Κάρολο). Είναι και που σε αυτή τη χώρα οι «προοδευτικοί» είναι πολύ συχνά συντηρητικοί και οι «συντηρητικοί» είναι πολύ συχνά στο μεσαίωνα. Άσε που «δεν περάσαμε διαφωτισμό», «δεν είχαμε ποτέ πραγματική αστική τάξη», ξέρετε πώς πάει αυτή η συζήτηση…

Μεσολάβησε όμως η πανδημία. Κι αντί για αυτά που περιμέναμε, τι μας έμεινε τελικά; Ο κιμάς γαρίδας και το χριστόψαρο από το μενού του γεύματος των επισήμων/ τα drones, τα jammers και οι ελεύθεροι σκοπευτές από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας σε μια πόλη που ακόμα στέλνει μήνυμα για να βγει από το σπίτι της/ άλλη μια απαγόρευση συναθροίσεων που σιγά σιγά γίνεται συνήθειά μας/ άντε και λίγη κουβέντα για την ενδυμασία της Γιάννας και το γούρι με την Μπουμπουλίνα που ξεπούλησε στο Μουσείο Μπενάκη. Και, φυσικά, η νέα Εθνική Πινακοθήκη, επιτέλους ανοιχτή.

Λογικό. Εχουμε πιο επείγοντα πράγματα να ασχοληθούμε από το αν το Ναβαρίνο ήταν τελικά το πρώτο μνημόνιο. Η εθνική μας ψυχανάλυση (που εδώ και μια δεκαετία καταλαβαίνουμε συνεχώς πόσο την έχουμε ανάγκη), αναβάλλεται επ’ αόριστον. Με 700 διασωληνωμένους, δε γίνεται κι αλλιώς. Αφού βρισκόμαστε στην αδιανόητη συνθήκη να συζητάμε για διαλογή ασθενών έναν ολόκληρο χρόνο μετά την εμφάνιση του κορονοϊού στη χώρα και μετά από σχεδόν 5 μήνες εφαρμογής ενός αυστηρού lockdown. Αφού, η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης είναι εγκλωβισμένη σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και η πολιτική αντιπαράθεση που προκαλεί πια…γίνεται μέσω reactions στα σόσιαλ μίντια.

Γιατί, μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, εκεί βρισκόμαστε.

Μετράμε τον πολιτικό σφυγμό σε «θυμωμένες φατσούλες». Εμφανίστηκαν τόσες πολλές κάτω από το τελευταίο διάγγελμα του Πρωθυπουργού που ανανέωσαν το ντέρμπι σε κάθε επόμενη εμφάνισή του στα σόσιαλ. Οι στρατοί εδώ και λίγο καιρό ξαναδουλεύουν φουλ. Θυμούνται τις μεγάλες μάχες στο Twitter της περιόδου 2010-14. Μαζικά reports που κατεβάζουν δημοσιογραφικές απόψεις για την υπόθεση Κουφοντίνα, πανστρατιές για likes ή angry faces στα σόσιαλ μίντια του Κυριάκου Μητσοτάκη,  τεστ που συγκρίνουν ποιο πολιτικό πρόσωπο έχει τους περισσότερους ψεύτικους followers (…όλοι πολλούς έχουνε πάντως). Μέχρι δημιουργική παρεμβάση στο δελτίο ειδήσεων του Star που εξαφάνισε θυμωμένες αντιδράσεις, μέχρι κι εμφάνιση του ξένου παράγοντα. Είναι τα πολυσυζητημένα σόσιαλ μίντια προφίλ από χώρες όπως η Μπουρκίνα Φάσο, το Ιράκ ή η Νιγηρία που εμφανίστηκαν τελευταία στο ελληνικό ίντερνετ επιδοκιμάζοντας ομαδόν τον Πρωθυπουργό, αποδοκιμάζοντας σε άλλη περίπτωση τον Γιάνη Βαρουφάκη. Να δεις που κάποτε θα τα πούνε και «μπουτς», όπως τα αποκάλεσε στη Βουλή ο Άδωνις Γεωργιάδης…

Πώς να κρυφτείς λοιπόν από τα σόσιαλ; Όμως, αλήθεια, τα ξέρουν όλα; Βγαίνει κανένα συμπέρασμα απ’ όλα αυτά -προφανώς κινέζικα για ανθρώπους που δεν είναι όλη την ημέρα πάνω από μια οθόνη- για αλλαγή στον πολιτικό συσχετισμό; Στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ θα το ήθελαν, αλλά η τελευταία δημοσκόπηση (της Alco για το OPEN) τους προσγειώνει ξανά καρφώνοντας τη διαφορά στις 14.5 μονάδες. Κι αφού το προβάδισμα είναι τέτοιο, γιατί διαβάζουμε τόσες διαρροές περί ενόχλησης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την τροπή που έχει πάρει η «μάχη των σόσιαλ»; Ε, μερικές φορές νοιάζεσαι (κυριολεκτικά) για τη «φωτογραφία της στιγμής». Στην πολιτική, το perception είναι πάντα το ίδιο σημαντικό με το reality.

Ετσι κι αλλιώς, μια προσομοίωση πολύ μακριά από την πραγματικότητα θυμίζει αυτή η κατάσταση. Ο Πολάκης να τσακωνεται στον ενικό με τον Άδωνι στη Βουλή ενώ τα ασθενοφόρα μποτιλιαρίζονται στην είσοδο του Ευαγγελισμού, το άνοιγμα να συνοδεύεται από σελφ τεστ τις μέρες που σημειώνεται νέο αρνητικό ρεκόρ κρουσμάτων, ένα “All You Want is Greece” με το οποίο περιμένουμε τους τουρίστες τον Μάη ενώ το ιδιωτικό χρέος έχει εκτοξευθεί στα 242.6 δις ευρώ.

Μια χώρα που γιορτάζει 200 χρόνια από την Επανασταση με angry face στην ουρά για ΜΕΘ.