2025: Ο Μητσοτάκης έχει ένα δρόμο, οι άλλοι – έτσι όπως είναι – κανένα…

Η Μεταπολίτευση έκλεισε έναν αιώνα. Και από σήμερα μπαίνει στον επόμενο. Στην πολιτική ζωή αυτού του αιώνα κυριάρχησε ένας κανόνας που λέει: κυβερνάει ένα μεγάλο κόμμα και στην αναμονή είναι ένα άλλο, εξίσου μεγάλο, για να το αντικαταστήσει όταν το εκλογικό σώμα αποφασίσει.

Ο κανόνας αυτός σμπαραλιάστηκε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης δύο φορές. Πρώτα το 2012, όταν χρειάστηκαν δύο ή και περισσότερα κόμματα για να κυβερνήσουν (κυβέρνηση Σαμαρά). Και αμέσως μετά, το 2015, όταν χρειάστηκαν δύο κόμματα (κυβερνήσεις Τσίπρα το Γενάρη και το Σεπτέμβρη).

Το 2019 έσπασε ο κανόνας των συγκυβερνήσεων και, με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, επανήλθαμε στην αυτοδυναμία. Το ίδιο έγινε και το 2023.

Όμως, ήρθαν οι ευρωεκλογές του 2024 κι ένα φάντασμα άρχισε να πλανιέται ξανά πάνω από την πολιτική μας ζωή. Το φάντασμα του τέλους της αυτοδυναμίας, που μπορεί να φέρει ξανά στο προσκήνιο την υποχρεωτικότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας.

Αν δεν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, πρέπει να έχουμε στο οπτικό μας πεδίο αυτό που πιθανότατα έρχεται. Πρώτον, διότι το είπαν οι ψηφοφόροι τον Ιούνιο του 2024. Και, μολονότι ήταν ευρωεκλογές, δεν μπορεί να αγνοηθεί: το 28% της ΝΔ ήταν τόσο ανέλπιστο και έξω από κάθε πρόβλεψη και σχεδιασμό που αναστάτωσε τους πάντες.

Οι ψηφοφόροι είπαν καθαρά στον Μητσοτάκη και στους δικούς του «δεν πάτε καλά, κοιτάξτε τι θα κάνετε».

Το αποτέλεσμα αυτό δεν συνοδεύτηκε, όπως θα ήταν ευλόγως αναμενόμενο, με την ουσιαστική ενίσχυση κάποιου άλλου κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ του ουρανοκατέβατου Κασσελάκη, που πήγαινε «να νικήσει τον Μητσοτάκη», κράτησε αγκομαχώντας τη δεύτερη θέση, αλλά με το ετοιμόρροπο 15%. Και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, που πήγαινε για τη δεύτερη θέση, περιορίστηκε στο λυμφατικό 13%.

Συμπέρασμα: αν αυτό που έπαθε η ΝΔ του Μητσοτάκη λέγεται γερό χαστούκι, η λέξη που ταιριάζει στους άλλους δύο είναι «πανωλεθρίαμβος».

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Αφού έγιναν όσα έγιναν στον ΣΥΡΙΖΑ (απαλλαγή από Κασσελάκη και κατρακύλα), επανεξελέγη ο Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έγινε αξιωματική αντιπολίτευση τεχνητά (αποχωρήσεις βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ). Τώρα ο Ανδρουλάκης και οι δικοί του θέτουν το νέο στόχο που είναι «να νικήσουμε τη ΝΔ».

Ας δούμε τι μπορεί να γίνει, τόσο με βάση το ρεαλιστικό σενάριο όσο και με βάση ένα άλλο, μάλλον υπερβατικό και ουτοπικό.

Πρώτον, παγιώνεται η σημερινή πολιτική κατάσταση. Με τη ΝΔ να προηγείται άνετα, αλλά να μη μπορεί να ξεκολλήσει από την περιοχή του 30%(αν είναι παρακάτω, τόσο το χειρότερο). Και με το ΠΑΣΟΚ να καταλαμβάνει οριστικά τη δεύτερη θέση και πέραν αυτού ουδέν. Διότι ακόμα και ένα αποτέλεσμα 28% ΝΔ και 20% ΠΑΣΟΚ δεν θα αλλάξει τίποτα. Αυτό είναι το ρεαλιστικό σενάριο.

Δεύτερον, έχουμε σταδιακά ανατροπή των δεδομένων και το ΠΑΣΟΚ περνάει στην πρώτη θέση. Αν η γιγάντωσή του είναι τέτοια και πάει για αυτοδυναμία, η λύση έχει βρεθεί. Αν όχι, θα βρεθούμε προ αδιεξόδου. Για παράδειγμα, ένα αποτέλεσμα ΠΑΣΟΚ 28% και ΝΔ 27%, τι θα αποφέρει; Προσοχή, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, βρισκόμαστε στο ουτοπικό σενάριο.

Με βάση τα προαναφερθέντα, είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν ένα δρόμο μπροστά τους, οι αντίπαλοί τους κανένα.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ, προβάλλοντας το  μπαμπούλα της ακυβερνησίας και της αστάθειας, θα διεκδικήσουν ξανά την αυτοδυναμία. Πιθανότατα θα αποτύχουν, αλλά έχουν κι άλλο δρόμο. Το βράδυ των εκλογών  ο πρώτος Μητσοτάκης θα καλέσει το δεύτερο Ανδρουλάκη να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, κατά το πρότυπο του 2012. Ο Ανδρουλάκης, όπως διακηρύσσει σήμερα urbi et orbi,  θα αρνηθεί (ευλόγως, το 2012 ήταν καταστροφικό για το ΠΑΣΟΚ). Αλλά με ποια προοπτική; Τι θα πει στο εκλογικό σώμα στις δεύτερες εκλογές; «Πάω εγώ για αυτοδυναμία;». Τότε μπορεί όντως να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι του αείμνηστου Φωκίωνα Δημητριάδη.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν και δεύτερη λύση: να απευθυνθούν σε κάποιο ακροδεξιό κόμμα και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Οι άλλοι τι θα κάνουν; Τίποτα. Ο Μητσοτάκης θα έχει σπάσει το ρεκόρ της Μεταπολίτευσης (τρίτη συνεχόμενη θητεία) και οι άλλοι θα… απολαμβάνουν τη δεκαετία και βάλε στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Τα μαγαζάκια να είναι καλά.

Η χώρα δεν έχει εναλλακτική λύση. Και με τη λογική που εκπέμπουν οι πέραν της ΝΔ δεν θα αποκτήσει. Το ΠΑΣΟΚ, ως δεύτερο κόμμα, έχει την υποχρέωση να πει πώς θα γίνει αυτό. Αλλά δεν το λέει. Ο Ανδρουλάκης είναι παγιδευμένος. Κι αν δεν το ξέρει, θα  το καταλάβει το βράδυ των επόμενων εκλογών. Τότε που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε να συμφωνήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ, ούτε να προβάλει εναλλακτική λύση με συνεργασία από τα αριστερά. Διότι δεν θα έχει προετοιμασθεί κάτι τέτοιο και θα είναι ανέφικτο.

Το συμπέρασμα είναι προφανές. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ είναι οι μόνοι που έχουν να πουν κάτι συγκεκριμένο στο εκλογικό σώμα: ξανά αυτοδυναμία ή κυβερνητική συνεργασία με εξ αριστερών ή εκ δεξιών συνεταίρους.

Οι (θεωρητικά) αντίπαλοι του Μητσοτάκη και της ΝΔ, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα, καμιά κυβερνητική εναλλακτική. Είναι σαν να λένε στο εκλογικό σώμα «μας αρκεί που έχουμε τα μαγαζάκια και τις καρέκλες μας».

Όμως, έτσι δεν κάνουν ούτε το στοιχειώδες. Βλέπουν αυτό που έρχεται και δεν κάνουν τίποτα για να αποπειραθούν να το αλλάξουν. Δεν κάνουν ούτε αυτό που έχει πει ο Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Ρέι Μπράντμπερι: «Δεν προσπαθώ να προβλέψω το μέλλον, προσπαθώ να το εμποδίσω»…

Καλή χρονιά.