28η Οκτωβρίου: Εθνικόν το αληθές, αλλά ποιες αλήθειες σήμερα;

Η επετειολογία καταντάει βαρετή, αφού κάθε χρόνο πάνω κάτω τα ίδια ακούμε, λέμε και γράφουμε και, επιπλέον, φέτος περνάει σε δεύτερη μοίρα, καθώς πέφτει πάνω στον κορονοϊό και στο ζόφο που σιγά-σιγά αυτός πάει να επιβάλλει. Όμως, η επετειολογία θα είχε κάποια σημασία παραπάνω αν μπορούσαμε να πούμε ή να ακούσουμε μερικές αλήθειες στο πλαίσιο της πολυφορεμένης προτροπής του ποιητή «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές».

Ας αναρωτηθούμε. Επί των λεγομένων εθνικών θεμάτων υπάρχουν αλήθειες που αποφεύγουμε να πούμε; Και πόση σημασία έχουν; Ας δούμε μερικές επικαιροποιώντας κάποια μηνύματά τους.

Αλήθεια πρώτη: Όταν υπάρχουν προβλήματα με γείτονες, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τα λύνεις. Φυσικά, εφόσον η λύση είναι συμφέρουσα. Τέτοιο παράδειγμα είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, που έλυσε το γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού. Επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν να επιδιώξουν τη λύση φοβούμενες το πολιτικό κόστος, με αποτέλεσμα η βασική επιδίωξη να έχει χαθεί, αφού η γειτονική χώρα ντε φάκτο είχε πάρει το όνομα Μακεδονία (σκέτο). Το πόσο σωστή είναι η λύση που δόθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται από δύο στοιχεία. Πρώτον, η σημερινή κυβέρνηση, η οποία ως αντιπολίτευση είχε βγει στα κάγκελα, μια χαρά εφαρμόζει την Συμφωνία. Και, δεύτερον, η ελληνική Αεροπορία ελέγχει τον εναέριο χώρο της γειτονικής χώρας. Μόνο ένας ηλίθιος θα πει ότι θα ήταν καλύτερα να την έλεγχε η τουρκική.

Αλήθεια δεύτερη: Όταν ο γείτονας είναι δύστροπος και επιδιώκει κάποιον καβγά, όπως εν προκειμένω η Τουρκία του Ερντογάν, κάνεις δύο πράγματα. Πρώτον, προετοιμάζεσαι για τον καβγά, αλλά δεν τον προκαλείς εσύ. Η προετοιμασία, εκτός από αμυντική(αυτονόητο), πρέπει να είναι και ενίσχυση των όποιων συμμαχιών μπορείς να έχεις. Αλλά για να έχεις μαζί σου τους συμμάχους δεν πρέπει να κάνεις κάποιο λάθος που θα το θεωρήσουν ως δική σου προκλητική ενέργεια, ενώ μέχρι τώρα τέτοιες κάνουν μόνον οι απέναντι. Κι έτσι φτάνουμε στην επόμενη αλήθεια.

Αλήθεια τρίτη: Ως απάντηση στις προκλητικές βόλτες του τουρκικού ερευνητικού σκάφους κοντά στα ελληνικά 12 μίλια, έχει ανάψει η συζήτηση για την ανάγκη να επεκταθεί η ζώνη κυριαρχίας της χώρας μέχρι αυτό το όριο (σήμερα είναι έξι μίλια). Ουδείς το αποκλείει, λέγοντας το κοινότοπο «είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα, θα το ασκήσουμε όποτε εμείς κρίνουμε». Το πράγμα μπερδεύεται όταν το ζητάει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Και η κυβέρνηση εμφανίζεται δίβουλη και μπερδεμένη. Ο αναρμόδιος υπουργός Χρυσοχοίδης πετάει μια μπαρούφα περί «εθνικισμού», ενώ ο αρμόδιος Δένδιας λέει το αυτονόητο. Ποια είναι η αλήθεια; Το αίτημα για επέκταση της κυριαρχίας στα 12 μίλια δεν είναι, φυσικά, εθνικιστικό. Είναι απλώς αντιπολιτευτική κίνηση εντυπωσιασμού, που θα έπρεπε να λείπει. Πόσω μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση πριν από ενάμιση χρόνο και δεν το έκανε, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και όλοι ξέρουμε το γιατί.

Αλήθεια τέταρτη: Η Ελλάδα δεν χρειάζεται, σ’ αυτήν τη φάση, εντυπωσιακές κινήσεις, που μπορεί να εκληφθούν ως προκλητικές. Χρειάζεται να ενισχύσει τις συμμαχίες της. Και να αφήσει τον Ερντογάν να κάνει αυτό που κάνει: να γαβγίζει προς όλες τις μεριές. Προς τους Αμερικανούς με τους S-400. Δεν θα τον ανεχθούν για πολύ ακόμα, οι εκλογές τελειώνουν. Προς τους Ευρωπαίους με όσα πρωτοφανή λέει για τον Μακρόν. Κάποια στιγμή και οι Γερμανοί θα υποχρεωθούν να αντιδράσουν. Και, τέλος, προς τους Ρώσους, στη μύτη των οποίων μπαίνει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Οσο περισότερο γαβγίζει ο Ερντογάν τόσο το καλύτερο για μας. Όχι μόνο γιατί σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Αλλά και γιατί οι άλλοι- Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ρώσοι- κάποια στιγμή θα σταματήσουν να ανέχονται τα γαβγίσματα και θα του φορέσουν φίμωτρο και χαλινάρι. Εχουμε εμείς λόγο να αποτρέψουμε αυτήν την εξέλιξη, κάνοντας κάποια λάθος κίνηση σε ακατάλληλη στιγμή, όπως αυτή με τα 12 μίλια;

Χειρότερο απ’ όλα θα ήταν να εμπλακεί αυτό το πρόβλημα στην εσωτερική –και εσωκομματική- αντιπαράθεση. Είτε με αχρείαστες δηλώσεις άσχετων υπουργών είτε με μαξιμαλισμούς της αντιπολίτευσης. Και για να μη συνεχιστεί αυτό, ίσως κάτι πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός, που έχει την πρώτη ευθύνη. Ας φωνάξει τους αρχηγούς-είτε εν συσκέψει είτε κατά μόνας- και ας τους ξεκαθαρίσει τι σκοπεύει να (μην) κάνει.

Εν κατακλείδι, αν εθνικόν είναι το αληθές και όχι η κούφια συνθηματολογία, ας δούμε πώς μπορεί να γίνει πράξη η προτροπή του Γάλλου πολιτικού Ζαν Ζορές: «Θάρρος είναι να αναζητείς την αλήθεια και να την λες».