Αυτό το ευρώ είναι μακέτο

Ο Κώστας Σημίτης, ο άνθρωπος που έβαλε τη χώρα στο ευρώ, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, προειδοποιεί για τον κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή.

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να έχει απολογηθεί για το πως μπήκαμε στο ευρώ και εν μία νυκτί ακρίβυναν τα πάντα, τολμά και μιλά (πάλι). Και μια που υπάρχουν πολλοί θαυμαστές του “εκσυγχρονιστή” πρώην πρωθυπουργού στη δημόσια σφαίρα (αν και είναι αμφίβολο κατά πόσον ο αριθμός τους αντικατοπτρίζει την άποψη της κοινωνίας), ας γράψει και κάποιος τα αρνητικά και τα ύποπτα.

Ο Κώστας Σημίτης καίτοι πρώην, είναι λαλίστατος και δραστήριος, αν και αυτό φυσικά δεν είναι κάτι de jure αρνητικό. Εκτός απο δείπνα που ο φιλικός στο χώρο αυτό τύπος αναδεικνύει ως μέσα αναζήτησης του επόμενου πρωθυπουργού (τεχνοκράτη φυσικά), κάθε τόσο κάνει και δημόσιες παρεμβάσεις που γίνονται από ορισμένους δεκτές ως απόσταγμα σοφίας γέροντος σεβάσμιου, μίας αυθεντίας που περιβάλλεται από την αίγλη του πρωθυπουργού του “εκσυγχρονισμού”, της “ισχυρής Ελλάδας” (με τα πήλινα όπως αποδείχθηκε πόδια) και του ανθρώπου που μας έβαλε στο ευρώ.

Την ιστορία πίσω από την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, τη θυμηθήκαμε χθες. Τα γεγονότα (και πριν, αλλά και όσα αργότερα ήλθαν) καταδεικνύουν τις ευθύνες όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά ενός ολόκληρου συστήματος, με ρίζες ακόμη στη “βαθιά οικονομία” (αρκεί να ρίξει κανείς μία ματιά στο τραπεζικό σύστημα) και διασυνδέσεις με τα κέντρα διαμόρφωσης οικονομικής και όχι μόνο πολιτικής στο εξωτερικό.

Όχι πως αυτό είναι κακό a priori, αλλά όταν ένα ολόκληρο σύστημα λήψης αποφάσεων δεν αγνοεί απλά την κοινωνία, αλλά της κουνά και το δάχτυλο ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά από όλα όσα συνέβησαν, δικαιούται κανείς αν μη τι άλλο να είναι καχύποπτος και οφείλει να ασκεί κριτική.

Η Ελλάδα αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι δεν ήταν έτοιμη για τη μετάβαση στο ευρώ. Μέσα σε μία νύχτα τριπλασιάστηκαν οι τιμές όλων των αγαθών, αλλά η ευθύνη για αυτό επιρρίφθηκε στους “επιπόλαιους” και “απατεώνες” Έλληνες και προς Θεού όχι στην πολιτική ηγεσία. Τι θα κάναμε άλλωστε; Θα ελέγχαμε την αγορά; Α πα πα πα πα.

Ο εγχώριος σημιτισμός, αγκαζέ με τον διεθνή κλιντονισμό και μπλερισμό είχε άλλωστε ήδη χαθεί στις στροφές του τρίτου δρόμου, που έμοιαζαν να γειτονεύουν επικίνδυνα με το θατσερισμό ή καλύτερα να παίρνει τη μορφή ενός θατσερισμού “με ανθρώπινο πρόσωπο”. Τουλάχιστον αυτοί ενθαρρυναν τον κόσμο να βγάζει λεφτά (έστω και με χρηματιστηριακές φούσκες, επιδοτήσεις και άλλα εκσυγχρονιστικά) και να ξοδεύει στη νέα ευρωπαϊκή καταναλωτική φρενίτιδα και με τα λεφτά που μοίραζαν αφειδώς οι τράπεζες σε κλίμα ευρω- ευφορίας.

Όσοι ελάχιστοι φώναζαν τότε ότι η Ελλάδα δεν παράγει, ήταν γραφικοί: Στην ευρωζώνη δε θα χρειαζόταν να παράγουμε και τόσα πράγματα, θα εισάγαμε προϊόντα και θα εξάγαμε υπηρεσίες ή τελοσπάντων βρε αδερφέ κάπως θα τη βολεύαμε. Οι ίδιοι φορείς αυτού του πνεύματος είναι που κατηγόρησαν στη συνέχεια τους Έλληνες ότι ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους και θρηνούσαν που η Ελλάς δεν είναι παραγωγική χώρα.

Η κοινωνία πάρα τις ενοχές που επιχείρησαν να τις φορτώσουν (σε βαθμό πέρα από τις ευθύνες που πράγματι έχουμε όλοι μας ως πολίτες και ψηφοφόροι, δε λέμε αυτό), αγνοεί όμως πλέον αυτούς που έχει συνδέσει με τη δυστυχία της.

Το δυστύχημα για την ακρίβεια είναι ότι όχι μόνο εν Ελλάδι, αλλά γενικά στην Ευρώπη, την ευρωπαϊκή ιδέα και το ευρώ (δύο πράγματα που τα έχουν μετατρέψει σε ταυτόσημα) τα υπερασπίζονται φορείς ενός πράγματος μισητού στους λαούς, αφού έχει συνδεθεί με απόμακρα και αντιδημοκρατικά κέντρα εξουσίας. Κι όσο η απάντηση του πολιτικού status quo, κεντροαριστερού και κεντροδεξιού, στις κραυγές των πολιτών που στενάζουν κάτω από τη λιτότητα ή δυσανασχετούν με την ολοένα και πιο εντυπωμένη ανησυχία ότι οι αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές τους λαμβάνονται σε κλειστές πόρτες στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη, τόσο θα αναζητούν διέξοδο ακόμη και σε φαντάσματα εθνοτισμού.

Πολλά βέβαια μπορεί κανείς να επιρρίψει στον Κώστα Σημίτη, όχι όμως και άγνοια του παιχνιδιού και του παρασκηνίου των πραγματικών κέντρων εξουσίας στην Ευρώπη. Ενα από τα δυνατά του χαρτιά ως πρωθυπουργού ήταν οι καλές σχέσεις που είχε με τους μεγαλους παίκτες της Ευρώπης και ειδικά το Βερολίνο άλλωστε.

Η προφητεία του πως εαν ως το 2018 δεν είναι βέβαιο ότι η χώρα μπορεί να χρηματοδοτείται από τις αγορές τότε η “λύση” δεν θα είναι περικοπή χρέους και τέταρτο μνημόνιο αλλά πτώχευση, εθνικό νόμισμα, υποτίμηση, νέα λιτότητα και χειρότερη κρίση, μπορεί να διαβαστεί ως προειδοποίηση. Μία ζοφερή προειδοποίηση, που σε κάποιους μπορεί να φαντάζει ακόμη και λύση ή κάθαρση στο ελληνικό δράμα.

Μόνο που στα δράματα δε ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247