Αυτόκλητοι δικαστές της διαπόμπευσης

Δυο νέα παιδιά διασύρθηκαν μετά την σύλληψη τους στη Μυτιλήνη για μικροποσότητα χασίς που κατείχαν για προσωπική τους χρήση. Το τοπικό κεντρικό λιμεναρχείο ζηλεύοντας τη δόξα του αντίστοιχου των Αθηνών έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα και τα ευρήματα του. Δυο τόνοι κοκαίνης στην υπόθεση της  Αθήνας, κάποιες δεκάδες γραμμάρια χασίς στην υπόθεση της Μυτιλήνης. Μια «μεγάλη» επιτυχία που έδωσε τη δυνατότητα σε συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν το χορό του λιντσαρίσματος ο οποίος συνεχίστηκε στα κοινωνικά δίκτυα.

Στόχος, εκτός των δυο νέων ανθρώπων ήταν και ο πατέρας της κοπέλας γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής της τηλεόρασης. Με τη φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης στα οικογενειακά λάθη στοχοποιήθηκε ως «κακός» πατέρας για την κατοχή ουσιών της εικοσιδυάχρονης ενήλικης κόρης και η κόρη πλήρωσε για τα πολιτικά ατοπήματα που χρεώνουν ορισμένοι στον πατέρα.

Ο νόμος 4139/2013 από τους ελάχιστους που ψηφίστηκαν με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή προβλέπει στο άρθρο 29:

«Παράγραφος 1. Όποιος, για δική του αποκλειστικά χρήση, με οποιονδήποτε τρόπο προμηθεύεται ή κατέχει ναρκωτικά, σε ποσότητες που δικαιολογούνται μόνο για την ατομική του χρήση ή κάνει χρήση αυτών ή καλλιεργεί φυτά κάνναβης σε αριθμό ή έκταση που δικαιολογούνται μόνο για την ατομική του χρήση, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι πέντε (5) μηνών…»

Και συνεχίζει «Παράγραφος 2. Ο δράστης της πράξης της προηγούμενης παραγράφου μπορεί να κριθεί ατιμώρητος, εάν το δικαστήριο, εκτιμώντας τις περιστάσεις τέλεσης της πράξης και την προσωπικότητα του δράστη, κρίνει ότι η αξιόποινη πράξη ήταν εντελώς περιστασιακή και δεν είναι πιθανόν να επαναληφθεί…»

Τι και εάν η κατοχή και η χρήση σύμφωνα με το νόμο έχει ουσιαστικά αποποινικοποιηθεί και είναι σαφές ότι δε θα πρέπει να οδηγείται κάποιος στη φυλακή για τις συγκεκριμένες πράξεις. Τη μεγαλύτερη ποινή επιχειρούν να επιβάλλουν «οι αυτόκλητοι δικαστές» της ενημέρωσης σε συνεργασία με τις δημόσιες υπηρεσίες που δίνουν στη δημοσιότητα στοιχεία και διαπομπεύουν ανθρώπους για πράξεις που η έννομη τάξη θεωρεί ότι έχουν ανύπαρκτη ή ελάχιστη βαρύτητα.

«Οι δικαστές» της ηθικής και κοινωνικής ζωής του τόπου στο πλαίσιο της «αντικειμενικής» ενημέρωσης κρίνουν και καταδικάζουν σε διασυρμό και στιγματισμό ανθρώπους παίζοντας πολιτικά παιχνίδια εις βάρος των αντιπάλων τους. Μέρος της κοινωνίας μας συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι βγάζοντας την επιθετικότητα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να σκέφτεται ότι η αυτοπροσβολή και η αυτοδιάθεση είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη εφόσον δε βλάπτει τρίτον. Αυτές οι αντιδράσεις αποκτούν εθνικής εμβέλειας προβολή και έχουν δυσανάλογη βαρύτητα σε σχέση με τα καταγγελλόμενα και παραβιάζουν βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όσο η κοινωνία ανέχεται τις αθλιότητες διαπόμπευσης όχι μόνο νέων ανθρώπων αλλά ακόμη και εκείνων που θεωρεί εχθρούς ή  πολιτικούς αντιπάλους , επιτρέπει στο φασισμό να κερδίζει έδαφος, ενισχύει τον κανιβαλισμό που επιβάλλουν αυτόκλητοι εισαγγελείς και τροφοδοτεί τους εκβιασμούς που αποτελούν πρακτική εκείνων που κερδοσκοπούν από τέτοια φαινόμενα.

* Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος είναι  αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Δραστηριοποιείται στον τομέα αντιμετώπισης των εξαρτήσεων από το 1983 και είναι Πρόεδρος της Επιστημονικής και Συμβουλευτικής Επιτροπής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων (WFTC).