Ακούμε τι (πραγματικά) λέει ο Μητσοτάκης;

Αποτιμώντας την πρόσφατη –διακαναλική- συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη οι περισσότεροι εστίασαν στην «είδηση» που έβγαλε: Την κατηγορηματική του δήλωση πως δεν πρόκειται να αναζητήσει συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Καταγράφθηκαν αρκετές κι ενδιαφέρουσες αναλύσεις σχετικά με το γιατί η Ν.Δ επιλέγει αυτή την τακτική και το αν αποτελεί έμμεση πίεση προς τους ψηφοφόρους του Νίκου Ανδρουλάκη.

Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η αιτιολογία που παράθεσε ο πρωθυπουργός προκειμένου να δικαιολογήσει το γιατί αρνείται μια κυβερνητική σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όπως δήλωσε «πιστεύω ότι μία τέτοια κυβέρνηση θα ήταν μία κυβέρνηση στην οποία θα πατούσαμε συνέχεια το φρένο, σε μία εποχή που χρειάζεται η χώρα να πατήσει γκάζι και να προχωρήσει πολύ γρήγορα σε μία βαθιά τολμηρή εκσυγχρονιστική ατζέντα». Αυτά με δεδομένο ότι στην κοινοβουλευτική περίοδο που εξέπνευσε με το κλείσιμο της Βουλής το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε το 68,8% των νομοσχεδίων που κατέθεσε η κυβερνητική πλειοψηφία.

Αναρωτιέται εύλογα λοιπόν κανείς: Τι είδους διακυβέρνηση σκοπεύει να ασκήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν θεωρεί «φρένο» έναν δυνητικό κυβερνητικό εταίρο που έχει στηρίξει 7 στις 10 νομοθετικές του επιλογές; Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «βαθιά, τολμηρή ατζέντα»; Τι πολιτική σχεδιάζει να εφαρμόσει και δεν μας το λέει;

Αν στις προθέσεις του πρωθυπουργού όντως περιλαμβάνεται, έτσι απλά, το να πάει ο κατώτατος μισθός στα 950 και να μειωθούν οι φόροι στην κατανάλωση, ποιος κυβερνητικός εταίρος θα του πει όχι; Αν στοχεύσει στο να προστατευθεί η πρώτη κατοικία και να αναπτυχθεί η οικονομία και να εκσυγχρονιστεί η δημόσια διοίκηση ποιον λόγο έχει να ανησυχεί; Αντιθέτως η συγκυβέρνηση με ένα κόμμα του κέντρου – θεωρητικά- θα διεύρυνε κατά πολύ την κοινωνική βάση στην οποία θα απευθύνονταν.

Αυτό που στην πραγματικότητα προκύπτει από τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν αφορά το αν θα θελήσει να «συνεταιριστεί» κυβερνητικά με το ΠΑΣΟΚ. Το θέμα είναι πως η Νέα Δημοκρατία ξεκαθαρίζει πως θα διεκδικήσει για δεύτερη φορά την εξουσία προκειμένου να κάνει πράξη ένα πρόγραμμα νεοφιλελευθερισμού χωρίς όρια. Τέτοιον που γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν ήταν ανεκτός ακόμη και από τις σύγχρονες εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας.

Σημαίνει επίσης ότι σχεδιάζει να διατηρήσει και να διευρύνει όχι το «επιτελικό κράτος» αλλά το «επιτελείο του Μαξίμου». Δηλαδή ένα κέντρο συγκεντρωτικού ελέγχου και διοίκησης που δεν αποδέχεται περιορισμούς στην άσκηση εξουσίας ούτε καν από το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κράτος δικαίου». Που δεν το λες και ότι πιο προοδευτικό για τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Ας μην ξεχνάμε πως αν τυχόν η Νέα Δημοκρατία ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση εκκινεί από μία «βάση» 300 και πλέον νομοθετημάτων που έχει ψηφίσει. Ανάμεσά τους την κατάργηση του 8ωρου, την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων, το πλαίσιο ελέγχου του τύπου για «εθνικούς λόγους», τις νόμιμες παρακολουθήσεις (και πολιτικών) προσώπων, την κατάργηση των «νόμων της Αλλαγής», την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, την άρση της περιβαλλοντικής προστασίας, την ιδιωτικοποίηση του νερού και την νομιμοποίηση των υπερκερδών στην ενέργεια.

Την συνέχεια την αφήνουμε στην φαντασία σας…