Αλέξης Τσίπρας: Ο άνθρωπος που έγινε βασιλιάς

Του Κώστα Γιαννακίδη

Στον “Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς” ένας Άγγλος στρατιώτης έπεισε κάποιους ιθαγενείς των Ιμαλαΐων ότι έχει υπερφυσικές ικανότητες ως απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έγινε βασιλιάς, αλλά γρήγορα έχασε το στέμμα, μαζί με το κεφάλι του. Κανένας δεν εγείρει ανάλογες απαιτήσεις από τον Αλέξη Τσίπρα. Εξελέγη πρωθυπουργός χωρίς να θεωρείται καταλληλότερος για τη δουλειά από τον άνθρωπο που διαδέχεται. Δεν προτιμήθηκε ως Μεσσίας, ούτε του αποδίδονται ναπολεόντεια χαρακτηριστικά. Δεν είναι ο λαός που τον “ζήτησε”. Είναι η συγκυρία που τον ανέδειξε. Ήταν πάντα στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Και ήταν και η μοναδική επιλογή. Αυτό δεν είναι κακό. Για πρώτη φορά έχουμε έναν πρωθυπουργό που αντιμετωπίζεται ως θνητός, με γήινα χρώματα. Είναι ο νεότερος πρωθυπουργός της ιστορίας μας, άθεος και ανύπανδρος οικογενειάρχης. Αν δεν ορκιστεί κιόλας… Πριν από τριάντα χρόνια αυτό θα ήταν ανέκδοτο.

Ο Τσίπρας δεν μπαίνει στο Μαξίμου με την αύρα του Καραμανλή, τη σιγουριά του Παπανδρέου και τη φυσικότητα του Σαμαρά. Δεν είναι, βλέπετε, πορφυρογέννητος. Είναι περισσότερο ένας σαν και μας. Δεν γνωρίζει καν τους χώρους εκεί μέσα. Σέρνει, όμως, στα πόδια του σιδερένιες μπάλες. Από τη μία είναι η προσδοκία των ανθρώπων της Αριστεράς και από την άλλη η βεβαιότητα εκείνων που τον ψήφισαν για να κάνει την κωλοτούμπα. Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν θα συγκρουστούν στην κοινωνία. Μπορεί, όμως, να μαλλιοτραβηχτούν μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Τι θα κάνει; Δεν έχει και άλλη επιλογή από το να ισορροπήσει. Πιθανότατα θα κυβερνήσει με αριστερή σημειολογία, αλλά ρεαλιστική πρακτική.

Όταν ο Ομπάμα κέρδισε τις εκλογές του 2008 αναρωτήθηκε αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αμφισβητεί ότι η Αμερική είναι η χώρα όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα. Ο Τσίπρας δικαιούται, πια, να το πει και για την Ελλάδα. Ένας νέος που, πριν από 25 χρόνια ήταν ένας Κνίτης, καταληψίας σχολείων, έγινε πρωθυπουργός. Τότε δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο ίδιος. Σημασία, όμως, έχει που το πίστεψε. Η ζωή, τελικά, είναι μεγάλη.

*Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το προσωπικό blog του Κώστα Γιανννακίδη citi-zen.gr

Φωτογραφία: sooc.gr