Άλλα δύο χρόνια κατρακύλας και κατάπτωσης…

Οι πρωθυπουργοί, όταν βλέπουν ότι τα πράγματα για την κυβέρνηση και τους ίδιους δεν πάνε καλά και κινδυνεύουν να χάσουν την εξουσία, συνήθως επιλέγουν να πάνε έως το τέλος. Δηλαδή, να εξαντλήσουν τη θητεία τους και «όπου βγει».

Μάλιστα, όταν βρίσκονται στη δεύτερη θητεία τους, η επιλογή αυτή είναι σχεδόν υποχρεωτική, καθώς όλο το «μαγαζί» θέλει να απολαύσει όλα τα εκ της εξουσίας προνόμια, μια που βλέπει ότι επίκειται η απώλειά τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, ο δραστικός περιορισμός τους. Σε αυτό το σημείο βρίσκονται σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και η ΝΔ. Το λιγότερο οδυνηρό γι’ αυτούς θα ήταν να απολέσουν μέρος της εξουσίας δηλαδή να τη μοιραστούν με κάποιο ή κάποια άλλα κόμματα και κομματίδια.

Παρά την κρατούσα αυτή άποψη(«πάμε έως το τέλος»), σύντομα θα φανεί ότι ο κ. Μητσοτάκης έχασε σήμερα μια ευκαιρία. Θα μπορούσε να αδράξει την ευκαιρία της πρότασης μομφής, να προκαλέσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης(«θέλετε εκλογές;») και να τις προκηρύξει αμέσως, εναρμονιζόμενος και με τη διαφαινόμενη λαϊκή απαίτηση.

Η επιλογή αυτή θα είχε δύο πλεονεκτήματα για τον ίδιο. Πρώτον, θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους του, που δεν θέλουν τώρα εκλογές. Πλην της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει μεν συγκυριακή άνοδο, αλλά μάλλον δεν αφαιρεί ψήφους από τη ΝΔ. Και, δεύτερον, θα σταματούσε τη συνεχή φθορά που έχει το κόμμα του μετά το 28% των περσινών ευρωεκλογών. Ο αρχικός ισχυρισμός ότι αυτό το 28% ήταν συγκυριακό κατέπεσε στη συνέχεια. Και μετά το φούντωμα της υπόθεσης των Τεμπών φαίνεται ότι μάλλον θα επιβεβαιωθεί η διαχρονικής αξίας ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ «τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».

 Επιλέγοντας να πάει μέχρι το τέλος, το 2027, ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει σε δύο παράγοντες: 

Πρώτον, να βάλει μπροστά τη μηχανή «παραγωγής έργου», ώστε «να κριθούμε στο τέλος της τετραετίας», όπως λέει διαρκώς. Μόνο που αυτό έχει διαψευσθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Υπήρξαν κυβερνήσεις που στη δεύτερη θητεία τους παρήγαγαν έργο. Αλλά αυτό χάθηκε μέσα στο «κλίμα» που είχε διαμορφωθεί. Τα γεγονότα τις είχαν πάρει από κάτω και τα φρένα δεν έπιαναν σε πολύ κατηφορικό δρόμο. Σε έναν τέτοιο δρόμο βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και

Δεύτερον, ποντάρει στο γεγονός ότι «δεν έχει αντίπαλο». Όμως, αυτό μπορεί να είναι αδιάφορο για τους ψηφοφόρους. Και τον Ιούνιο του 2023 δεν υπήρχε αντίπαλος. Η ΝΔ προερχόταν από τη δεύτερη εκλογική νίκης της(2023) με το εμφατικό 41%. Όμως, αυτό δεν εμπόδισε τους ψηφοφόρους να της αφαιρέσουν 13 μονάδες, να τη ρίξουν  στο 28% και από τότε να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Δηλαδή, στις εκλογές οι ψηφοφόροι γκρεμοτσακίζουν αυτούς που κυβερνούν χωρίς να σκέφτονται και να προτάσσουν το «μα, δεν υπάρχει άλλος».

Αν, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης πάει έως το τέλος εξαντλώντας όλα τα συνταγματικά όρια, το πιθανότερο είναι να επιταχυνθεί αυτή κατρακύλα, που παρατηρούμε εδώ και οκτώ μήνες. Μαζί με αυτήν, όμως, θα ενταθούν και τα φαινόμενα κατάπτωσης στο δημόσιο βίο.

Αυτή η κατάπτωση έχει πολλές εκφάνσεις:

• Τις αήθεις επιθέσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Ακόμα κι αν σταματήσουν οι εκτεθειμένοι Βορίδης και Γεωργιάδης, θα βρεθούν άλλοι.
• Τις εμετικές, χωροφυλακίστικες, αντιδράσεις τύπου Κυριαζίδη.
• Την παρωδία στις Επιτροπές της Βουλής, οι αποφάσεις των οποίων έχουν προαναγγελθεί. Πέρσι αθώωσαν τον υπουργό Καραμανλή, ο οποίος… διασφάλιζε την ασφάλεια των τρένων (ακούστε τον εδώ), τώρα θα αθωώσουν  τον υφυπουργό Τριαντόπουλο, του μπαζώματος και των e-mail. Μπορεί να μην ξαναβάλουν προέδρους σαν τον αλήστου μνήμης Μαρκόπουλο, αλλά όλο και κάποιο παρόμοιο μπουμπούκι θα βρεθεί.

Εν κατακλείδι: η παράταση της κατρακύλας φέρνει την κατάπτωση. Ώστε στο τέλος την κατάσταση να περιγράφει αυτή η ρήση του Μπρεχτ: «Χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, τι ωφελεί να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;».