Αν δεν υπήρχαν, έπρεπε να τους εφεύρει (ο Μητσοτάκης)…

Με τέτοια κυβερνητική εικόνα – θολή σχεδόν σε όλους τους τομείς – πώς γίνεται και προπορεύεται σταθερά η ΝΔ, συγκεντρώνοντας ποσοστό ίσο με την δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ αθροιστικά;

Θολή, ναι. Πρώτα και κυρίως στην Οικονομία. Η οποία προβάλλεται προπαγανδιστικώς θετική από τις στατιστικές και τους παραπειστικούς δείκτες κι όχι από στοιχεία για την παραγωγική της ζωτικότητα. Παραπειστικός φερ΄επείν είναι ο δείκτης της Ανάπτυξης, καθώς αυτή-επομένως και η μείωση της ανεργίας- στηρίζεται κατά κύριο λόγο σε μη παραγωγικές δραστηριότητες.

Το real estate, η υπεραιμία της εστίασης αλλά και ο Τουρισμός μικρή σχέση έχουν με το βάθρο κάθε σοβαρής Οικονομίας. Δηλαδή με την πρωτογενή παραγωγή(βιομηχανική, αγροτική, κτηνοτροφική). Θερμαίνεται η αγορά π.χ. από τον Τουρισμό αλλά επ΄ουδενί αυτό συνιστά Ανάπτυξη.

Οι εξαγωγές μειώθηκαν. Η παραγωγικότητα έπεσε. Οι επενδύσεις στους προαναφερθέντες ζωτικούς τομείς είναι λίγες. Η ακρίβεια καλπάζει και τρώει την ούτως ή άλλως λιπόσαρκη αύξηση στους μισθούς. Και η χώρα συνεχίζει να ζεί στον αστερισμό των επιδομάτων και στην ψευδαίσθητη φωταψία των προεκλογικών εξαγγελιών.

Πάμε παρακάτω. Η κυβέρνηση όχι μονάχα δεν έχει ξεμπλέξει με τα Τέμπη και τις παρακολουθήσεις, αλλά και τα δύο αυτά θέματα γίνονται βρόχος που σφίγγει όλο και περισσότερο τον λαιμό της.

Τρίτο πεδίο. Το ενδοπαραταξιακό: Οι διαρροές λόγω του γάμου των ομοφύλων είναι καταφανείς και πιστοποιημένες δημοσκοπικά. Ο Σαμαράς-και πιο διακριτικά ο Καραμανλής- συνεχίζουν να ασκούν κριτική στις εν γένει επιλογές για τα «εθνικά θέματα». Μια χύτρα που βράζει στην άκρη της κουζίνας…

Και, φυσικά, δεν λείπουν οι διαφοροποιήσεις σημαντικών στελεχών και παραγόντων(π.χ. Ντόρα Μπακογιάννη, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου κ.α.) σε ακανθώδη ζητήματα όπως η αναγνώριση του Κοσόβου, η επιλογή του Φρέντι Μπελέρη και η πεντάχρονη κυβερνητική απραξία σχετικά με διατάξεις της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ρητορική του Δένδια – προσεκτική αλλά άκρως υπαινικτική σε ό,τι αφορά τους χαμηλούς πρωθυπουργικούς τόνους π.χ. για τα ελληνοτουρκικά.

Η τακτική του θυμίζει ποδοσφαιρικό δεκάρι που δεν χρησιμοποιείται όσο πρέπει από τον προπονητή του, αλλά ξέρει ότι θα έρθει η ώρα του και περιμένει. Κάτι σαν τον Φορτούνη παλιότερα στον Ολυμπιακό…

Κατόπιν αυτών που συνοπτικά αναφέρθηκαν, πως γίνεται και σημειώνει μέχρι στιμής τις συγκεκριμένες (δημοσκοπικές) επιδόσεις ο Μητσοτάκης; Μήπως αυτό οφείλεται στην προπαγανδιστική μιντιακή υπεροπλία; Ας το δούμε.

Στο μείζον θέμα που ταλανίζει την κοινωνία, την ακρίβεια, οι συστημικοί δίαυλοι όχι μονάχα δεν υπολείπονται σε αποτύπωση και προβολή της πραγματική κατάστασης, αλλά συχνά πρωτοστατούν. Μια αναδρομική ματιά στα κεντρικά δελτία το επιβεβαιώνει.

Το ίδιο παρατηρείται σχετικά με τα Τέμπη και τις παρακολουθήσεις. Τα ανάγκασε η ψυχρή πραγματικότητα; Πιθανώς. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την κραυγή μιάς κοινωνίας που χειμάζεται και είναι ανάστατη. Δεν τον συμφέρει…

Εν πάση περιπτώσει, οι πιο ηχηρές αποκαλύψεις έγιναν από φίλια – ή μάλλον, μη εχθρικά – προς την κυβέρνηση ΜΜΕ («Βήμα», «Νέα» κ.α.). Η κατά καιρούς σκλήρυνση των Μέσων αυτών έναντι κυβερνητικών επιλογών υπακούει σε άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν. Όμως συμβαίνει.

Επίσης, οι θέσεις της αντιπολίτευσης- κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ – προβάλλονται καθημερινά από όλα τα συστημικά μίντια και τα κεντρικά σάιτ. Επί παραδείγματι, ούτε μία από τις καταιγιστικές εμφανίσεις και τις δηλώσεις του Κασσελάκη δεν κακόπεσε ούτε αγνοήθηκε.

Ίσα ίσα. Ό,τι λέει μιλώντας στα…συστημικά μίντια αλλά και στο τικ τοκ, γίνεται θέμα που προβάλλεται και αναπαράγεται για μέρες από ραδιοτηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, από ποικίλες εκπομπές, από τα σάιτ κλπ.

Ναι, η «Ελληνική Λύση» και οι μικροί της αντιπολίτευσης («Νίκη», «Πλεύση», «Νέα Αριστερά» και φυσικά ο Βαρουφάκης) προβάλλονται λιγότερο. Αλλά αυτό σε τίποτε δεν εμποδίζει π.χ. τον Βελόπουλο να εμφανίζει σημαντική άνοδο.

Λαϊκίζει, θα πείτε. Και κλιμακώνει την εμπρηστική ρητορική του. Σωστά. Αλλά οι άμωμοι της αντιπολίτευσης και φυσικά ο Μητσοτάκης να σηκώσουν τα χέρια…

Τι μένει, λοιπόν, για να εξηγηθεί πειστικά η μόνιμη υπεροχή του πρωθυπουργού και της ΝΔ; Μα, ναι! Αυτό που διαπιστώνει ο πάσα είς, όπου κι αν ανήκει πολιτικά. Κι αυτούς που δείχνει με το δάκτυλο. Τους πάσχοντες ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, φυσικά.

Άγουρος, φιγουρατζής, εξυπνάκιας – παρ΄ότι έξυπνος – και σεσημασμένος λαϊκιστής ο ικανός (για όλα) Κασσελάκης, χωρίς ηγετική στόφα, «άχρους και άοσμος», σαν παλιατζής με προβληματική ντουντούκα ο Ανδρουλάκης, παρά την εμφανή βελτίωσή του και την μετρημένη αντιπολίτευση που ασκεί(μετρημένη δεν σημαίνει υποτονική).

Φυσικά, δεν ακούς τίποτε από κανέναν – ούτε από τον Μητσοτάκη, βέβαια – για την παραγωγική Ανάπτυξη της χώρας. Κάτι κοινοτοπίες ακούγονται και κάτι γενικότητες χωρίς φόδρα σοβαρότητος. Επίσης, σωρηδόν οι διαπιστώσεις χωρίς προγραμματικό σχεδιασμό και παραγωγικό προσανατολισμό.

Τι θα γίνει στις Ευρωεκλογές; Τί-πο-τε, ακόμη κι αν γκρεμοτσακιστεί ή θριαμβεύσει έναντι των άλλων ο Μητσοτάκης. Τίποτε. Διότι η χώρα βαδίζει χωρίς πυξίδα, χωρίς κανένα Σχέδιο για την Οικονομία της, χωρίς οξυγόνο.

Μια χώρα που «ζεί και ζένεται» με την ελπίδα της απογείωσης αλλά παραμένει χαμόσυρτη, προβληματισμένη και προβληματική.