Αν δεν ζητάς, δεν παίρνεις τίποτα

Ένα από τα «ακλόνητα» επιχειρήματα των μνημονιακών non-papers, που αναπαρήγαγαν επί μήνες με αυτοπεποίθηση οι πολιτευτές της συγκυβέρνησης στα τηλεοπτικά παράθυρα αφορούσε και την αδυναμία μιας αριστερής κυβέρνησης να «ζητήσει» πράγματα από τους Ευρωπαίους εταίρους και την τρόικα συνολικά. Κυρίως όταν γινόταν λόγος για την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.

«Και πώς θα τους το πείτε αυτό; Δε βλέπετε τους συσχετισμούς στην Ευρώπη; Δεν έχετε συμμάχους. Εδώ δεν μας κάνουνε εμάς καμιά χάρη, που είμαστε και ιδεολογικά συγγενείς». Βουλευτές και υπουργοί της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πίστευαν έτσι ότι αποστόμωναν, όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει την υποταγή τους στην εμμονική νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία του Βερολίνου.

Μόνο που οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων αρχίζουν να θυμίζουν τον υπάλληλο, που γκρίνιαζε γιατί το αφεντικό του δεν του έδινε αύξηση, μέχρι που κάποια στιγμή απηυδησμένος ένας φίλος του τον ρώτησε: «καλά, πόσες φορές την έχεις ζητήσει» και εκείνος αφοπλιστικά απάντησε «με δεν την έχω ζητήσει». Αν δεν το καταλάβατε ούτε κι αυτό, να επικαλεστώ το ανέκδοτο με τον «θρησκόληπτο» που ζητούσε την ουράνια βοήθεια για να κερδίσει το λαχείο, μέχρι που ο μεγαλοδύναμος αηδίασε πιά και εν μέσω αστραπών και κεραυνών του απάντησε: «εγώ να σε βοηθήσω να κερδίσεις αλλά αγόρασε και καμιά φορά». Συν Αθηνά και χείρα κίνει που θα λεγε και ο Αδωνις. Τι εννοώ;

Ας ρίξουμε μια ματιά μόνο στις ειδήσεις του τελευταίου διημέρου για να καταλάβουμε τελικά τι συμβαίνει τώρα σε Βερολίνο και Βρυξέλλες, μπροστά στη συνειδητοποίηση της σοβαρής πιθανότητας εκλογικής επικράτησης της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και μετά τη σωρεία δημοσιευμάτων που ξεσκέπασαν την απειλή του Grexit ως μια τεράστια «απειλητική μπλόφα».

Ο Μαρσέλ Φράτσερ επικεφαλής του Ινστιτούτου «DIW» (Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας) είπε προχθές στην αυστριακή τηλεόραση ότι θα ήταν σκόπιμη η μείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας κατά το ήμισυ και ότι τα 40-50 δισ., που αυτό θα κόστιζε λογιστικά στη Γερμανία είναι ένα ποσό, που μπορεί να το αντέξει χωρίς να ιδρώσει. Σημειώνεται ότι ο κ. Φράτσερ ανήκει στον κύκλο των οικονομολόγων, που συμβουλεύουν την κυβέρνηση Μέρκελ.

Η ηλεκτρονική έκδοση του Spiegel και της die Welt αλλά και η ελβετική «Handelszeitung» επικαλούνταν χθες υψηλόβαθμα στελέχη της Κομισιόν σχετικά με την ανάγκη κουρέματος του χρέους ως αναπόφευκτου, καθότι μη βιώσιμου. Αυτό δηλαδή που τονίζουν εδώ και χρόνια γνωστοί οικονομολόγοι παγκοσμίως αλλά αρνείται να ζηήσει η συγκυβέρνηση.

Το περιοδικό «Foreign Policy» εκτιμούσε ότι «η Ελλάδα χρειάζεται τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ», γράφοντας ότι δεν χρειάζεται να είσαι ακροαριστερός για να καταλάβεις ότι η Αθήνα έχει ανάγκη σημαντική μείωση του χρέους της.

Ανάλογα δημοσιεύματα υπήρχαν πάρα πολλά τις τελευταίες ημέρες, και δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της κατανόησης, ότι οι «δανειστές» μας θα βρεθούν πολύ πιθανά αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση, η οποία δεν θα τρομοκρατείται από αυτούς με την πρώτη απειλή για να επιστρέφει στη συνέχεια στην Ελλάδα για να τρομοκρατήσει αυτή με τη σειρά της τους πολίτες της. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν πλέον «χωνέψει» ότι οι εποχές, που κάποιοι αναρωτιόντουσαν «μα πώς θα το πω αυτό στη Μέρκελ;» έχουν περάσει. Οπως και οι εποχές που ο «Giannis» έσκυβε υπάκουα το κεφάλι, όταν του έλεγαν να κάνει «forget» τα όνειρά του.

Είναι προφανές ότι το «ιερατείο» των Βρυξελλών, όπως το αποκαλούν ορισμένοι δεν έχει καμιά όρεξη να φορτωθεί την (πρόωρη) διάλυση του ευρώ, με αφορμή την άρνησή του να δεχτεί το δημοκρατικό εκλογικό αποτέλεσμα σε μια χώρα μέλος. Οπως είναι προφανές ότι κάποιοι ελπίζουν τώρα ότι η Ελλάδα -αν οι πολίτες της απεγκλωβιστούν από το «πενταετές» του φόβου- μπορεί να δώσει μια αφορμή, μια ευκαιρία να αλλάξουν συνολικά αυτοί οι «συσχετισμοί» στην Ευρώπη, που επικαλούνταν τα non-papers για τα οποία μιλούσα στην αρχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να αρχίσει τις «τρέλες». Αλλά σίγουρα θα μπορέσει να αποδείξει ότι για να πάρεις κάτι πρέπει να το ζητήσεις. Μπορεί να μην τα πάρεις όλα. Αλλά αν δεν ζητάς τίποτα, δεν θα πάρεις και τίποτα.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.