Αν ο Μητσοτάκης πάει στη Χάγη με τον Ερντογάν, γιατί να μην τον υποστηρίξουμε;

Υπάρχουν πιθανότητες Ελλάδα και Τουρκία να συμφωνήσουν να πάνε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για να λύσουν τις διαφορές τους στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ; Ελάχιστες. Όμως, αν υπάρχουν, δεν πρέπει να τις αξιοποιήσουμε; Πρέπει να αφήνουμε τα προβλήματα άλυτα; Και ποιος ωφελείται από αυτό;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Για να γίνει αυτό το βήμα(προσφυγή στη Χάγη), πρέπει οι δύο χώρες να υπογράψουν «συνυποσχετικό», δηλαδή να συμφωνήσουν τι θα φέρουν ενώπιον του δικαστηρίου. Και αυτό είναι το δύσκολο. Διότι η Ελλάδα λέει παγίως «υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ», ενώ η Τουρκία προσθέτει κι άλλα. Επομένως, η προσφυγή μοιάζει σχεδόν αδύνατη.

Εκτός αν ο Ερντογάν, τώρα που πλησιάζει στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, αποφασίσει διαφορετικά. Και αυτό προϋποθέτει βεβαίως ότι η (επι)στροφή του στη Δύση είναι ειλικρινής επιλογή. Άλλωστε, στις εκλογές θριάμβευσε και έχει ανάγκη τη δυτική βοήθεια, στρατιωτική και οικονομική.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι βέβαιο. Αλλά, αν υπάρχουν έστω λίγες πιθανότητες να βρεθεί κάποια λύση στη βασική διαφορά των δύο χωρών, που η Ελλάδα αναγνωρίζει, δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε προκαταβολικά απορριπτικοί. Υπό το πρίσμα αυτό, καλά έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και άφησε ανοιχτό παράθυρο για τη Χάγη.

Το ότι μια τέτοια προσφυγή μπορεί να σημάνει και κάποιες υποχωρήσεις είναι αυτονόητο. Σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση είναι αδύνατο να πετύχεις το μάξιμουμ των επιδιώξεών σου.

Ας το πούμε με ένα παράδειγμα.

Η Ελλάδα έχει χωρικά ύδατα έξι(6) μίλια και εναέριο χώρο δέκα. Αν γίνει προσφυγή στη Χάγη και το δικαστήριο πάρει μια «μέση» απόφαση (πχ οκτώ μίλια και στη θάλασσα και στον αέρα), η Ελλάδα θα «κερδίσει» δύο μίλια στη θάλασσα και θα «χάσει» δύο στον αέρα. Το αντίστροφο θα γίνει με την Τουρκία. Αν το αποτέλεσμα θα είναι η εξάλειψη της έντασης στο Αιγαίο, το μόνιμο κέρδος δεν δικαιολογεί την όποια «υποχώρηση»;

Φυσικά, υπάρχει το «δικαίωμα» της επέκτασης στα 12 μίλια. Όμως, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν το άσκησε μέχρι τώρα, άρα είναι ουσιαστικά ανενεργό δικαίωμα. Και μάλλον δεν θα το ασκήσει. Όχι μόνο λόγω του τουρκικού casus belli. Αλλά και διότι με την επέκταση στα 12 μίλια δεν συμφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, οι οποίες δεν αναγνωρίζουν ούτε τα δέκα μίλια.

Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και με τον καθορισμό της ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, όπου είναι απίθανο το Διεθνές Δικαστήριο να δικαιώσει 100% την ελληνική θέση ότι το μικρό Καστελλόριζο έχει τεράστια υφαλοκρηπίδα και η τεράστια Τουρκία καθόλου. Μια διευθέτηση, όμως, θα απάλλασσε την περιοχή από μια διαρκή εστία ένστασης.

Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις προτάσσουν το διεθνές δίκαιο ως ασπίδα απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις. Αν δοθεί η ευκαιρία, δηλαδή αν φανεί ότι ο Ερντογάν μπορεί να αποδεχθεί τη διαδικασία της Χάγης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη (ή οποιαδήποτε άλλη στο μέλλον) δεν πρέπει να αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Μόνο μια λύση που θα φέρει τη σφραγίδα διεθνούς οργάνου μπορεί να είναι εφικτή και βιώσιμη. Η Συνθήκη της Λωζάννης, που σε λίγες μέρες θα συμπληρώσει έναν αιώνα ισχύος και την οποία η Ελλάδα επικαλείται σε κάθε ευκαιρία, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα.

Μια τέτοια προοπτική, αν ποτέ διαφανεί, πρέπει να υποστηριχθεί από όλες τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Βεβαίως, η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης, σε αντίστοιχη περίπτωση(Συμφωνία των Πρεσπών), συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα, λαϊκιστικά και ψηφοθηρικά. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να τους μιμηθούν οι άλλοι .

Δεν γνωρίζουμε πόσο κοντά ή μακριά βρισκόμαστε από μια λύση τύπου Χάγης(το πιθανότερο είναι ότι δεν είμαστε κοντά), αλλά μπορεί η συγκυρία να την καταστήσει εφικτή. Αρκεί να αξιοποιήσουμε το όποιο θετικό μομέντουμ και την ευκαιρία, αν υπάρξει.

Διότι, όπως έχει πει ο παλιός Αμερικανός στρατηγός Ντάγκλας Μακάρθουρ, «δεν υπάρχει σιγουριά σ’ αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν μόνο ευκαιρίες»…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις