Αν το Ποτάμι του Θεοδωράκη, ήταν ένα πείραμα των “Πρωταγωνιστών”

«Καλησπέρα, καλησπέρα. Πριν λίγες εβδομάδες ανακοίνωσα ότι εγκαταλείπω τη δημοσιογραφία για να ιδρύσω ένα κόμμα. Διάλεξα όνομα, που θα προκαλούσε σχόλια και ειρωνείες και απέφυγα να δώσω πολιτικό στίγμα, αφήνοντας περιθώριο στην ελπίδα κάθε πολίτη. Σκοπός μου ήταν να μαζέψω υλικό για την επόμενη εκπομπή των Πρωταγωνιστών…»

Αν αυτή ήταν η εισαγωγή των «Πρωταγωνιστών», σε ένα μήνα από σήμερα, το Ποτάμι θα ήταν μια εκπληκτική ιδέα.

Όλος αυτός ο «θόρυβος» σχετικά με το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη, θα αποκτούσε τεράστια αξία.  Την αξία που δεν έχει τώρα, που παρουσιάζεται ως κόμμα, με μόνο υποτιθέμενο πλεονέκτημα το ότι δεν «συμμετέχουν πολιτικοί» και ότι δεν «θέλει να έχει σχέση με το κακό παρελθόν». Λες και θα ξεκινούσε κάποιος κόμμα, λέγοντας ότι θέλει να συνεχίσει το έργο όσων χρεοκόπησαν τη χώρα.

Περίμενα τη συνέντευξη τύπου της Τρίτης, για να έχω μια πιο ακριβή εικόνα για τον Θεοδωράκη και τους Ποταμίστας του, υπολογίζοντας ότι έστω και με το γνωστό ύφος «απόψε γλυκιά μου, θα γίνεις δικιά μου», θα έλεγε κάτι που θα είχε σχέση με πολιτικό λόγο ή θα εξέφραζε μια κεντρική ιδέα, στην οποία οδηγεί το Ποτάμι του. 

Όσοι έσπευσαν να κατακρίνουν το εγχείρημα ως ρηχό και κενό περιεχομένου, επιβεβαιώθηκαν γρήγορα, καθώς ακούσαμε τα αναμενόμενα περί «κόμματος χωρίς πολιτικούς», ευχολόγια για την ανεργία και την παραγωγή χρήματος, για ρήξη με το παρελθόν και άλλες «φρέσκιες» ιδέες, από αυτές μπορείς να ακούσεις σε καφετέριες, κομμωτήρια ή από κάποιον οδηγό ταξί, που λίγα λεπτά νωρίτερα σου ανέλυε τα λάθη του Μουρίνιο στο τελευταίο ματς της Τσέλσι.

Και φυσικά ο απαραίτητος απολιτίκ αφορισμός σε κάθε νέο ξεκίνημα, κάθε νέου κόμματος.

«Δεν προσδιορίζομαι ως δεξιός ή αριστερός. Ούτε ως κεντρώος, Μου αρέσει η μετριοπάθεια».

Πρώτον, η μετριοπάθεια σε περιόδους κρίσης και η δήθεν ψύχραιμη ματιά, όταν υπάρχουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που σκοτώνουν κόσμο, είναι ανοχή.

Δεύτερον, η Αριστερά και η Δεξιά, δεν είναι ταμπέλες, που ταυτίζονται με ξεφτισμένα κόμματα ή πρόσωπα που πρόδωσαν ιδέες. Αντιστοιχούν σε μια συγκεκριμένη στάση ζωής και σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.

Τρίτον, αν δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά, μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, ώστε να τις τσουβαλιάζεις, τότε μάλλον είσαι δεξιός. Δικαίωμά σου. Αλλά πάντως είσαι.

Η κριτική όμως απέναντι στον Θεοδωράκη, είναι ελλιπής, αν δεν συνοδευτεί από την κριτική και προς όλους όσοι έσπευσαν να τον ακούσουν με προσοχή (ο σοφός λαός μας) ή και αυτούς που τον προβάλλουν και ασχολούνται μαζί του -ο υπογράφων δεν εξαιρείται βεβαίως- ανταποκρινόμενοι στην διαρκή ανάγκη του Έλληνα για παραμύθιασμα.

Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε, ότι ο Έλληνας πολίτης  έλκεται από το εύκολο, τη γρήγορη λύση, την καταγγελία χωρίς πρόταση, τον αμφίσημο λόγο, τον τύπο που τα λέει ωραία και από την πολιτική χωρίς πολιτική. Η σκέψη είναι επικίνδυνο πράγμα και κουραστικό.

Ένας άνθρωπος που γνωρίζει το αντικείμενό του, αλλά δεν έχει την απαραίτητη λάμψη, είτε δεν θα εισακουστεί ποτέ, είτε θα τον θυμηθούμε μετά την καταστροφή, όπως σήμερα θυμόμαστε όσους κάποτε προέβλεπαν την ηθική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας.  Ξέρετε, αυτούς που παλιά αποκαλούσαμε «μίζερους» και «βαρετούς».

Αντίθετα, είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε οποιονδήποτε διάσημο, ακόμα και αν δεν έχει να μας πει τίποτα απολύτως. 

«Μισή ντροπή δική μου, μισή δικιά σας. Καλό ξημέρωμα» θα μπορούσε να λέει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο κλείσιμο της εκπομπής, που σας περιέγραψα στην αρχή. Κρίμα που δεν θα προβληθεί ποτέ.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr