Αντέχεις να “χαλάσεις τη φάση” ενός υποψήφιου γυναικοκτόνου;

Η “κακιά στιγμή” και η “φάση που χάλασε”. Λίγες λέξεις, που κρύβουν όλη τη χυδαιότητα ενός πλαισίου, που οδηγεί σε μία άλλη λέξη. Τη γυναικοκτονία. Τη λέξη που κάποιους στην Ελλάδα, τους ενοχλεί περισσότερο και από την πράξη.

Προφανώς ένας άνδρας μεγαλωμένος και κανακεμένος από γονείς με αντίστοιχη ανατροφή ως προς το ρόλο και τη σημασία του αρσενικού στην ελληνική κοινωνία, μόνο σε μια “κακιά στιγμή” μπορεί να αποδώσει ένα ειδεχθές έγκλημα, το οποίο διαπράττει επειδή κάποιο ον, που έχει διδαχθεί να αντιμετωπίζει ως κατώτερο, του “χάλασε τη φάση”.

Η “φάση” όμως είναι χαλασμένη χρόνια.

Στην οικογένεια και στα φιλικά πειράγματα πατεράδων και μπαρμπάδων για τον μικρό που “είναι έτοιμος για γκόμενες” (πληθυντικός) και για τη μικρή που αντίθετα πρέπει να μάθει να φυλάγεται και να προσέχει. Τι να προσέχει; Μα τους μικρούς που είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν ως τρόπαιο, ως σκεύος ηδονής, ως αντικείμενο για τα ξεσπάσματά τους. Ακόμα και αν στις μέρες μας τα πράγματα βελτιώνονται και κάποιοι νέοι γονείς δεν κάνουν τα ίδια λάθη, αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε τα αποτελέσματα λάθος διαπαιδαγώγησης δεκαετιών.

Στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο υπουργοί επί υπουργών, δεν σκέφτηκαν ότι πρέπει να μπουν μαθήματα στα σχολεία για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τον σεβασμό, την ισότητα, την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, το πώς θα είσαι δηλαδή, εκτός απο βαθμοθήρας παπαγάλος και άνθρωπος.

Στην εκκλησία, που από την ιστορία για την εξορία και δαιμονοποίηση της Λίλιθ, της πρώτης γυναίκας, που έκανε το λάθος να θέλει να είναι ίση με τον Αδάμ και στη συνέχεια το ανάθεμα στην Εύα, που προφανώς παρέσυρε το πρωτόπλαστο αρσενικό στο προπατορικό αμάρτημα, η στάση της ως προς την καταπίεση της γυναίκας και του σώματός της, παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη.

Στη δημόσια σφαίρα και στα ΜΜΕ, στη ρητορική και στις λέξεις. Επαγγελματίες του λόγου, αναπαράγουν στερεότυπα, δικαιολογούν ή επιβραβεύουν συμπεριφορές “ντόμπρες”, “αντρίκιες”, ψάχνουν δικαιολογίες και εξηγήσεις, βάσει της εξουσίας και της “επιτυχίας” του κάθε θύτη στα επαγγελματικά του.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος, ακόμα και ο αθώος ελληνικός κινηματογράφος, που η πυρηνική οικογένεια επί χρόνια απολαμβάνει, βρίθει παραδειγμάτων κανονικοποίησης της βίας και της αντιμετώπισης της γυναίκας ως αντικείμενο.

“Είναι άντρας και το κέφι του θα κάνει…” και μπορεί και να χαστουκίζει γιατι το “ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο” ή να έχει “χτυποκάρδια στο θρανίο”, χωρίς να σαπίσει στη φυλακή για αποπλάνηση. Λίγα παραδείγματα που δείχνουν το πολύ απλό. Το πλαίσιο κακοποίησης των γυναικών είναι γερά θεμελιωμένο σε κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας.

Τα διάφορα φουσκωμένα αντρικά εγώ, φούσκωσαν περαιτέρω την εποχή των Social Media, διότι άλλο να είσαι απάνθρωπος ηλίθιος και άλλο να είσαι ηλίθιος σεξιστής και να έχεις και 100 likes από ομολόγους σου στο Facebook. Τότε είσαι απολύτως βέβαιος ότι τίποτα δεν πάει στραβά με τη συμπεριφορά σου, ότι είσαι υπέροχος και καμία δεν μπορεί να σε απορρίψει/χωρίσει/ειρωνευτεί/αρνηθεί τις προτάσεις σου, χωρίς να το πληρώσει.

Την κατάσταση αυτή την έχουν περιγράψει θύματα, που γλίτωσαν το θάνατο και γυναίκες που αγωνίζονται δίπλα τους, δεχόμενες μάλιστα τη χλεύη ως “φανατικές φεμινίστριες”.

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να ασχολείται, μόνο όταν όλα τα παραπάνω οδηγούν σε γυναικοκτονία, αλλά χιλιάδες γυναίκες στην Ελλάδα έζησαν και ζουν τώρα που μιλάμε μαρτυρικό βίο, φοβούμενες να μιλήσουν.Αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο φόβο από όλους. Τον τρόμο της απρόσμενης επίθεσης (σωματικής ή λεκτικής), οποιαδήποτε στιγμή από οποιονδήποτε.

Τι να κάνουμε

Το θέμα είναι όμως τι κάνουμε, πέρα από το να διαπιστώνουμε τα προφανή και να τα ξεχνάμε μέχρι την επόμενη Γαρυφαλλιά και την επόμενη Καρολάιν.

Η Πολιτεία πρέπει να ενισχύσει εδώ και τώρα τις δομές υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών, να προχωρήσει σε καμπάνιες ενημέρωσης των πολιτών και να δείξει στην πράξη, ότι οι θύτες θα πληρώνουν ακριβά και ότι τα θύματα δεν είναι μόνα. Μπορούμε όμως να βασιστούμε στην Πολιτεία; Όχι είναι η απάντηση μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και ως προς τα αντανακλαστικά και ως προς τη βούληση. Όταν χρειάζεται η κατακραυγή για να μη δίνουν τα στελέχη μιας κυβέρνησης στήριξη σε χυδαία συνέδρια γονιμότητας, που βάζουν τις γυναίκες στο στόχαστρο, πρέπει να είσαι αιθεροβάμων για να ελπίζεις σε άμεσες και ορθές λύσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Να μπουν νέοι κανόνες στη δημόσια σφαίρα, να εκπαιδευτούν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και επιτέλους να γίνει εισαγωγή μαθημάτων στα σχολεία, προς την κατεύθυνση που αναφέραμε παραπάνω. Αρκούν αυτά; Πάλι όχι. Ακόμα και αν από αύριο ξεκινούσε μια σοβαρή προσπάθεια, θα πάρει χρόνια, ώστε να υπάρξουν γενιές πολιτών που θα έχουν αποβάλλει τα τοξικά πρότυπα.

Τι μένει; Η κοινωνία των πολιτών. Δηλαδή όλοι μας. Η μόνη γρήγορα εφαρμόσιμη λύση είναι και η πιο δύσκολη γιατί σημαίνει αυτό που μισούμε όλοι σταθερά. Το ξεβόλεμα την παρέμβαση και τη συμμετοχή.

• Αντέχουμε να πυκνώσουμε τις γραμμές, των γυναικών που παλεύουν στο δρόμο και στη δημόσια σφαίρα διεκδικώντας το αυτονόητο;
• Αντέχουμε να μπλέξουμε; Οταν για παράδειγμα ακούμε χτυπήματα και κλάματα στο διπλανό διαμέρισμα, ειδοποιούμε τις αρχές, προσφέρουμε βοήθεια στο θύμα όπως έκανε η σερβιτόρα στην Ηλιούπολη ή φοράμε ακουστικά για να μην ακούμε, επειδή είμαστε και ευαίσθητοι.
• Αντέχουμε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να ψάξουμε αν εμείς οι ίδιοι σε πτυχές της συμπεριφοράς μας, υιοθετούμε τα στερεότυπα και αντιμετωπίζουμε τη γυναίκα με υποτιμητικό τρόπο, παρά το ότι μας σοκάρουν οι γυναικοκτονίες;
• Αντέχουμε να αντιπαρατεθούμε δημόσια με κάθε ευκαιρία απέναντι στον κάθε “άντρακλα” που αναπαράγει τον κακοποιητικό λόγο, που αστειεύεται, ειρωνεύεται, αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως αντικείμενο και αν δεν ικανοποιηθεί ως προς αυτό που έχει στο μυαλό του, ως βδέλυγμα; Αντέχεις να τσακωθείς με φίλους, κολλητούς, συγγενείς, ώστε οι διάφοροι “χάλασε η φάση” να βρεθούν απομονωμένοι και σε θέση άμυνας. Ή μήπως δεν έχουμε τέτοιους φίλους ακόμα και διαδικτυακούς, που τους διατηρούμε, γιατι “έλα μωρέ, ένα αστείο έκανε”;

Η ρητορική του μίσους απέναντι στις γυναίκες, κρυμμένη πίσω από βολικά στερεότυπα και “αθώα” αστεία, πρέπει να αντιμετωπιστεί ακριβώς όπως και η ρητορική των νεοναζί και των υποστηρικτών τους, τα προηγούμενα χρόνια. Να τσακιστεί με κάθε ευκαιρία, σε κάθε συζήτηση και σε κάθε χώρο.

Το νήμα που ξεκινάει από την πατριαρχία και καταλήγει σε δολοφονίες γυναικών, πρέπει να κοπεί. Αν καθυστερήσουμε και άλλο, θα συνεχίσουμε να μετράμε απουσίες γυναικών, που ήθελαν απλώς να ζήσουν τη ζωή τους και δεν τις άφησαν διάφοροι αλήτες της κακιάς ώρας.