Αντί για status για τον Αμαζόνιο, κάντε ανακύκλωση

Οι προβλέψεις για το περιβάλλον μοιάζουν σαν τα σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’80.

“Το 2013 η Γη έχει κατακτηθεί από εξωγήινους και οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει ζουν σε σπηλιές, τρώγοντας μπέργκερ από ποντίκια και περιμένοντας τον εκλεκτό, που θα προετοιμάσει την επανάσταση ενάντια στις μηχανές”.

Το 2013 φαινόταν σαν μια χρονιά τόσο μακρινή, που δεν θα ερχόταν ποτέ. Ήρθε όμως και πέρασε και μπορεί η κατάκτηση από εξωγήινους να μην έγινε ποτέ, ωστοσο άλλες προβλέψεις που μοιάζουν εξίσου μακρινές για να προκαλέσουν ένα μεγαλοπρεπές “ωχαδερφέμου”, βαίνουν με δραματικό τρόπο προς την επιβεβαίωση.

Η πρώτη σκέψη όταν ακούς ότι το 2100 η θερμοκρασία θα είναι 4-5 βαθμούς υψηλότερη, είναι ότι το 2100 δεν θα βρίσκεσαι εδώ γύρω για να ζεσταίνεσαι. Αν το 2050 το ύψος των υδάτων της Μεσογείου ανέβει κατά 20 εκατοστά και πάλι είναι δύσκολο να τρομάξεις, γιατί ναι μεν θα δημιουργηθούν προβλήματα, για τις υποδομές και για τις ανθρώπινες δραστηριότητες, μέσω της διάβρωσης, των απειλών για πλημμύρες τα μεγάλα κύματα στις ακτές και διάφορα άλλα δεινά, αλλά και πάλι μιλάμε για 30 χρόνια μετά.

Αφήνωντας στην άκρη την ανά τον κόσμο παλαβή νεοφιλελεύθερη δεξιά, που υποστηρίζει ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη και εξετάζοντας τη συμπεριφορά των ανθρώπων που παρατηρώντας τα σημάδια (πλημμύρες, φωτιές και άλλα δεινά), έχουν αρχίσει και ανησυχούν, η προφανής διαπίστωση είναι ότι όσο η ανησυχία μένει στα Social Media, το περιβάλλον θα καταστρέφεται χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

“Ρίχνουν βόμβες ουρανίου και κατηγορούν εμένα ότι καταστρέφω το περιβάλλον επειδή ξεχνάω ανοιχτή την τοστιέρα”, έλεγε κάποτε σκωπτικά ο Τζίμης Πανούσης. Στην υπερβολή του υπήρχε μια μισή αλήθεια.

Είναι αναγκαίο να υπάρξει πίεση στις κυβερνήσεις, που βομβαρδίζουν, που παραδίδουν δάση στους εκμεταλλευτές αφού πρώτα καούν, που κάνουν ανακοινώσεις για το περιβάλλον, αλλά το καταστρέφουν για να κάνουν “αναπτυξιακά άλματα”.

Το βλέπουμε και στην περίπτωση του Αμαζόνιου και στα όσα παλαβά κάνει ο Τραμπ σε σχέση με τις συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή, αλλά και στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων.

Οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές, έχουν την κύρια ευθύνη για την περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά αυτό γίνεται με μια ανοχή από τις πλειοψηφίες, που στο ερώτημα αν θέλουν ένα εμπορικό κέντρο με καταστήματα, σινεμά και κέντρα διασκέδασης στη θέση ενός δάσους, δεν είναι και πολύ σίγουρο τι θα απαντούσαν.

Πέρα από την ατομική ευθύνη του κάθε ανθρώπου στην καθημερινότητά του, αν δεν υπάρξει πολιτικό κόστος, καμία κυβέρνηση δεν θα βάλει ως προτεραιότητα το περιβάλλον. Πώς θα γίνει αυτό, αν θα γίνει και πόσα χρόνια θα χρειαστεί, είναι δύσκολο να προβλεφθεί.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μπορεί για παράδειγμα η μεσαία τάξη εδώ στην Ελλάδα να ανησυχήσει κάποια στιγμή περισσότερο για τα δάση και τις θάλασσες, παρά για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Στην Ελλάδα βέβαια, έχουμε ακόμα πολλά βήματα να διανύσουμε μέχρι να έρθει πράγματι το περιβάλλον στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης ή στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας κάποια στιγμή στο μέλλον.

Ακόμα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τα σκουπίδια μας, τα οποία τα πετάμε όπου βρούμε, ενώ για ανακύκλωση ούτε λόγος. Μια ματιά στους κάδους αρκεί, για να μη μιλήσουμε για διαχείριση δασών, πυρκαγιές και άναρχη δόμηση. Τις συνέπειες της πολυετούς αυθαιρεσίας μας, τις είδαμε στο Μάτι, αν και δεν είναι βέβαιο ότι καταλάβαμε ή ότι θα αλλάξει κάτι μετά την ανείπωτη τραγωδία.

Είμαστε όμως σε κάθε περίπτωση, πολύ δυνατοί στα Social Media και στις προσευχές για τον Αμαζόνιο, και τσακωνόμαστε με πάθος για την έφηβη Γκρέτα.

Οι αναρτήσεις για το πολυδιαφημισμένο ανούσιο ταξίδι της Γκρέτα ή για την πραγματική καταστροφή στον Αμαζόνιο, έχουν την ίδια αξία με τα Status στις περιπτώσεις θανάτων διασήμων.

Αυτοί που τα κάνουν, το μόνο που λένε είναι ένα “είμαι και εγώ εδώ, προσέξτε με” και μετά μετράνε αυτάρεσκα Likes και σχόλια.

Όμως η αλλαγή και σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, δεν θα έρθει μέσω Facebook. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.