Αντί να εξαφανιστούν οι Podemos ‘εξαφανίστηκε’ ο δικομματισμός

Στην Ελλάδα συχνά επιχειρούμε να σχολιάσουμε τα διεθνή γεγονότα σαν τα πάντα να γίνονται με επίκεντρο τη χώρα μας. Θεωρώντας προφανώς ότι είμαστε -ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε- ο ομφαλός του κόσμου, εξετάζουμε τις διεθνείς εξελίξεις με “ελληνικά γυαλιά”, και όχι θέτοντας, όπως θα έπρεπε, το όποιο ελληνικό παράδειγμα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, μεσογειακό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο, κατά περίπτωση.

Εδώ και μέρες λοιπόν, πολλοί σχεδόν… πανηγύριζαν γιατί οι Podemos “εξαφανίζονται” καθώς δεν αντέχουν το βάρος της πραγματιστικής στροφής του Τσίπρα και της ήττας του “Όχι” και των αντιμνημονιακών. Από χτες το βράδυ, εξίσου πολλοί πανηγυρίζουν γιατί οι Podemos νίκησαν, και η νίκη τους υποτίθεται ότι δείχνει πως καλώς έγινε η μεταλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ.

Προς μεγάλη απογοήτευση και των μεν και των δε, τα πράγματα ούτε ήταν ούτε είναι τόσο απλά. Ποτέ, άλλωστε, στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι απλά. Έχει σημασία η συγκυρία και οι αντιθέσεις της, η τακτική και η στρατηγική, τα πρόσωπα που τις εκφράζουν, ο τρόπος που πολιτεύονται και οι συσχετισμοί που διαμορφώνονται.

Ναι, οι Ισπανοί, ή, ορθότερα οι λαοί της Ισπανίας, διδάχτηκαν κάτι από το ελληνικό παράδειγμα. Και αυτό είναι ότι τα “παλιά κόμματα” αυτά που δοκιμάστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, αυτά που είχαν τις κυβερνητικές ευθύνες για να φτάσουμε εδώ, είναι μέρος του προβλήματος. Και ότι η δυνατότητα που δίνουν οι κάλπες είναι να διερευνηθούν άλλες κυβερνητικές λύσεις.

Το μεγάλο μήνυμα λοιπόν της κάλπης (και) στην Ισπανία είναι ότι η εναλλαγή δύο μόνο κομμάτων στην εξουσία πρέπει να σταματήσει. Ότι ο δρόμος των συμμαχικών σχημάτων που ήδη δοκιμάζεται στους μεγαλύτερους ισπανικούς δήμους αλλά και σε περιφέρειες της χώρας, δίνει περισσότερες δυνατότητες να ακουστεί ο λαϊκός παράγοντας.

Και, ακόμα, ότι πρέπει να μπουν και νέα κόμματα στο πολιτικό παιχνίδι, που μάλιστα ακούν ή εμφανίζονται να ακούν περισσότερο τους ανθρώπους της βάσης. Να τους ακούν λχ όταν ζητούν προστασία από τους πλειστηριασμούς, να τους ακούν όταν ζητούν μεγαλύτερη αυτονομία. Και το Podemos στηρίζοντας για παράδειγμα την Άντα Κολάου που έφτασε στη δημαρχία της Βαρκελώνης εκπροσωπώντας αυτούς που μάχονται να μην χάσουν τα σπίτια τους, ή μιλώντας για “έθνος εθνών”, δείχνει ότι μπορεί να ακούει.

Υπό αυτήν την έννοια, επιλέγοντας την κίνηση σε νέους δρόμους και αρνούμενοι το τέλμα δεκαετιών, οι πολίτες της Ισπανίας “συναντούν”, με το δικό τους τρόπο, τις ελληνικές κάλπες. Και αυτή η συνάντηση έχει μια ευρύτερη, πανευρωπαϊκή σημασία καθώς στηρίζεται στην ψήφο των νεότερων. Το τοπίο δηλαδή το αλλάζουν οι νέοι αν και οι μισοί από αυτούς δεν έφτασαν μέχρι την κάλπη!

Όσον αφορά τη στροφή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, τις λύσεις που δεν έδωσε, τα λάθη που έκανε, τους συσχετισμούς που δεν αντιλήφτηκε εγκαίρως, δεν αφορούν τους πολίτες στην Ισπανία. Γιατί αυτοί γνωρίζουν, όπως όλοι όταν είναι η δική τους στιγμή, ότι είναι στο δικό τους χέρι, και στο χέρι των δικών τους εκπροσώπων, τα πράγματα να πάνε αλλιώς.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι η πολιτική, και για αυτό δεν είναι κατάλληλη για… ταβλαδόρους, όσο κι αν εμείς, εδώ, συχνά, δεν το αντιλαμβανόμαστε.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.