Αντί να σβήσουμε τα φώτα μήπως να μην ξαναβρίσουμε τους απεργούς; Δεν ζούμε από τύχη. Ζούμε όπως επιλέγουν αυτοί

Χειροκροτήσαμε τους γιατρούς από τα μπαλκόνια μας για την πανδημία. Στην αρχή ήμασταν μουδιασμένοι, μετά θλιμμένοι, μετά γεμίσαμε με οργή. Τους χειροκροτήσαμε ξανά. Όταν οι γιατροί βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν τα αυτονόητα, για να ζητήσουν ενισχύσεις, αυξήσεις, στελεχώσεις, καλύτερες υποδομές, ήταν σχεδόν μόνοι.

Μέσα στην πανδημία είδαμε την εν λόγω κυβέρνηση να αλλάζει τα εργασιακά.

Μία από τις βασικές αλλαγές, στόχευαν τις συνδικαλιστικές δράσεις. Την 1η Ιουνίου του 2021, ο κ. Χατζηδάκης δήλωνε – ως αρμόδιος υπουργός – πως εάν μια απεργία κρίνεται καταχρηστική από το δικαστήριο, δεν θα μπορεί να επαναπροκηρυχθεί. Η απεργία για την οποία μιλούσε, ήταν των εργαζομένων στο Μετρό. Οι εργαζόμενοι στο Μετρό εδώ και μήνες αντιδρούν διαρκώς απέναντι στα σχέδια του υπουργείου Οικονομικών το οποίο επιτρέπει την παροχή συγκοινωνιακού έργου σε ιδιώτες σε μόνιμη βάση, βάζοντας στην εξίσωση ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς.

“Ενοικιαζόμενος εργαζόμενος” θα πει ότι υπογράφεις μία συμβαση ορισμένου χρόνου με μια τρίτη εταιρεία, η οποία συνήθως προβλέπει 6ωρη, 5ήμερη εργασία, η οποία φτάνει στο 8ωρο με υπερεργασία μεν, αλλά με μειωμένα ένσημα και με πολύ μικρότερα επιδόματα αδειών κλπ.

Η πάγια αυτή πρακτική εντείνεται στους δημόσιους φορείς και επί της ουσίας, ακυρώνονται οι Επιχειρησιακές Συλλογικές Ρυθμίσεις Εργασίας. Για αυτές τις πρακτικές και με πάγιο αίτημα την ουσιαστική στελέχωση των τομέων, έχουν απεργήσει πολλάκις οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς και, μαντέψτε. Αυτές οι απεργίες, είθισται να κρίνονται ως παράνομες και καταχρηστικές.

Όταν δε, έγιναν οι διαδηλώσεις για την εξάρθρωση των εργασιακών, η απήχηση δυστυχώς, ήταν κάτω του αναμενόμενου.

Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, οι πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις καλούσαν στα γραφεία της Hellenic Train και η αστυνομία φρόντισε να πράξει όπως διατάσσεται να πράξει. Με χημικά. Στο δεύτερο κάλεσμα, εν μέσω βροχής, οι διαδηλωτές ενώθηκαν με τους καλλιτέχνες και τα αιτήματα έγιναν “ένα”. Στο μεσοδιάστημα, ο Γρηγόρης Ψαριανός, σύμβουλος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Παναγιώτη Πικραμμένου, πρόλαβε να χαρακτηρίσει ως “Πουτινόσκυλα” εκείνους που βγήκαν στον δρόμο για να ζητήσουν απονομή δικαιοσύνης.

Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, κάποιοι μας κάλεσαν να σβήσουμε τα φώτα λέει, στη μνήμη των θυμάτων.

Εύκολες λύσεις, ξανά.

Διότι οι υπόλοιπες κινήσεις αλληλεγγύης ή διαμαρτυρίας, απαγορεύονται ή δεν κρίνονται τόσο “αποτελεσματικές” από την κεντρική διοίκηση και τους επικοινωνιακούς, ελεγχόμενους “φορείς” της.

Συγγνώμη, αλλά αν δεν παραλύσει η χώρα και τώρα μετά από όσα έγιναν, αν δεν υπάρξει πίεση μαζική και από κάτω, για πλήρη απόδοση ευθυνών που να φτάνει στο μεδούλι του Συστήματος εδώ και τόσα χρόνια μέσα στα μνημόνια και την κρίση, τότε δεν είμαστε άξιοι για τίποτα.

Και δυστυχώς η χειρότερη παραδοχή είναι το να αποδεχθεί κανείς πως ζούμε σε ένα απόλυτο μπάχαλο ως χώρα, και πως με το όποιο λάθος όποιου Ενός, καταρρεύσαμε συνολικά. Κάτι που με τη σειρά του αποτελεί μια ιδανική πάσα άλλωστε, για να εγκαθιδρυθεί η ατομική ευθύνη ως κυρίαρχος λόγος – ενώ υπάρχουν εκπρόθεσμες αμέλειες.

Πρακτικά, δεν υπάρχει τίποτε για να απαλύνει τον πόνο όσων έχασαν δικούς τους ανθρώπους τις τελευταίες ώρες μετά τη σύγκρουση των τρένων. Τίποτα.

Οι δημοσιογράφοι με τις κομματικά ορμώμενες δηλώσεις ξεμπροστιάστηκαν μόνοι τους, για μια ακόμη φορά. Όσοι μίλησαν πριν σκεφτούν, το ίδιο. Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος, ουδείς μπορεί να καπηλευτεί τον πόνο. Δεν του το επιτρέπει η ίδια η ζωή. Το αφήγημα περί “τραγικού ανθρώπινου λάθους”, δεν δείχνει να περνάει. Οι ίδιοι οι συγγενείς των θυμάτων μέσα στον σπαραγμό τους ζήτησαν απόδοση δικαιοσύνης που να είναι αποτέλεσμα, έρευνας ουσιαστικής. Ζήτησαν να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο, τόνισαν πως για ένα τόσο μεγάλο δυστύχημα, δεν μπορεί, δεν πρέπει να ευθύνεται μόνο ένας άνθρωπος, ο,τι κι αν έπραξε αυτός. Η κοινή γνώμη γνωρίζει. Γνωρίζει πως η όλη λειτουργία των δομών και των υποδομών, είναι σάπια.

Δεν χρειαζόταν να έρθει το BBC και το Sky News για να μας χαρακτηρίσουν λίγο πολύ, “τριτοκοσμική χώρα”. Το ξέρουμε και μόνοι μας. Το βλέπουμε κάθε μέρα μέσα από το πρίσμα της “ελαστικοποίησης” της εργασίας, των ιδιωτικοποιήσεων, της αποφυγής θεσμικών ευθυνών, των υπεργολαβιών και της διαπλοκής με το μεγάλο κεφάλαιο.

Το μεγάλο κεφάλαιο που παρεισφρύει με τη λογική του στις αμαξοστοιχίες, που επιτάσσει αύξηση των κερδών – και ενώ υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας και αυτόματα συστήματα ελέγχου και πρόληψης, δεν υπάρχει προσωπικό για να τα αναβαθμίσει και να τα λειτουργήσει, όπως καταγγέλλουν ξανά και ξανά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Το μεγάλο κεφάλαιο που αφήνει μέχρι και τα Τραμ να κινούνται στον κεντρικό ιστό της πρωτεύουσας χωρίς να υπακούουν στους κανόνες της τηλεματικής. Το μεγάλο κεφάλαιο που εξαρθρώνει κάθε δημόσιο συμφέρον προς όφελος του εαυτού του.

Το μεγάλο κεφάλαιο που έχει γίνει γνώμονας χάραξης πολιτικής εντός και εκτός μνημονίων, και ανάγεται σε θεσμικό Δόγμα στο όνομα ενός κάποιου “φιλελευθερισμού” που πασπαλίζεται με υπερορθόδοξες και υπερεθνικές κορώνες.

Να αποσαφηνιστεί κάτι εδώ. Το Δημόσιο έχει ευθύνη για την κίνηση των τρένων, η Hellenic Train για τη λειτουργία αυτών. Το Δημόσιο “εξυγιάνθηκε” με περικοπές από την Κυβέρνηση για να αυξηθούν τα κέρδη ως άλλη ιδιωτική εταιρεία, η Hellenic Train ήταν υπεύθυνη να μας πει πόσοι επιβάτες υπήρχαν τελικά, μέσα στη μοιραία αμαξοστοιχία (ακόμα δεν ξέρουμε ακριβή αριθμό).

Το πρόβλημα δεν λύνεται με τις βιαστικές επικοινωνιακές κινήσεις της κυβέρνησης που προσπαθεί να “κλείσει” το θέμα μέσω του “ατομικού λάθους” αφενός, και αφετέρου μέσα από τον σχηματισμό μιας “ειδικής επιτροπής” που θεωρητικά, θα ήταν υπερκομματική.

Αν δεν στελεχωθούν ουσιαστικά οι μεταφορές και οι βασικές υποδομές της χώρας σε υγεία και παιδεία,

Αν δεν λειτουργήσουν όπως πρέπει τα συστήματα ασφαλείας στους τομείς που αφορούν την ασφάλεια του πολίτη,

Αν δεν εξορθολογιστεί το εργασιακό πλαίσιο των εργαζομένων, συνολικά,

Αν δεν σταματήσουν τα “ρουσφέτια” και οι παράτυποι διορισμοί, ειδικά στους τομείς που αφορούν την ασφάλεια του πολίτη,

Αν δεν αλλάξει το μείγμα πολιτικής υπέρ του πολίτη,

Αν δεν υπάρξει επιτέλους συνέχεια Κράτους στις υποδομές του,

Τότε δεν πρέπει να επαναλειτουργήσει τίποτα ξανά.

Στο μεσοδιάστημα, ας καταλάβουμε πως όσοι καλούν σε “εύκολες” δράσεις εντυπωσιασμού, σε “σβήσιμο φώτων” και “χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια”, είναι ανάμεσα σε εκείνους που εκνευρίζονται όταν γίνεται μια απεργία και κλείνουν οι δρόμοι στο κέντρο της εκάστοτε πόλης.

Η διάσπαση είναι το όπλο της εξουσίας και η αντίσταση σε αυτή, το μόνο όπλο του λαού.

Η ελπίδα βρίσκεται στη μαζικότητα της συμμετοχής στον δρόμο. Στις δράσεις αλληλεγγύης, είτε αφορούν τον σεισμό στην Τουρκία, είτε αφορούν τα Τέμπη. Στις αιμοδοσίες. Στις ακτιβιστικές κινήσεις μαθητών και φοιτητών και στο άκουσμα της φωνής τους. Στις συλλογικότητες στις γειτονιές που κράτησαν όρθια τη χώρα εν μέσω μνημονίων (και την κρατούν ακόμα στο μέτρο που μπορούν). Στην αντίδραση εκείνη που αναγκάζει τον υπουργό Ανάπτυξης να κατεβάσει το tweet που διαφημίζει το καλάθι του νοικοκυριού, την ώρα που η Ελλάδα θρηνεί τα θύματά της. Στη ψήφο που “μαυρίζει” εκείνον που έχει εκ του αποτελέσματος αποτύχει – όποιος κι αν είναι αυτός.

Στη μάχη για ένα καλύτερο αύριο, με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας να εκφραστεί. Αρκεί να εκφραστεί.

ΥΓ. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο πρώην υπουργός Μεταφορών, Κ. Καραμανλής, έλεγε ότι είναι η χειρότερη μορφή δημαγωγίας είναι να τάζεις όσα δεν μπορείς να υλοποιήσεις. Εν συνεχεία παραιτήθηκε. Μαζί του, όπως είπε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, Γ. Οικονόμου, παραιτήθηκε και ο γιος του Ισίδωρου Ντογιάκου που εργαζόταν ως μετακλητός υπάλληλός του. Ο κ. Ντογιάκος ανέλαβε τις έρευνες για όσα έγιναν στα Τέμπη. Ας δούμε αν τελικά, οι έρευνες θα στραφούν προς πάσα κατεύθυνση.