Από τον Ιάλυσο στη Σιθωνία: Η μαρτυρία του αποτρόπαιου

«Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα, τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό/πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα/το ρόδο καταγής βγάζει καπνό».

Διονύσης Σαββόπουλος

Στον Ιάλυσο οι προβολείς, παρακαλώ. Στον φιμωμένο, τον κρεουργημένο από χασάπηδες της πολιτικής ποταμό. Που μιλάει τη γλώσσα της φύσης όταν ο ρούς αγριεύει και υπενθυμίζει στους αγροίκους, στους ανόητους και στους θύτες ότι το πέρασμά τους απ΄αυτή τη ζήση είναι μια μελανή κουκκίδα και τίποτε άλλο.

Κι απ’ τον Ιάλυσο στη Σιθωνία. Εκεί όπου λογής ψαλιδοχέρηδες- τοπικοί άρχοντες(!), θρασύτατοι υπαλληλίσκοι και γραβατωμένοι πτυχιούχοι- έκοβαν κι έραβαν τη μονέδα όπως πρόσταζε το αδηφάγο μάτι τους.

Και τι δεν υπάρχει κάτω από το χαλί της κακοχυμένης πατρίδος: Γραφειοκρατία ανίκητη που οδηγεί στις παρακαμπτήριες του λαδώματος. Ακηδία από μετριότητες και άσχετους που δεν είχαν ποτέ σχέδιο έστω για τα στοιχειώδη. Ψηφοθηρικά ρουσφέτια και στραβά μάτια που γιγάντωσαν την παρανομία αλώνοντας ο,τι εύρισκαν μπροστά τους-ακτές, όχθες αργυρόχροων ποταμών, εκτάσεις παρθένες και όρη σκιερά.

Έτσι δημιουργήθηκαν οι λόχμες που φιλοξενούν τα ερπετά. Από αυτούς, τους αρχιτέκτονες της φρίκης, γέμισε ο τόπος από φωλιές επιτηδείων, από «σκαλιστές σκιές και μακρυχέρηδες» στις Πολεοδομίες, στις Εφορίες, στα Τελωνεία, στους Δήμους. Παντού.

Στα υψηλά κλιμάκια της διακυβέρνησης, ένας στρατός αξιωματούχων με υψωμένο φρύδι-πρωθυπουργοί, υπουργοί, γραμματείς και Φαρισαίοι- επέτρεπαν ασύστολοι να γίνεται η παρανομία καθεστώς και να σέρνεται ο κόσμος ικέτης στα πόδια τους – μετέχοντας και αυτός στο παιχνίδι της καταστροφής, με πρόσκαιρα οφέλη και κατοπινές πανωλεθρίες, οικονομικές και άλλες.

Κι έτσι, ένα προνομιούχο οικόπεδο στο οποίο έτυχε να μας σπείρει η μοίρα, κατάντησε μια καρικατούρα κράτους, ένας λεκές ανεξίτηλος, μια θλιβερή μαρτυρία του αποτρόπαιου. Και ταυτόχρονα ένα γελοίο οικοδόμημα που δεν σεβάστηκε τα θεμέλιά του. Αυτά που θα μπορούσαν να είναι ο πυρήνας της ύπαρξής του.

Τους μύθους και τους θεούς του, τον ήλιο και τα μάρμαρα, τις θάλασσες της εποποιίας και των μακρυσμένων ταξιδιών, τους τραγωδούς και τους φιλοσόφους, τους ποιητές και τους ποιητάρηδες, τους ακτινοβόλους της Τέχνης, τους δασκάλους του γένους και τους σιωπηλούς με τα ροζιασμένα χέρια.

Δεν έχει άλλα να πει η οργή για το αχούρι της πατρίδας. Κοινός τόπος άλλωστε. Όλοι τα ξέρουμε. Γι αυτό σταματούν εδώ οι δίκην ιερεμιάδος δηκτικές και πικρές υπομνήσεις.

Τα υπόλοιπα ας τα πει η δηωμένη Αττική και τα ιερά ποτάμια της– ο Ηριδανός, ο Κηφισός, ο Ιλισός- που θάφτηκαν δια παντός ή παραμένουν ημιθανή και υπομένουν τον άγριο θόρυβο των φορτηγών και των Ελλήνων που ασχημονούν και κορυβαντιούν ταυτόχρονα.

Ας τα πουν τα χωριά που ερήμωσαν, τα χωράφια που έμειναν χέρσα, τα ρέματα και οι χλοεροί τόποι που δυναστεύονται από τα παράνομα εξοχικά και το τσιμέντο.

Ας μιλήσουν τα αγάλματα που εμφανίζονται σαν παπαρούνες δίπλα μας. Ας κραυγάσουν επιτέλους οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δήλος, η Δωδώνη, η Ακρόπολη. Να σταθούν απέναντί μας και να μας φτύσουν στο πρόσωπο. Κι ας αποσυρθούν μετά στους αιώνες τους…

ΥΓ: Η εισαγωγική παράθεση στίχων του Σαββόπουλου προέρχεται από το τραγούδι «Κωλοέλληνες». Πρόκειται για ακριβή απόδοση της Ελλαδίτικης εικόνας, αλλά ταυτόχρονα και μια τρυφερή αγκαλιά για τον εκτός Ελλάδος Ελληνισμό. Δυστυχώς, ο ευφυής ποιητής και μουσικάντης τυφλωμένος από τον Μητσοτακισμό της εποχής, τον οποίο στήριζε η αλλήθωρη Αριστερά, απέδιδε την διαμόρφωση της τραγικής εικόνας κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό και ο δίσκος του «Το κούρεμα» (κυκλοφόρησε κατά το «Βρώμικο ΄89) είναι άνισος. Τραγούδια-διαμάντια μαζί με άλλα, γεμάτα λάσπη και στάχτη. Με αποκορύφωμα το «Μητσοτάκ». Την ευχή-προτροπή να γίνει πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης…