Απωθητικό θέαμα, επικίνδυνο έλκος

Την ώρα που ο Μητσοτάκης πάλευε με τον Κασσελάκη για τα Πόθεν και τα Έσχες και έρρεαν κρουνηδόν από την οθόνη τα εκατομμύρια, τα λούσα, τα ακίνητα και τα συναφή, ο κόσμος ασφυκτιούσε στους θολούς διαδρόμους των νοσοκομείων, μέτραγε τις δεκάρες μπαίνοντας στο σούπερ μάρκετ και κοίταγε πως θα βγάλει πέρα τον μήνα.

Απωθητικό θέαμα που στέλνει κατ΄ ευθείαν τους πολίτες είτε στην αποχή είτε στο λεγόμενο αντισυστημικό στρατόπεδο της γκριζόμαυρης Δεξιάς, που ενδέχεται να φτάσει αθροιστικά στο 15% ή να το ξεπεράσει.

Και η άλλη Αριστερά; Αυτή που κείται πέραν του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ; Το ΚΚΕ ζει στον κόσμο του. Τσιμπάει λίγο (στις δημοσκοπήσεις) αλλά ούτε πείθει ευρύτερα στρώματα ούτε φοβίζει τους κλειδοκράτορες της εξουσίας.

Ο Βαρουφάκης προσπαθεί αλλά μετά την ψυχρολουσία του 2023 σα να του κόπηκαν τα φτερά και δεν λέει να πετάξει. Πέρασε ο καιρός που ήταν περιζήτητος στα μίντια και ακουγόταν μια διαφορετική φωνή, συχνά παράδοξη, ασφαλώς οριακή μα πάντα ενδιαφέρουσα. Τώρα, σουρντίνα και καχεκτικά ποσοστά, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις.

Κι αυτοί που έφυγαν συκοφαντημένοι από το «σύστημα Κασσελάκη» (έβαλε κι ο Τσίπρας το χεράκι του σ΄ αυτό, διότι δεν αναχαίτισε την συκοφαντία), γιατί ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αδυνατώντας να στρέψουν τους προβολείς στο ενδιαίτημα της Νέας Αριστεράς τους;

Γιατί εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι κι έχουν μείνει πεντ΄εξι μοναχά να κουβαλάνε στις πλάτες τους το βάρος της προεκλογικής περιόδου; Που είναι τα γκεσέμια-οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ- να αλωνίσουν τη χώρα και να φτάσει ο λόγος της συγκεκριμένης Αριστεράς στα πέρατα της επικράτειας;

Αλλά κι απ΄όσους εμφανίζονται, κάνα δυό μιλάνε χωρίς δογματικά χαλίκια στη γλώσσα τους. Οι υπόλοιποι, το χαβά τους. Θέλετε παράδειγμα; Εδώ ο κόσμος καίγεται κι ο φίλτατος ο Φίλης λόγου χάριν, άλλο δεν έχει στο νού του πάρεξ χωρισμό Κράτους- Εκκλησίας και σφαίρες για το Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια…

Κι έτσι που τους βλέπεις- λίγο χλωμούς, λίγο κρύους και κάπως σαστισμένους- σου ‘ρχεται να τους πείς, «ρε παιδιά αφήστε τα κηρύγματα και τις αναλύσεις και βάλτε να παίζει αντί για σας στις Διακαναλικές ένα τραγούδι των Social Waste, ας πούμε. Μοναχά αυτό, το «Σά πρόκες». Και να πείτε στον κόσμο, «αυτά σας λέμε, αν θέλετε ακούστε μας»…

Όσο για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι». Ήλιος πλαστικός απ΄τα παλιά συρτάρια, λίγος Αντρέας κι αλλοτινές μου εποχές και καθηλωτικό σημειωτόν που βλέπει τις πλάτες του σαλτιμπάγκου Κασσελάκη, ο οποίος κοκορεύεται στο τικ τόκ-στητός, θρασύς και αμετροεπής- νομίζοντας πως μιλάει σε ηλίθιους και θα καταφέρει να πείσει την πλειονότητα..
Εδώ το έλκος, το ανίατο. Που ήρθε για να μείνει μεταβάλλοντας την Κουμουνδούρου σε αντηχείο υπερβολών, αντιφάσεων και ψευδαισθήσεων. Ελκος επικίνδυνο, ισοϋψές του Μητσοτάκη, τον οποίον υμνούσε παλιότερα και τον αποθέωνε.

CUT: Στο Υστερόγραφο παρατίθεται το υμνητικό για τον Μητσοτάκη άρθρο του Κασσελάκη στον «Εθνικό Κήρυκα» το 2015. Θα το διαβάσετε και θα επαναβεβαιώσετε την άποψή σας για το ποιόν του ανδρός.

…Το αστείο με τις επικείμενες Ευρωεκλογές είναι ότι και οι τρείς θα λένε ότι βγήκαν κερδισμένοι. Ο Μητσοτάκης γιατί πιθανώς να συγκεντρώσει ποσοστό όσο οι άλλοι δυό μαζί, ο Κασσελάκης γιατί ίσως να πάρει κάτι παραπάνω από το 17,8% των εθνικών εκλογών κι ο Ανδρουλάκης-ακόμη κι αν είναι τρίτος με κάνα 12-13 %- θα πεί ότι το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε σε σύγκριση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές.

…Ευρωεκλογές είπατε; Μάλλον ο θρίαμβος της μετωνυμίας.

ΥΓ: Βρήκαμε στο «Ανοιχτό παράθυρο» το άρθρο του Κασσελάκη για τον Μητσοτάκη (γράφτηκε το 2015) και το παραθέτουμε ως έχει:

Ένα παλιό άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη: «Γιατί θα ψήφιζα τον Κυριάκο Μητσοτάκη»

“Πριν από μερικές μέρες επέστρεψα στη Νέα Υόρκη από τη Σανγκάη, όπου πέρασα περίπου μία εβδομάδα για επαγγελματικούς λόγους. Ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμουν την Κίνα αλλά από την προτελευταία είχαν περάσει ήδη επτά χρόνια (μάλιστα τότε έγραφα τη «Στήλη του Φοιτητή» για τον «Ε.Κ»).

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου λοιπόν συνειδητοποίησα ξαφνικά κάτι λυπηρό: ιδού μία χώρα που μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια και με μηδενική δημοκρατική παράδοση έχει καταφέρει να γίνει καλύτερη από τη Γερμανία σε θέματα υποδομής, εργατικότητας και κοινωνικής γαλήνης, ενώ η δική μου πατρίδα – εκείνη με τη μακροβιέστερη δημοκρατική παράδοση στον κόσμο – έχει μαραζωθεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Και να συλλογιστεί κανείς την πικρή ειρωνεία αυτής της αντιπαραβολής… το ότι η Κίνα διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες αμέσως μετά από της Ελλάδας…

Όπως πολλοί νέοι Έλληνες που έχουν «επιλέξει» -γιατί κάθε άλλο παρά οικειοθελώς είναι– να βρουν προσωπική ικανοποίηση μέσω σταδιοδρομίας στο εξωτερικό, έτσι και εγώ ατενίζω την κατάσταστη της πατρίδας μας αρχικά με απογοήτευση αλλά και με κάποια ελπίδα, μετά όμως με ντροπή και στο τέλος έως και με αηδία. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει με έναν αναστεναγμό, ύστερα με τα μάτια αποσβολωμένα, μετά πάλι με έναν αναστεναγμό και στο τέλος με τα αυτιά κλειστά (αγγλιστί, tuned out). Τι κρίμα… μία ολόκληρη γενιά νέων, ικανών, δημιουργικών ανθρώπων να αισθάνεται ήδη πολύ εξαντλημένη για να σκεφτεί το μέλλον του τόπου της.

Έχοντας δει έμπρακτα την έκβαση και τις επιπτώσεις της σχεδόν δωδεκάμηνης δημαγωγίας του κ. Τσίπρα, πολλοί από εμάς κοιτούν αναγκαστικά προς τη Νέα Δημοκρατία για μια εναλλακτική πρόταση που θα μας επιτρέψει να διαπρέψουμε και μέσα στη χώρα μας, να πάρουμε επιχειρηματικά ρίσκα και να μεγαλώσουμε την «πίτα» για όλους.

Επιπλέον θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο και ευπρόσδεκτο να είχαμε μία αξιοπρεπή αντιπροσώπευση από τον εκλεγμένο ηγέτη της χώρας στο εξωτερικό (όχι παντελή γελοιοποίηση μπροστά σε πιθανούς συνεργάτες και επενδυτές).

Έτσι λοιπόν πάλι έφτασα να γίνομαι tuned out από ενδείξεις ότι ο κ. Μεϊμαράκης θα είχε έναν ξεκάθαρο, βατό δρόμο προς την επισημοποίησή του ως προέδρου του κόμματος (άξιον απορίας άμα θα ήταν στην ίδια θέση χωρίς να είχε επιλεγεί πρώτα ως αντικαταστάτης του κ. Σαμαρά).

Δεν ξέρω και πάρα πολλά για τον κ. Μεϊμαράκη αλλά θυμάμαι το εξής: όταν ήμουν δέκα – έντεκα ετών και είχα πάει στο ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας για τις προφορικές εξετάσεις του διπλώματος Αγγλικών Lower, στην έξοδο, πάνω στο πεζοδρόμιο, ήταν ο κ. Μεϊμαράκης περιτριγυρισμένος από μερικά άτομα σε ένα «πηγαδάκι» πολιτικής. Λέτε να είχα περάσει δίπλα από τη σωτήρια λύση της Ελλάδα τότε και να μην το είχα πάρει χαμπάρι;

Δε χρειάζεται ο τόπος άλλους επαγγελματίες πολιτικούς και ειδικά ανθρώπους με λίγη ή με απαρχαιωμένη εμπειρία στην πραγματική οικονομία, εκεί όπου χρειάζεται να αντιμπετωπίσεις πολύπλοκα προβλήματα που επηρεάζουν τη ζωή σου και τη ζωή των συνανθρώπων σου άμεσα. Και σίγουρα δε χρειάζεται ο τόπος άτομο το οποίο να έχει αναδειχθεί μέσα από τις μυωπικές νοοτροπίες και διαδικασίες που δυστυχώς ακόμα χαρακτηρίζουν την πατρίδα μας (διότι οι φωνές στα τηλεπαράθυρα δεν αποτελούν προθέρμανση για διεθνή διπλωματία). Σε αυτό το μήκος κύματος, το πρόβλημα με τα λεγόμενα «τζάκια» – δηλαδή τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες που έχουν στιγματίσει τη χώρα επί δεκαετίες – δεν είναι τόσο ότι περιθωριοποιούν άλλους ικανούς ανθρώπους από θέσεις εξουσίας, όσο το ότι έχουν παράγει απογόνους ανέτοιμους και ευρύτερα ακατάλληλους για τις θέσεις που αναλαμβάνουν (ίσως να τους ήταν δύσκολο να διαπρέψουν μέσα στον πραγματικό κόσμο της εργασίας). Βέβαια πρωταρχικά φταίνε οι ψηφοφόροι οι ίδιοι, οι οποίοι δεν έχουν κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια στην ουσία του ατόμου ή ίσως να έχουν υπάρξει εξαρτώμενοι από ένα αυτοτροφοδοτούμενο κύκλωμα ρουσφετιών (κάπως έτσι δυστυχώς επτωχεύσαμεν).

Γνώρισα τον Κυριάκο σε ένα δείπνο που παρέθεσε πριν από μερικά χρόνια ο «Ε.Κ.» στην Αστόρια. Ήμουν σκεπτικός αρχικά βάσει των προαναφερθέντων, αλλά εντυπωσιάστηκα από ένα πράγμα κυρίως: ο Κυριάκος μεταδίδει κοινή λογική –«common sense»– μέσα από τις απόψεις του. Ξεδιαλύνει το χάος σε απλά πράγματα, πράγματα στα οποία δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει ανεξάρτητα πολιτικής πεποίθησης. Και βεβαίως πράγματα που παραμένουν άλυτα εδώ και χρόνια. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε η χώρα σε διεθνή διασυρμό – μπας και προσβάλλουμε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα έστω και λίγο!

Καμία γενιά στην ιστορία δεν έχει υποθηκεύσει την επόμενη όταν της ζητείται μια μικρή θυσία για το καλό των παιδιών της. Ελάχιστοι έχουν εκφράσει αυτή την πραγματικότητα πειστικά. Και ελάχιστοι μπορούν να την εφαρμόσουν στην πράξη, το οποίο είναι το μόνο που μετράει στο τέλος της ημέρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί και τα δύο.

Οταν ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρωθυπουργός ομιλώντας σε επενδυτές στη Νέα Υόρκη, ερωτήθηκε πώς θα διαχειριζόταν η κυβέρνησή του τη δύσκολη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, απάντησε ότι είχε αναθέσει αυτήν τη δυσβάσταχτη αποστολή στο πιο ικανό άτομο που υπήρχε. Και έτσι είναι.

Ο Κυριάκος μπορεί να εμπνεύσει όχι με μαγευτικό χάρισμα αλλά με απλή λογική και με συγκεκριμένες προτάσεις. Μπορεί να στρείψει το πλοίο. Και όταν το κάνει αυτό, θα μπορέσει να αφήσει και ένα θετικό κληροδότημα για τις επόμενες γενιές.

Αφού το δείπνο στην Αστόρια είχε τελειώσει μετά από μια εξαιρετική συζήτηση, ο Κυριάκος (χωρίς συνοδεία) προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιστρέψει στο Μανχάταν, όπου θα διανυκτέρευε σε διαμέρισμα φίλου του. Προσφέρθηκα να τον αφήσω εκεί, αφού εξάλλου είχα νοικιάσει ένα μικρό αμάξι για μερικές ώρες από την Zipcar. Αποδέχθηκε με χαρά και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον ενδιέφερε να μάθει τις απόψεις μου για τις χρηματαγορές και τη διεθνή οικονομία από το ρόλο μου στον όροφο συναλλαγών της Goldman Sachs.

Ο βουλευτής με τους περισσότερους σταυρούς από την Αθήνα να μαθαίνει από εμένα, τότε 24 χρονών, για το τι γινόταν στην αγορά χαλκού στην Κίνα (άντε πάλι η Κίνα!).

Αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο. Χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο εικονοκλάστη (όχι με την έννοια της λέξης που ταιριάζει στον κ. Τσίπρα). Μπορείτε να δείτε π.χ. συνέντευξη στην οποία ο Κυριάκος μίλησε ανοιχτά για τη σχέση του με τη σύζηγό του και το πώς ο κάθε άνθρωπος αλλάζει και ωριμάζει με τη ζωή. Ίσως μπορείτε να περιγράψετε τον Κυριάκο ως ανθρωποκεντρικό. Γνωρίζει ότι υπάρχει και σοφία και σύγχυση σε όλους τους ανθρώπους – και για αυτόν το λόγο χρειάζεται κοινή λογική για να βρεθούν οι κοινές τομές.

Θα είναι τραγική ειρωνεία να έχει ψηφίσει ο Έλληνας πολίτης εσφαλμένα για τόσα τζάκια στην ιστορία του και την πιο καθοριστική στιγμή να προεξοφλήσει έναν ικανό αλλά και καλό άνθρωπο επειδή τυχαίνει να γενήθηκε σε τέτοιο τζάκι. Εξάλλου και ο ίδιος έχει πει ότι συνειδητοποιεί την τύχη που είχε και γι’αυτό ακριβώς θέλει να δώσει ευκαιρίες σε άλλους που δεν τυγχάνουν τέτοιας πλατφόρμας να ακουστούν και να συνεισφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αξίες στις οποίες έχει χτίσει την καμπάνια του είναι η ελευθερία και η αλληλεγγύη.

Και όπως ξέρετε δεν είναι κάθε τζάκι φτιαγμένο από την ίδια πέτρα. Πριν ενάμισυ χρόνο παρεβρέθηκα σε δεξίωση του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα. Ο αρμόδιος υπουργός – και εκείνος μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά, νέος και προερχόμενος από πολιτική οικογένεια – είχε καθυστερήσει. Ο Αμερικανός Πρέσβης περίμενε μέχρι την άφιξή του για να απευθύνει μερικά λόγια στους καλεσμένους του, οι οποίοι στέκονταν στον κήπο της κατοικίας του. Φτάνει τελικά ο υπουργός, στέκεται μπροστά μπροστά απέναντι από τον Πρέσβη και καθώς μιλούσε ο Πρέσβης, εκείνος κοιτούσε επανειλημμένα και παρατεταμένα δεξιά και αριστερά για το ποιος ήταν μέσα στους (Έλληνες) καλεσμένους. Ο εκπρόσωπος της υπερδύναμης απέναντι στη νοοτροπία του χωριού…

Όταν έχεις σεβασμό σε άλλους -ό,τι θέση και να έχουν, όσο χρονών και να είναι – μπορείς να έχεις και σεβασμό στον εαυτό σου. Και όταν έχεις σεβασμό στον εαυτό σου, έχεις τη δύναμη να πράξεις το σωστό, το ηθικό, το δύσκολο, το αναγκαίο.

Γι’αυτό το λόγο απευθύνω μία παράκληση προς όσους, αντίθετα με τη γενιά μου στο εξωτερικό, έχουν την ευκαιρία να επενδύσουν στο μέλλον της πατρίδας μας μέσω των εκλογών της φιλελεύθερης παράταξης, να το κάνουν. Κοιτάξτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια και δώστε στον Κυριάκο μία απροκατάληπτη αξιολόγηση. Δε θα είστε λίγοι που θα τον προσκαλέσετε όπως και εγώ να είναι συνοδηγός στην καθημερινότητά σας”.