Ας μην ενδώσουμε στον φόβο, τον αλυτρωτισμό και την κινδυνολογία

Είναι προφανές ότι οι πιέσεις προς την χώρα μας εντείνονται για πολλαπλούς λόγους. Πιέζουν οι θιασώτες της διάλυσης του ευρώ, οι οποίοι προσβλέπουν την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη ως έναν καλοδεχούμενο διαλυτικό παράγοντα.

Στην ίδια κατεύθυνση πιέζουν και τα κοράκια των χρηματαγορών που προσδοκούν παχυλά κέρδη από ένα Grexit ή ένα Graccident.

Την ίδια στιγμή εντείνονται οι αναμενόμενες και πλέον συνηθισμένες πιέσεις από το ευρωιερατείο, την ΕΚΤ, την Κομισιόν και την Γερμανία για υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης όσο γίνεται περισσότερο.

Όμως και οι αριστεροί και δεξιοί θιασώτες της δραχμής δεν μένουν πίσω βλέποντας μια μοναδική ευκαιρία να πετύχουν τον στόχο τους κυρίως για κερδοσκοπικούς λόγους είτε με την στενή οικονομική έννοια , είτε με την ευρύτερη πολιτική.

Μόνο το ΔΝΤ που σε αυτή την φάση εκδηλώνει την σωρευμένη εμπειρία δεκαετιών που διαθέτει, στην διάσωση χωρών, θεωρεί οι ελληνικές προτάσεις είναι επαρκείς αρκεί να συγκροτηθούν σε ένα νέο χρονολογημένο και κοστολογημένο μνημόνιο, φαίνεται να διαβλέπει ευρύτερους και βαθύτερους διεθνείς κινδύνους από το ενδεχόμενο μιας ελληνικής κατάρρευσης.

Κατά τα άλλα η κινδυνολογία, ο φόβος, η ανασφάλεια, η ανησυχία ως ψυχολογικοί παράγοντες σε συνδυασμό με το στέγνωμα της αγοράς λόγω της έλλειψης ρευστότητας συνιστούν στρατηγικά εργαλεία με βάση τα οποία όλοι οι υπόλοιποι κατ’ ουσία «αντιευρωπαϊκοί» παίκτες επιχειρούν να επιβάλλουν τους στόχους τους.

Ενίοτε βέβαια η «αντιευρωπαϊκή» λογική βρίσκει συμμάχους στην αφελή εκείνη κυβερνητική πτέρυγα που θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να δώσει νόμιμα χαρτιά εξόδου στους «μετανάστες που λιάζονται στην Ομόνοια», ώστε να πλημμυρίσουν τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις εξάγοντας έτσι και τον τρομοκρατικό κίνδυνο.

Στην ίδια κατεύθυνση δουλεύουν όλες οι λογικές του τσαμπουκά και του αλυτρωτισμού που επιζητούν η χώρα να σηκώσει ηχηρό ανάστημα, αντιτάσσοντας στον σθεναρό συσχετισμό δυνάμεων των δανειστών απειλές χωρίς αντίκρισμα.

Οι λογικές της ηρωικής εξόδου όμως ανήκουν σε εκείνες  τις εποχές που δόθηκαν οι ζωές των προγόνων μας  στο Κούγκι , στο Αρκάδι  ή στον Ζάλογκο για να ζήσουν οι επόμενες γενιές υπό συνθήκες ελευθερίας και ευημερίας. Οι ζωές αυτές δεν θυσιάστηκαν για να καταργήσουμε από μόνοι μας την κοινωνική , οικονομική και πολιτισμική πρόοδο που πέτυχε η χώρα  μας στην ιστορική της  πορεία σύγκλισης με τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Ευτυχώς ωστόσο υπάρχουν ακόμα δυνάμεις που έχουν αντιληφτεί ότι στην πραγματικότητα υπάρχει η δυνατότητα συμβιβασμού και διευθέτησης των διαφορών αρκεί να πέσουν πάνω στο τραπέζι οι κατάλληλες προτάσεις που θα λειτουργήσουν ως αντίβαρα στην λιτότητα χωρίς όμως να επιτείνουν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Οι δυνάμεις αυτές μπορούν να ξεμπλοκάρουν τις συζητήσεις εκδηλώνοντας προς τους εταίρους την πραγματική τους διάθεση για μεταρρυθμίσεις που δεν θα επαναφέρουν την Ελλάδα στα ελλείμματα.

Σίγουρα οι απαιτήσεις για χαλάρωση της λιτότητας που εκφράζει  η ελληνική πλευρά σκοντάφτει στην γερμανική εμμονή πιστής τήρησης των συμφωνηθέντων. Αυτή η εμμονή ωστόσο  έχει ως βαθύτερο  κίνητρο περισσότερο  τον κίνδυνο διάχυσης της χαλαρότητας σε όλη την Νότια Ευρώπη. Εξ ου η ελληνική πλευρά προς το παρόν δεν μπορεί να πετύχει μεγάλη χαλάρωση . Μπορεί όμως να φρενάρει τη μείωση συντάξεων μέσα από μια αυστηρότερη διαχείριση ή ακόμα και κατάργηση των πρόωρων  συνταξιοδοτήσεων και την σύνδεση του ασφαλιστικού συστήματος με  έκτακτες εισφορές σε εποχές ανάπτυξης, με  εισροές στο ασφαλιστικό που θα προέρχονται από την αξιοποίηση του ενεργειακού αποθέματος της χώρας και τους υδατάνθρακες, ακόμα και με αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.  Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τις ιδιωτικοποιήσεις υπό όρους  που παράγουν την επέκταση της απασχόλησης  και προσφέρουν αποδεκτά  έσοδα για το κράτος. Ακόμα και η αύξηση  ,ΦΠΑ  κατά την τουριστική περίοδο αποτελεί  ζήτημα προς εξέταση εάν συνδεθεί όμως με το ασφαλιστικό και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Σοβαρές προτάσεις όπως η άμεση ψηφιοποίηση των συναλλαγών, ο ορθολογικός επανακαθορισμός  των ορίων στα κόκκινα δάνεια ,η είσπραξη του ΦΠΑ με διαχωρισμό πληρωμή , η φορολόγηση  ηλεκτρονικών  συναλλαγών και του ηλεκτρονικού στοιχήματος , η ενδελεχής εξέταση  των διάφορων λιστών  , η καταπολέμηση της διαφθοράς  κοκ. αποτελούν σημαντικά εγχειρήματα  που ακόμα και το ΔΝΤ δέχεται να αντισταθμίσει απέναντι σε οριζόντια μέτρα.

Η πραγματική κόκκινη γραμμή είναι τα εργασιακά και η αντιπαράθεση με την λογική των ομαδικών απολύσεων που προσπαθούν να επιβάλλουν τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού. Εντούτοις όμως και σε αυτό το ζήτημα μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός υπέρ της ελληνικής πλευράς, εφόσον επιδείξει σοβαρότητα και ευθύνη.

Υπάρχει  ακόμα ελπίδα και ο δρόμος ακόμα δεν έχει κλείσει. Ας μην ενδώσουμε στον φόβο και στην κινδυνολογία.

* Ο Μανόλης Μαυροζαχαράκης είναι ελεύθερος συγγραφέας, με σπουδές σε οικονομικά, κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες, εθνολογία και οικονομική ιστορία.