Ας το παραδεχθούμε, έχουμε πρόβλημα ψυχικής υγείας

Ας υποθέσουμε ότι το παιδί που χαροπαλεύει στο Ηράκλειο θα κερδίσει τη μάχη. Και θα ζήσει. Με μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες, όπως εκτιμούν οι γιατροί. Και με ένα ψυχισμό που θα γίνει κιβωτός για εφιάλτες. Η μητέρα του θα είναι στη φυλακή. Και ο πατέρας του, παρά τις guest εμφανίσεις στα κανάλια, θα πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν κατάλαβε, εδώ και τόσο καιρό, τι συμβαίνει στο παιδί του.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι το παιδί θα ζήσει γιατί αυτό έχει σημασία τώρα. Όμως, αλήθεια, πώς θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Και πώς θα πορευτεί στη ζωή με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη; Αλλά ακόμα και αν η φυσιολογία του εγκεφάλου του παρέμενε υγιής, το σκοτάδι στα άδυτα του μυαλού θα είναι για πάντα βαθύ.

Τι στα αλήθεια θα απογίνει αυτό το παιδί; Και τι γίνονται όλα τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στα δράματα της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας; Ναι, η κοινωνία φρίττει, οι γιατροί λυγίζουν και οι αστυνομικοί συγκλονίζονται. Εντάξει. Μετά; Συνήθως ο εισαγγελέας θα στείλει το παιδί σε κάποια δομή αν και, όπως επιμένουν οι ειδικοί, αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία, τουλάχιστον, των τεσσάρων ετών -καλύτερα να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια. Στη δομή, δηλαδή στο ίδρυμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την παροχή ψυχιατρικής φροντίδας και επιμελούς παρακολούθησης. Μεταξύ μας, όλοι το ξέρουμε, η ζωή του παιδιού στο Ηράκλειο, αν τα καταφέρει, είναι προδιαγεγραμμένη.

Όμως, σταθείτε ένα λεπτό. Πρέπει να πάμε πίσω, πριν την τελική πράξη κάθε δράματος που μας συγκλονίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζευγάρι στο Ηράκλειο είναι ψυχικά διαταραγμένο. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί ελαφρυντικό καθώς οι ψυχοπαθητικοί έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεων τους και των συνεπειών που επισύρουν. Επίσης στις περισσότερες ιστορίες κακοποίησης θα βρούμε μία αλυσίδα που πάει πίσω, ίσως και στην προηγούμενη γενιά. Τις περισσότερες φορές ο θύτης έχει υπάρξει θύμα. Όμως έμεινε μακριά από ψυχιατρική φροντίδα και, όπως συμβαίνει συχνά, επαναλαμβάνει το μοτίβο που καθόρισε τη ζωή του.

Θα ακουστεί άκαιρο και υπερβολικά φιλόδοξο, αλλά αν υπήρχαν, σε επίπεδο κοινότητας, οργανωμένοι θύλακες που παρέχουν ψυχιατρική φροντίδα, τα περιστατικά που μας συγκλονίζουν θα ήταν λιγότερα. Η ψυχική υγεία στη χώρα μας αντιμετωπίζει κοινωνικό και πολιτικό έλλειμμα. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η προσφυγή στη ψυχιατρική φροντίδα αντιμετωπίζεται ως μειονέκτημα που σέρνει πίσω του ντροπή. Εδώ η πολιτεία οφείλει να παρέμβει και να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία, ειδικά τα λαϊκά στρώματα, σε θέματα ψυχικής υγείας. Θα μου πείτε ότι για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να διαθέτει και τις απαραίτητες δομές για να υποστηρίξει την αύξηση της ζήτησης. Σωστό. Περάστε από μία εφημερία Ψυχιατρείου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ομως όταν οι άνθρωποι καταλήγουν στην εφημερίδα, τότε είναι αργά. Ισως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε το θέμα αλλιώς, αντλώντας παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία. Ειδικοί ψυχικοί υγείας στα Νηπιαγωγεία, όταν αρχίζει και χτίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

Τα λύματα της Ψυττάλειας μιλούν για την ψυχή μας. Και δείχνουν πώς αυξάνεται κάθε χρόνο η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών. Αυτό δεν το σημειώνω για κακό, κάθε άλλο. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και ανακουφίζουν τον πόνο της ψυχής. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα ψυχικής υγείας στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πιστεύουμε ή καταγράφουν οι στατιστικές. Και αν δεν το ζούμε, το βλέπουμε γύρω μας. Είναι ένα θέμα με εθνική διάσταση και όμως παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.