Ας τους λυπηθεί κάποιος…

Ας πούμε ότι τελικά επικρατεί η “λογική” και η Νέα Δημοκρατία παραμένει ενωμένη. Βρίσκουν και έναν αρχηγό και βγαίνουν ξανά στην “αγορά”. Τι είδους κόμμα θα είναι αυτό που θα προκύψει; Με τη φαρσοκομωδία των εκλογών και κυρίως τα όσα ακολούθησαν, η ΝΔ δεν εμπνέει ακριβώς εμπιστοσύνη.

Οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι στην πολιτική αλλά ο Κυριάκος και ο Άδωνις έχουν τόση σχέση με τον Απόστολο και τον Βαγγέλη όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Δεν έχει σημασία ποιος “τα λέει καλά” και ποιος όχι. Ακόμη και αν επικρατήσει κάποιος από τους τέσσερις, οι υπόλοιποι τρεις θα έχουν σοβαρές ιδεολογικές διαφορές σε πολλά θέματα. Διαφορές που δεν γεφυρώνονται, δεν χωρούν υποχωρήσεις. Τις συνέπειες αυτής της πολυφωνίας τις ζήσαμε μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης Σαμαρά. Άλλοι υπουργοί τραβούσαν προς τη μεταρρύθμιση και άλλοι προς τον κρατισμό. Η κατάσταση έγινε στάσιμη.

Αλίμονο όμως, δεν είναι μόνο οι ιδεολογικές διαφορές. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν λυσσαλέα δημόσια μάχη έναντι των αντιπάλων τους, αδιαφορώντας για την αξιοπιστία του κόμματος. Προσωπικές προσβολές, υπονοούμενα, προκλήσεις και μερικά “γαλλικά” συνθέτουν την εικόνα που βλέπουν οι πολίτες. Δεν μπορεί το αστικό κόμμα να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές.

Όπως δεν μπορεί να δέχεται και τους τακτικισμούς. Βλέπουμε να εξελίσσεται μια μάχη φεουδαρχικού τύπου. Δεν μοιάζουν καθόλου να νοιάζονται για το καλό της παράταξης ή της χώρας. Αναλώνονται στις προσωπικές τους έριδες. Δεν μοιάζουν επίσης καθόλου σίγουροι για το τι πρέπει να κάνουν. Εδώ άφησαν τον Παπαμιμίκο να ξανακάνει τις εκλογές. Μέχρι και αυτός το σκέφτηκε σοβαρά και παραιτήθηκε.

Για κάποιους από τους “δελφίνους” η διάσπαση μπορεί και να μοιάζει με λύτρωση. Το ίδιο ίσως και για τους “βαρόνους”. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν με διάφορους μέσα στο κόμμα. Μπορεί κάποτε να συνδεόταν ιδεολογικά. Οι ιδεολογίες και οι προσωπικές φιλοδοξίες εξελίχθηκαν όμως και τώρα δεν υπάρχει κοινός τόπος. Αυτό που τους κρατά είναι προφανώς το brand name της δεξιάς παράταξης. Κανείς δεν θέλει να αφήσει το “μαντρί”.

Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποτραπεί η διάλυση. Κάποιοι περιμένουν τον Καραμανλή ή και τον Σαμαρά να παρέμβουν, πετώντας φελλούς. Άλλοι πιστεύουν ότι ο “πανδαμάτωρ” χρόνος από μόνος του θα επουλώσει τις πληγές. Ίσως, αλλά μέχρι τότε μπορεί ήδη να μιλάμε σε παρελθόντα χρόνο. Η παράταξη βρίσκεται σε αποσύνθεση, όλοι κοιτούν αποσβολωμένοι και περιμένουν το μοιραίο.

Η μάχη αυτή δεν μπορεί και πιθανότατα δεν πρέπει να τελειώσει χωρίς θύματα. Το κόμμα πρέπει να ξεκαθαρίσει την ιδεολογική του ταυτότητα και ταυτόχρονα να ανανεώσει δραστικότατα το προσωπικό του, το οποίο εμφανίζεται ανίκανο να διαχειριστεί τις καταστάσεις και ανίκανο να τηρήσει το “μέτρο”.

Ο χώρος της κεντροδεξιάς εκφράζει ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη Δημοκρατία μας. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για ισορροπίες. Κανένα στέλεχος δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Αυτή την ταυτότητα της κεντροδεξιάς πρέπει να διαφυλάξουν και να απομακρύνουν όλους, όσοι βλέπουν το κόμμα σαν άρμα για την επιβεβαίωση της ματαιοδοξίας τους.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)