Ατομική ευθύνη

Για την εκ του αποτελέσματος αποτυχία των μέχρι στιγμής εφαρμοζόμενων μέτρων -τι άλλο αποτελεί η άρον άρον μετάβαση από το ένα lockdown στο άλλο– θα σηκωθει και πάλι το δάχτυλο προς τους πολίτες, είναι βέβαιο.

“Ατομική ευθύνη” θα πουν όσοι καταπίνουν την Ικαρία και διυλίζουν, μια στάση για έναν take away καφέ.

Δεν έχει όμως και πολύ σημασία πλέον, διότι ο κόσμος κουράστηκε.

Κουράστηκε να τον λοιδωρουν και να μη του δείχνουν έναν οδικό χάρτη εξόδου, να τον κοροϊδεύουν με φανταστικά χρονοδιαγράμματα για τους εμβολιασμούς, να παρουσιάζουν την αποτυχία ως επιτυχία, να κάνουν μακάβριες συγκρίσεις με άλλες χώρες, να του φορτώνουν μέτρα, επειδή δεν μπορούν να περιφρουρήσουν τις δικές τους αποφάσεις, όταν δεν τις ακυρώνουν στην πράξη οι ίδιοι.

Κουράστηκε να βλέπει τους “ειδικούς” και τους “εμπειρογνώμονες”, να κάνουν τις μαριονέτες, να αποφασίζουν χωρίς να εξηγούν, να λένε το ένα την Παρασκευή και το άλλο την Τρίτη και όλα αυτά χωρίς διαφάνεια.

Κουράστηκε να του ζητούν να είναι υπεύθυνος, σε ένα ανεύθυνο κράτος με μια κυβέρνηση που ακόμα και τώρα, βάζει την φρίκη που ζούμε στη ζυγαριά της μικροπολιτικής.

Πέρα από τις γνωστές και χιλιοειπωμένες παραλείψεις, τη μη ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ, την απουσία ίχνους αυτοκριτικής, αυτό που πραγματικά προκαλεί απελπισία είναι η γενικευμένη αίσθηση ότι το σχέδιο είναι “πάμε και βλέπουμε”, με μπόλικη επικοινωνία και εισηγήσεις όπου φυσά ο άνεμος.

Το “φαινόμενο είναι δυναμικό” και άρα οι έχοντες την ευθύνη έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν χωρίς καμία λογική και να παίζουν με τις ζωές των πολιτών, χωρίς να δίνουν λογαριασμό.

Σε αυτή τη δυστοπία όμως, υπάρχει μια σκληρή αλήθεια, που δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς.

Η κατάσταση είναι πράγματι δραματική. Οι αριθμοί, που τώρα έλαβαν υπόψη τους αλλά πριν 4-5 μέρες όχι, δείχνουν την αλήθεια. Ο κορονοϊός εξαπλώνεται και το ΕΣΥ γονατίζει και κάθε νέα έξαρση είναι χειρότερη από την προηγούμενη για όλους μας. Και για αυτούς που δίνουν τη μάχη στα νοσοκομεία και για τους επαγγελματίες που βλέπουν το μέλλον να χάνεται και για τους πολίτες, που παραμένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και δεν μπορούν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Όλοι οι παραπάνω, είναι οι τυχεροί. Διότι υπάρχουν αυτοί που έχασαν τη ζωή τους, πάνω από 6000 πια, υπάρχουν οικογένειες που θρηνούν και συμπολίτες μας που πέρασαν τον ιό, επέζησαν, αλλά ακόμα δεν έχουν συνέλθει.

Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε ξανά σε πείσμα της ακατανόητης τακτικής κυβέρνησης και ειδικών, μια μάχη ζωής και θανάτου. Πρέπει να δώσουμε στην ατομική ευθύνη το πραγματικό της νόημα και να προσπαθήσουμε για άλλη μια φορά, να προστατέψουμε τον εαυτό μας και τους συν-ανθρώπους μας.

Είναι πικρή παραδοχή, ότι οι πολίτες καλούνται με τη στάση τους και τον αγώνα τους να καλύψουν τις ανεπάρκειες διάφορων ανευθυνοϋπεύθυνων, αλλά έτσι πρέπει να γίνει.

Η ατομική ευθύνη, η τήρηση των μέτρων προστασίας και υγιεινής και η αλληλλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, είναι αυτή την ώρα η μόνη μας ελπίδα.