Μπορεί ο Κυριάκος να κερδίσει τον Αλέξη;

Στους κινηματογράφους παίζεται η νέα ταινία Star Wars, ένας (τύπου) Ανδρέας είναι πρωθυπουργός και ένας Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μήπως επιστρέψαμε στη δεκαετία του 1980;

Ο πατήρ Μητσοτάκης πάντως είχε καταφέρει τελικά να κερδίσει το φαινομενικά ανίκητο Ανδρέα, όταν το άρωμα σκανδάλων στην ατμόσφαιρα προκάλεσε αντιπασοκικά αντανακλαστικά στην κοινωνία. Θα επιτύχει ο υιός Μητσοτάκης να ρίξει τον επίσης φαινομενικά ανίκητο Αλέξη Τσίπρα, συσπειρώνοντας τις αντιΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις εντός και εκτός της ΝΔ;

Ήδη κατά τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, χάρη σε μία ανελέητα ευφυή στρατηγική, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να εκφράσει έναν αστικό χώρο εντός και εκτός της κεντροδεξιάς, που θεωρεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πραγματική απειλή για τη χώρα: Οι φιλελεύθεροι του Κυριάκου και οι σκληροί δεξιοί του Άδωνι εφάπτονται εν τέλει ιδεολογικά στην αντι- αριστερή τους προσέγγιση, οι πρώτοι επειδή θεωρούν τις “ιδεοληψίες της αριστεράς” υπεύθυνες για όλες τις παθογένειες στη χώρα, οι δεύτεροι λόγω αντικομμουνιστικής λογικής- σε βαθμό εμμονής θα έλεγαν κάποιοι.

Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν υπάρχει ήδη πραγματικά αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα στην κοινωνία. Τις εκλογές άλλωστε δεν τις κερδίζουν μόνο οι αντιπολιτεύσεις, αλλά (σε πολύ σημαντικό βαθμό) τις χάνουν οι κυβερνήσεις.

Και το πραγματικό πρόβλημα της ΝΔ δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο του Κυριάκου, αλλά με ένα βαθύτερο πρόβλημα στρατηγικής του κόμματος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη μνημονιακή στροφή στο ρεαλισμό (ή κωλοτούμπα κατά τους εχθρούς): Η ΝΔ δεν μπορεί να επιστρέψει στο αντιμνημονιακό παρελθόν της (και πάντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αν μη τι άλλο σταθερός στις μεταρρυθμιστικές του θέσεις). Τι θα αντιτάξει όμως στο ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει μνημόνιο με βαριά καρδιά, πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια, ομνύοντας πλέον και εκείνος στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας;

Το ερώτημα αυτό κυρίως καλείται να απαντήσει ο νέος πρόεδρος, ο οποίος προφανώς δεν θα μείνει στη λογική του ώριμου φρούτου. Η λογική που εκφράζει ο Μητσοτάκης είναι σαφώς πως μόνον μία πραγματικά μεταρρυθμιστική και φιλελεύθερη πολιτική μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα οικονομικά αδιέξοδα, των οποίων το μνημόνιο αποτελεί απλώς το έσχατο σύμπτωμα. Η δήλωση του μετά τη νίκη εστίασε όχι τυχαία στον αγώνα κατά του λαϊκισμού.

Ο Μητσοτάκης έχει ένα πλεονέκτημα και μειονέκτημα ταυτόχρονα και αυτό είναι το ξεκάθαρο ιδεολογικό του στίγμα. Πλεονέκτημα στο βαθμό που αυτό αναγνωρίζεται από φίλους και εχθρούς. Μειονέκτημα από την άποψη πως ο φιλελευθερισμός ουδέποτε υπήρξε μεταπολιτευτικά κυρίαρχο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία ή την ελληνική κεντροδεξιά, ακόμη και όταν και το ΠΑΣΟΚ (επί Κώστα Σημίτη πλέον) υιοθετούσε (όπως και όλη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τότε) θέσεις καθαρά φιλελεύθερες σε οικονομικά θέματα, διατηρώντας ταυτόχρονα για εαυτόν το προνόμιο λόγω της αντιδεξιάς του ταμπέλας να δηλώνει κοινωνικά ευαίσθητο de jure. Και αυτό διότι οι φιλελεύθεροι της δεξιάς επέμειναν μονοσήμαντα στο οικονομικό, παραγνωρίζοντας το κοινωνικό.

Αυτό όμως εν τέλει θα κρίνει τα πράγματα, όπως πάντα.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247