Μπορούν οι πολίτες να ελπίζουν στα νέα πρόσωπα στην πολιτική; Αυτή είναι η γνώμη μας

Ενόψει των ευρωεκλογών, νέα κόμματα κάνουν την εμφάνισή τους, με πιο πρόσφατο το “Ποτάμι”, του Σταύρου Θεοδωράκη, που λόγω της αναγνωρισιμότητας του δημοσιογράφου, μονοπώλησε τη δημόσια σφαίρα τις τελευταίες μέρες.

Φέρνουν όμως αυτά τα κόμματα το νέο; Μπορούν οι πολίτες να βασιστούν σε αυτά για ένα νέο ξεκίνημα; Επτά συντάκτες του NEWS 247 επιχειρούν να απαντήσουν.

Στείλτε μας στο τέλος του κειμένου τη δική σας άποψη

Προσμένει τους άφθαρτους, ο Στέφανος Νικήτας

Οι επαγγελματίες πολιτικοί δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Ο ψηφοφόρος οφείλει όχι μόνο να πάει στην κάλπη και να ψηφίσει, αλλά να δώσει την ψήφο του σε νέους άφθαρτους ανθρώπους.

Προϋπόθεση ωστόσο είναι να μην δοθεί η ώθηση σε εκείνον που είναι αναγνωρίσιμος αλλά σε εκείνον που έχει τις καλύτερες ιδέες.

Το πρόβλημα είναι ότι τα μέσα προβάλουν εκείνους τους υποψηφίους που θα κάνουν νούμερα στην AGB ή έχουν τους γνωστούς που θα τους προωθήσουν.

Οι πολίτες δεν έχουν χρόνο να επιλέξουν τους καλύτερους με αποτέλεσμα στην κάλπη πολλές φορές να ψηφίζουν τον περισσότερο προβεβλημένο ή αυτόν που απλά κάνει σαματά και γίνεται γραφικός.

Πιστεύω ότι είναι ακόμα νωρίς να ελπίσουμε σε νέα πρόσωπα. Κανένας δεν ήρθε σε αυτόν το κόσμο από παρθενογένεση και οι περισσότεροι που από αυτούς που διεκδικούν την ψήφο μας αν δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί είναι μέρος του “συστήματος”. Το παλιό έχει πεθάνει, αλλά το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα.

Η γκλαμουριά βαφτίζεται “πολιτική”, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Πολιτική σημαίνει τρία πράγματα. Πρώτον, ιδεολογία. Δεύτερον, εφαρμόσιμες λύσεις. Τρίτον, συνδυασμός των δύο παραπάνω. Ήδη τα τελευταία χρόνια, ζούμε το τέλος της ιδεολογίας. Ζήσαμε το τέλος των ουτοπιών και πλέον, τα μόνα ιδεολογήματα που προβάλλονται, είναι των άκρων.

Όχι, δεν αναφέρομαι στη θεωρία των δύο άκρων, μιλάω για όσους υπερθεματίζουν τη “σκληρή” ιδεολογία, κυρίως εκείνη που μας έρχεται από τα δεξιότερα της δεξιάς. Λύσεις εφαρμόσιμες τώρα. Όχι, δεν προκύπτουν από τα δοκιμασμένα τουλάχιστον. Ωστόσο και η εξέταση των προγραμμάτων των μη δοκιμασμένων, δεν πείθει.

Οι νέοι πολιτευόμενοι προσπαθούν να πατήσουν πάνω στη λάμψη της γκλαμουριάς και αρκετοί ανάγουν την εγωπάθεια σε εθνικό συμφέρον. Βαστάτε παλικάρια. Η σωτηρία της χώρας θέλει κεφάλι κάτω και ταπεινότητα, όχι πολυδιάσπαση και μεγαλοστομίες. Ο κόσμος θέλει φρέσκα πρόσωπα, όχι όμως “εναλλακτικές” και προγράμματα άνευ περιεχομένου.

Η ελληνική κοινωνία δεν ζητάει να λάβει άλλες υποσχέσεις και σίγουρα, δεν έχει ανάγκη από νέους “ήρωες” – τηλεπερσόνες. Η εποχή των “talking heads” και των προσωποκεντρικών κομμάτων έχει παρέλθει. Είμαι θετικός στους νέους πολιτικούς παίκτες, αλλά προτιμώ εκείνους που δε μιλάνε πολύ. Εδώ είμαστε και θα κρίνουμε. Όπως και θα κριθούμε από το τι θα (ξανα)ψηφίσουμε.

“Να δοκιμάσουμε πριν κρίνουμε”, λέει ο Φώτης Νάκος

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τους πολιτικούς του παρελθόντος που αποδεδειγμένα απέτυχαν και χρεοκόπησαν, είναι η δημιουργία νέων κομμάτων με νέα πρόσωπα. Η δίψα των πολιτών για νέα πρόσωπα αποδείχθηκε περίτρανα με την ανακοίνωση ίδρυσης νέου κόμματος , από τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη. Ο θόρυβος μεγάλος και οι αντιδράσεις προήλθαν κυρίως από τα κόμματα και εκδοτικά συμφέροντα που συγκυβέρνησαν στο παρελθόν.

Είμαι υπέρ της εμφάνισης νέων κομμάτων και νέων προσώπων. Και σίγουρα είμαι υπέρ στο να δοκιμάζουμε ανθρώπους και κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει μέχρι σήμερα. Άλλωστε λάθη μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Όμως επαναλαμβανόμενα λάθη δεν είναι λάθη, αλλά βλακεία.

Η μόνη ένσταση για το κίνημα Θεοδωράκη, που θα κριθεί στην ώρα του με τη δημοσιοποίηση των πολιτικών του θέσεων, είναι ότι κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να αποφευχθούν όροι όπως αριστερά, δεξιά κέντρο, αλλά και μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί. Θεωρώ ότι ως όροι είναι κατάλοιπα του παρελθόντος, ξεπερασμένοι που προκάλεσαν μόνο διχασμό και καμία ουσία.

“Θα το πάρει το Ποτάμι;” αναρωτιέται η Μαρίνα Κουτσούμπα

Θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης μας κάνει το μεγαλύτερο trollarisma ever.

Αδιαμφισβήτητα θα κέντριζε το ενδιαφέρον το υλικό που θα συγκέντρωνε με “Πρωταγωνιστή” τον ίδιο αυτή τη φορά. Όσο για το αν υπάρχει κάτι για να το πάρει “Το Ποτάμι”, θα δείξει ο χρόνος. Κοντός ψαλμός αλληλούια που λέμε.

Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που οι περισσότεροι δεν φαίνεται να βρίσκουν έκφραση πουθενά. Και πώς άλλωστε να συμβεί αυτό; Όταν το παλιό “βαφτίζεται” νέο και θεωρεί πως ξεπλένει τις αμαρτίες του παρελθόντος;

Η απογοήτευση των πολιτών βρίσκεται στο ζενίθ. Δυσπιστία και αδιαφορία. Δεν υπάρχει φυσικά ανάγκη για ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας.

Οι μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα και τα νέα κόμματα με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους δεν συνεπάγονται την κάθαρση.

Ούτε φυσικά και την ελπίδα για τους πολίτες. Η ανάγκη για νέα και μη διαπλεκόμενα πρόσωπα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Όταν βρεθούν, θα κερδίσουν και την υποστήριξη των πολιτών. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς με παλιά υλικά να φτιάξεις νέο φαγητό.

Αλλοίμονο αν δεν ελπίζουμε σε “πρωτοεμφανιζόμενους”, λέει η Σοφία Κατσαρέλη

Με ένα πολιτικό σύστημα που έχει “φάει τα ψωμιά του” και τους πολίτες να εκφράζουν με κάθε τρόπο την απαξίωσή τους απέναντι σε κάθε φορέα εξουσίας, είναι όχι θεμιτό, αλλά εξόφθαλμα απαραίτητο, νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι να βγουν μπροστά και να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο.

Οι περισσότεροι εν ενεργεία πολιτικοί έχουν αποδείξει, μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ελέω κρίσης βιώνουν την πολιτική τους “Ανάσταση”.

Σε κάποιους δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσουν κι έδωσαν το στίγμα τους. Για άλλους το να κυβερνήσουν ήταν ο ηλίου φαεινότερος αυτοσκοπός. Άλλοι ξεπρόβαλαν ως εθνοσωτήρες, ενώ λίγο πριν ήταν χωμένοι στο σύστημα. Κι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν εκτοξεύσει τη δυναμική τους στα ύψη, εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια των αντιπάλων τους, αλλά κάπου το έχασαν στην πορεία.

Αυτό το ανακυκλούμενο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει πια. Κι αυτό το “ψηφίζω έναν, για να μην βγει ο άλλος” υποτιμά τη νοημοσύνη μας.

Από εκεί και πέρα, αυτονόητο θεωρώ, ότι όλοι θα ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Κι όταν το κάνουμε, ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα πριν σπεύσουμε – ως είθισται – να στηρίξουμε τους “πρωτοεμφανιζόμενους” στα ψηφοδέλτια διάσημους καλλιτέχνες, τραγουδιστές, αθλητές, ηθοποιούς και πάει λέγοντας. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα μυαλά μας (και) για εκείνους που το όνομά τους έπεται της αξίας τους.

Ας κυλήσει το Ποτάμι, ελπίζοντας να μην (ξε)φουσκώσει, εύχεται η Μαρίνα Χατζηδημητρίου

“Αυτό που προέχει τώρα είναι να σπάσουμε τη ρουτίνα της πολιτικής. Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το ΠΟΤΑΜΙ”, υποστήριξε μέσω ανάρτησης στην ιστοσελίδα του ο Σταύρος Θεοδωράκης με αφορμή την ίδρυση του κόμματός του.

Να τα ταράξουμε τα νερά, δε λέω αλλά πρέπει να προσέξουμε μην μας παρασύρουν και μας πνίξουν. Το θέμα με τα νέα κόμματα που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην χώρα μας, μια χώρα μικρή με τόσα πολλά κόμματα, με φοβίζει. Όλοι την έχουν δει σωτήρες και σπεύδουν να μας σώσουν.

Είναι νωρίς βέβαια να κρίνουμε τον Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι του. Δεν συνηθίζω να προδικάζω ανθρώπους και καταστάσεις, χωρίς να τους αφήσω να δράσουν, να πράξουν. Δεν ξέρω αν οι πολίτες μπορούν να ελπίσουν σε νέα πρόσωπα στη πολιτική, ξέρω όμως ότι πρέπει, γιατί πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.

Έτσι, θα αφήσω χώρο στο Ποτάμι, να κυλήσει, ελπίζοντας να μην (ξε)φουσκώσει.

“Καλοδεχούμενοι αλλά χωρίς την νοοτροπία του παρελθόντος” λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Σε μια εποχή που “φωνάζει” για αλλαγές, η είσοδος νέων προσώπων στην πολιτική σκηνή είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Πρόσωπα, αναγνωρίσιμα ή μη στο ευρύ κοινό, που έχουν όχι να πουν κάτι αλλά να κάνουν κάτι. Πρόσωπα που δεν ζουν στον δικό τους αποστειρωμένο κόσμο αλλά βιώνουν την καθημερινότητα μας σε αυτή τη χώρα που άγεται και φέρεται από συμφέροντα, συμμαχίες και πολιτικά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης.

Καλοδεχούμενες, λοιπόν, όλες οι νέες αφίξεις, αρκεί να μην έρθουν κουβαλώντας τη νοοτροπία του παρελθόντος, με την οποία έχουν εμποτιστεί γενιές και γενιές Ελλήνων. Με την όποια καλή θέληση να “σκοντάφτει” στη γραμμή του κόμματος και με την κάθε ελπιδοφόρα προσπάθεια να σμπαραλιάζεται από τη δύναμη της εξουσίας που ακολουθεί μία θέση στην πολιτική σκηνή, κεντρική και μη. Γνωστές καταστάσεις, που τις έχουμε δει ουκ ολίγες φορές και ελπίζω να μην τις ξαναδούμε, τουλάχιστον σε τέτοια έκταση.

Όπως και να έχει, ο χρόνος θα δείξει για το “νέο αίμα”, με την ελπίδα για κάτι αξιόπιστο, να πεθαίνει τελευταία.