Δάσκαλε που δίδασκες – Οι ηχηρές προεκλογικές εξαγγελίες και η καθηλωτική πραγματικότητα

Τι το καινόν- το καινούργιο, το φρέσκο, το ξεχωριστό- έχει εισφέρει μέχρι τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Μιλώ για διαφορετική νοοτροπία, για ενοφθάλμιση νέων στοιχείων συμπεριφοράς και επικοινωνιακής αντίληψης, για αποστάσεις από την μικρο-παρα-πολιτική, για φρέσκο αέρα στην πολιτική αντιπαράθεση.

Γι΄ αυτά μιλώ κι όχι για τις κεντρικές οικονομικές επιλογές και τον εν γένει προσανατολισμό της κυβέρνησης (περί αυτών, προσεχώς). Γι΄ αυτά, λοιπόν. Που δεν είναι ήσσονος σημασίας, αλλά σημαίνονται από ανατατικά στοιχεία και σηματοδοτούν- δύνανται, τέλος πάντων, να σηματοδοτήσουν- νέα σχέση της πολιτικής με την κοινωνία.

Αν αποφύγουμε τις καταγγελτικές ευκολίες («Η χειρότερη κυβέρνηση από την μεταπολίτευση» κλπ), τις οποίες άλλωστε είχε ψωμοτύρι ως αντιπολίτευση και ο κ.Μητσοτάκης, θα βρεθούμε μπροστά στο απογοητευτικό προφανές: Ουδέν καινόν!

Τίποτε ζωοποιό, τίποτε ριζικά διαφορετικό από τα καθηλωτικά ειωθότα του παρελθόντος. Οι σχετικές υποσχέσεις, οι εξαγγελίες και οι δεσμεύσεις βρίσκονται εν υπνώσει στο σκονισμένο ερμάριο του προεκλογικού, προπαγανδιστικού υλικού. Ιδού, ενδεικτικώς:

Ανασχηματισμός : Για «λειτουργικό και σφιχτό σχήμα» δεσμευόταν προεκλογικά ο κ.Μητσοτάκης, ξορκίζοντας ταυτόχρονα τις «κομματικές ισορροπίες» ως ένα από τα κριτήρια επιλογής. Ε, ακριβώς το αντίθετο έκανε…

Επικοινωνιακό φέρεσθαι: Πως γινόταν πάντα; Δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, απαντήσεις της αντιπολίτευσης, ανταπάντηση από τον εκπρόσωπο, νέα σχόλια από την αντιπολίτευση και ούτω καθεξής. Ένα βαρετό γαϊτανάκι αβαθούς και τυποποιημένου λόγου, συχνά διανθισμένου με (εκατέρωθεν) εξυπνακισμούς και λαϊκίστικα σχόλια από την ανεξάντλητη τράπεζα της μικροπολιτικής. Ε, ακριβώς το ίδιο γίνεται και σήμερα…

Παρεμπίπτον: Τι νόημα έχει η μανική ενασχόληση των ΜΜΕ και η ανταγωνιστική έξαρση για πληροφορίες περί ανασχηματισμού; Τι έγινε, δηλαδή, αν επιβεβαιωθούν τα σχετικά ρεπορτάζ; Ενισχύεται η εγκυρότης και επικυρώνεται η αξιοπιστία δημοσιογράφων και ΜΜΕ; Γίνεται σοφότερη η κοινωνία;

Όμως στο άλλο πεδίο της επικοινωνιακής πολιτικής η κυβέρνηση τα κατάφερε περίφημα. «Αριστα», όπως με σαρκαστική ευστοχία σημείωσε ο Γιώργος Καρελιάς. Αψευδής μάρτυς η περιώνυμη «λίστα Πέτσα», σκανδαλωδώς ευνοϊκή για ημετέρους και καταφανώς εκδικητική για τα αντίπαλα ΜΜΕ. Ας ελπίσουμε ότι ο νέος εκπρόσωπος δεν θα παρουσιάσει νέο τερατούργημα.

Αντιπαράθεση: Γνώριμη από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν η λογική του αντιπερισπασμού: Όταν δυσκολεύεται μια κυβέρνηση, ανασύρει από την φαρέτρα της σκάνδαλα (υπαρκτά, εικαζόμενα ή ανύπαρκτα) ή προχωρεί σε εντυπωσιακές εξαγγελίες.

Συνήθως πρόκειται για φωτοβολίδες, τις οποίες πρόθυμα ΜΜΕ επιχειρούν να τις φωταγωγήσουν ως «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» ή ως εξαγγελίες που θα αλλάξουν τη μοίρα του τόπου. Τελευταίο παράδειγμα σκανδαλολογίας η Folli Follie. Και χαρακτηριστικό δείγμα επενδυτικής υμνολογίας εκείνη η σχεδόν άγνωστη γερμανική εταιρεία κατασκευής ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Υπερβολές για το θεαθήναι. Όπως ακριβώς και κατά το παρελθόν.

Οσο για την αντιπαράθεση στη Βουλή, ίδια κι απαράλλαχτη η συμπεριφορά. Ολων. Κορόνες, τρύκ, υπαινιγμοί, βαρείς χαρακτηρισμοί. Συνήθως, η φαντασμαγορία του τίποτε. Μια απωθητική εικόνα για την οποία δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο κ. Μητσοτάκης. Όμως την υπηρέτησε ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και την συντηρεί ως πρωθυπουργός.

«Με παρέμβαση του πρωθυπουργού»: Ανακοινώνεται ένα μέτρο από κάποιον υπουργό. Σφοδρές οι κοινωνικές αντιδράσεις, οξύτατες οι καταγγελίες απο φορείς και την αντιπολίτευση, σάλος στην επικράτεια. Τότε παρεμβαίνει…σωτήρια ο πρωθυπουργός και ακυρώνει το μέτρο υπο τις επιδοκιμαστικές ιαχές των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ.

Τώρα τι να πεις; Να υπενθυμίσεις το αυτονόητο; Ότι το γνώριζε το μέτρο ο πρωθυπουργός-και το ενέκρινε- ή όφειλε να το γνωρίζει, αλλά μόλις είδε τις αντιδράσεις παρενέβη, λογαριάζοντας το πολιτικό κόστος;

Ε, ακριβώς αυτό συνέβη με την απόφαση Βρούτση για τους συνταξιούχους…Εκτός και αν δεν ενημερώνεται/ δεν ενδιαφέρεται ο πρωθυπουργός για σημαντικές αποφάσεις ή ρετάρει επικίνδυνα το περιώνυμο «επιτελικό κράτος»…

Το «επιτελικό κράτος»: Φιλόδοξη και ενδιαφέρουσα εκδοχή κυβερνητικής λειτουργίας, παρά τις εύλογες επιφυλάξεις για συγκεντρωτισμό δυσλειτουργικής ή παραλυτικής υφής. Δοκιμασμένη στα χωρικά ύδατα της καθημερινότητος, η εκδοχή αυτή κατέδειξε κραυγαλέες αδυναμίες:

Ασυνεννοησία υπουργών, αποφάσεις που αλληλοαναιρούνται και αποσύρονται, έλλειψη προετοιμασίας σε αρκετά πεδία και ανησυχητικά δείγματα απαράσκευων μηχανισμών διαχείρισης. Πολλά και γνωστά τα κρούσματα, πενιχρά τα αποτελέσματα, απογοητευτικός ο απολογισμός.

Ειδικά αν ληφθούν υπ΄οψιν το φιλόδοξον της υμνηθείσης εξαγγελίας και η ιδιαιτερότης της συγκυρίας. Δηλαδή, η επέλαση της πανδημίας. Που απαιτεί εγρήγορση, ταχύτητα αντιδράσεων και στιβαρή διακυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.

Ενδεικτική η παράθεση στοιχείων και γεγονότων για το κενό του καινού. Τουτέστιν, για την κυβερνητική αδυναμία να φιλοτεχνηθεί ένα νέο μοντέλο συμπεριφοράς, ύφους και ήθους που θα αφήσει πίσω του τα παθογενή του παρελθόντος.

Δυστυχώς για τη χώρα, η κυβέρνηση ακολουθεί μέχρι τώρα την χορταριασμένη- και εν τέλει επιζήμια-πεπατημένη. Εκείνο το αιχμηρό «δάσκαλε που δίδασκες» ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή της…