Debate round 2: Δυο “γάιδαροι” μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα

Έπειτα από ένα debate “μάπα το καρπούζι”, εκείνοι που εν όψει των εκλογών αυτοπροσδιορίζουν εαυτούς ως επίδοξους πρωθυπουργούς, αλλάζουν τώρα τους κανόνες σε μια προσπάθεια αμερικανοποίησης της πολιτικής ζωής. Ξεχνάμε τα βαρύγδουπα “ο λαός θέλει συνεργασίες”, το αφήγημα της συνεργασίας όλων των δυνάμεων “για να σώσουμε την Ελλάδα” και παίζουμε με όρους ρίνγκ σε μια χώρα που η κοινοβουλευτική της παράδοση δεν είχε “γαϊδούρια” και “ελέφαντες” (ή μήπως έχει στην πιο αλληγορική τους μορφή;), αλλά πολυκομματική εκπροσώπηση σε ένα κοινοβούλιο.

Ξαφνικά, προεξοφλούμε το αποτέλεσμα, δημιουργώντας για τους ψηφοφόρους τετελεσμένα και αποφασίζουμε και διατάζουμε. Και το ερώτημα που γεννάται είναι. Ποιος όρισε τους κ. Τσίπρα και Μεϊμαράκη οδηγούς μιας εκλογικής διαδικασίας. Κι αν μια στο εκατομμύριο οι δημοσκοπήσεις πέσουν έξω, διόλου απίθανο σενάριο αν κρίνουμε από την πρόσφατη παράδοση; Κι αν αύριο ο λαός που επικαλούνται όλοι, αλλά αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία πως τον αγνοούν, υποδείξει άλλους από τους αυτοαποκαλούμενους επίδοξους πρωθυπουργούς; Τότε, πώς θα εξηγηθεί αυτή η μεροληπτική θέση και προβολή υπέρ δύο εκ των 19 κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο στις 20 Σεπτεμβρίου;

Ακόμη και στην πρώτη τηλεμαχία, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να αποκλείσει κανέναν από εκείνους που εκπροσωπούν την ψήφο του ελληνικού λαού, από μια διαδικασία. Οι ιδέες, όσο και αν είναι θανατηφόρες, μαύρες και φασιστικές, δεν εξαφανίζονται με το να τους γυρίσουμε την πλάτη. Τα μυαλά και οι συνειδήσεις ανοίγουν και αλλάζουν αντίστοιχα με συζήτηση, διάλογο, αλλά και όταν οι (πάλι) αυτοαποκαλούμενοι δημοκρατικοί κάνουν τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις πράξη.

Το ιστορικό παράδειγμα

Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση. Την άνοιξη του 2012, πριν φτάσουμε στις διπλές εκλογές, οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν μεν την ιστορική κατάρρευση του δικομματισμού, έδιναν επίσης μια εικόνα που δεν άφηνε περιθώριο σε κανένα κόμμα να ελπίζει για ποσοστά πάνω από το 20%, όμως είχαν και πολύ σοβαρές αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ εκτιμάτο πως θα κινούνταν άνω ή πέριξ του 15%, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ οι προβλέψεις στην καλύτερη των περιπτώσεων τον τοποθετούσαν στο 13%, με τις περισσότερες να υπολογίζουν τη δύναμή του μεταξύ 6% και 9%. Η κάλπη έβγαλε το κόμμα της αριστεράς κοντά στο 17% και στη δεύτερη θέση, ενώ το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε στο 13%. Σημαντικό είναι επίσης να αναφέρουμε πως τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα συγκέντρωναν ποσοστό 21%, το Μάιο, δηλαδή αθροιστικά οι επιλογές τότε των πολιτών που επέλεξαν κάτι άλλο θα έπρεπε να “επιβραβευτούν” με το μπόνους των 50 εδρών (αντ’ αυτού δεν εκπροσωπήθηκαν ούτε με ένα βουλευτή στη βουλή).

Πίνακας από alepouda.blogspot.com

Προς τι η ιστορική αναδρομή; Πολύ απλά για να αναδείξουμε πως η ελληνική πραγματικότητα, ειδικά στα χρόνια του μνημονίου δεν επιτρέπει αυθαίρετα συμπεράσματα και όλοι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και ιδιαίτερα προσεκτικοί μέχρι και το τελευταίο λεπτό, όταν και θα κλείσει η κάλπη. Αν ο κ. Σαμαράς δεν ήταν τόσο κάθετος κατά των debate και οργάνωνε μια τέτοια “φιέστα” με τον μετέπειτα εταίρο του και υποθετικά δεύτερο διεκδικητή της πρώτης θέσης Ευάγγελο Βενιζέλο από το ΠΑΣΟΚ, πόσο ηθικά και πρακτικά σωστό θα φάνταζε κάτι τέτοιο έπειτα από το εκλογικό αποτέλεσμα;

Αλλά και από άλλη ματιά να το εξετάσουμε, πάλι η μονομαχία των δύο, κρύβει ιδιαίτερα επικίνδυνες ανισότητες και παρεξηγήσεις. Αν λάβουμε υπόψη μας τα τελευταία ευρήματα των δημοσκοπήσεων – ξαναλέω με κάθε επιφύλαξη – τότε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συγκεντρώνουν μετά βίας 50% των προτιμήσεων. Τα δύο λοιπόν κόμματα που υποθετικά πάντα αθροιστικά εκφράζουν 1 στους 2 ψηφοφόρους, απαιτούν, οργανώνουν και επιβάλουν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα προβολής τους στο 100%, αγνοώντας επιδεικτικά τόσο τα υπόλοιπα κόμματα, όσο και το άλλο μισό του εκλογικού σώματος που κατά τα φαινόμενα έχει επιλέξει κάποιον άλλο να τον εκπροσωπήσει.

Ο μύθος του λαγού με τη χελώνα

Οι παραβολές, όπως και οι ιστορικές παραλληλίες έχουν πάντα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Κι αν κάποιος της διαβάσει, μπορεί να καταλήξει σε εντυπωσιακά ευρήματα που ταιριάζουν στο σήμερα. Ο λαγός Αλέξης Τσίπρας, με τον αέρα του σκληρού διαπραγματευτή μπήκε στην εκλογική μάχη με αβάντα +20% από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία. Και κάπου εκεί επέλεξε να πάρει έναν υπνάκο, αφήνοντας το μισό κόμμα να εγκαταλείψει, ψηφίζοντας ένα ακόμη μνημόνιο για να έχει να το σκίσει στο μέλλον και παρακολουθώντας τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνώνονται.

Από την άλλη, η ΝΔ ως λαγός κούρσας κι αυτή, αποκοιμήθηκε το καλοκαίρι, άφησε έναν υπηρεσιακό πρόεδρο στο πόδι της, τον οποίο σήμερα πασχίζει να αναδείξει ως τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό, που ενδεχομένως να μην είναι όμως και καταλληλότερος για πρόεδρος της δεξιάς παράταξης όταν φτάσει η ώρα της κρίσης την άνοιξη. Σήμερα, η Συγγρού ανοίγει σαμπάνιες που συσπειρώνει το 85% του ποσοστού που πήρε το Γενάρη, το οποίο μετά το απογοητευτικό 18,9% των εκλογών του Μαϊου του 2012, αποτελεί τη δεύτερη χειρότερη επίδοση της κεντροδεξιάς όλων των εποχών.

Η χελώνα στην περίπτωσή μας είναι ο κόσμος, η κοινωνία. Η οποία κουβαλά τα προβλήματά της, τα βάρη που της έβαλαν στην πλάτη και τα αποκάλεσαν σπίτι της, αλλά όμως περπατά αγόγγυστα και χωρίς να σταματά. Και αν ο Αίσωπος ήταν σοφός, τότε η χελώνα θα τερματίσει πριν τους λαγούς, θα τους προσπεράσει. Περιμένουμε λοιπόν μέχρι το φώτο φίνις και αφήνουμε τους λαγούς κούρσας να μαλώνουνε ως “γάιδαροι σε ξένο αχυρώνα”…

*Ο Λευτέρης Σαββίδης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην έντυπη δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Montpellier 1, στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Ξεκίνησε να εργάζεται το Δεκέμβριο του 2002 στην τηλεόραση και έκτοτε έχει δουλέψει για τον ημερήσιο, τον περιοδικό και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Συνεργάστηκε με τη γαλλική εφημερίδα Humanite ως ανταποκριτής της στην Ελλάδα το 2007, ενώ αρθρογραφούσε και για το περιοδικό Nemecis. Από το Νοέμβριο του 2014 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.