Δεύτεροι, τρίτοι, ηττημένοι, έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους…

Το έχουμε πει τόσες φορές, ας το πούμε άλλη μία. Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στο ναδίρ της αποδοχής της. Όχι (μόνο) στις δημοσκοπήσεις, αλλά με βάση εκλογικό αποτέλεσμα. Στις ευρωεκλογές του περσινού Ιουνίου οι ψηφοφόροι κατέβασαν το ποσοστό της ΝΔ από το 41% στο 28% και από τότε αδυνατεί να συνέλθει.

Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν υπάρχει κόμμα της αντιπολίτευσης που να επωφελείται και να μπορεί να αμφισβητήσει τη πρωτιά της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, έδειξε κάποια σημάδια ανάκαμψης, στις ευρωεκλογές απογοήτευσε. Δεν κατάφερε κάν να καταλάβει τη δεύτερη θέση, ερχόμενο  πίσω και από τον σπαρασσόμενο τότε ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη.

Έκτοτε το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται, σε όλες τις μετρήσεις, να υποχωρεί κι άλλο και να χάνει τη δεύτερη θέση από τη μονοπρόσωπη Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, πολυδιασπασμένος, κινείται σε μονοψήφια δημοσκοπικά ποσοστά.

Η εικόνα αυτή συνιστά πολιτική ανωμαλία. Δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης. Πάντοτε, όταν υποχωρούσε το κυβερνών κόμμα,  κάποιο άλλο της αντιπολίτευσης έβγαινε μπροστά και στις εκλογές η κυβέρνηση άλλαζε χέρια. Μέχρι το 2009 είχαμε εναλλαγές μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και μετά έγινε κόμμα εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα παρατηρείται το πρωτοφανές: η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη από την αρχή της δεύτερης τετραετίας της έχει πάρει την  κατηφόρα, αλλά δεν απειλείται. Η πρωτιά της θεωρείται δεδομένη. Ακόμα κι αν το ποσοστό της πέσει και κάτω από το 28% των ευρωεκλογών, κανένα από τα κόμματα που ακολουθούν δεν εμφανίζεται ικανό να την προσπεράσει.

Η εικόνα στην αντιπολίτευση είναι απογοητευτική:

Ο Νίκος Ανδρουλάκης κάνει συνεχώς ενέσεις αισιοδοξίας στα στελέχη του κόμματός του. Το έκανε και χτες, λέγοντας για πολλοστή φορά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να νικήσει τη ΝΔ και να σχηματίσει προοδευτική κυβέρνηση. Μόνο που η διαβεβαίωση αυτή δεν βασίζεται σε κανένα στοιχείο της πραγματικότητας. Είχε δοθεί και πριν από τις ευρωεκλογές και αποδείχτηκε ότι ήταν έπεα πτερόεντα. Πώς, λοιπόν, το 13% μπορεί να εκτιναχθεί και να ξεπεράσει το, όντως ισχνό, 28% της ΝΔ; Πειστική απάντηση επ’ αυτού δεν υπάρχει.

Ο άλλοτε ενιαίος και μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ ζει μέσα στη μιζέρια της πολυδιάσπασής του. Και τα κομμάτια του τσακώνονται για το αν και πώς πρέπει να (ξανα)ενωθούν, τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι (ΣΥΡΙΖΑ) παλεύει με το μονοψήφιο και το άλλο (Νέα Αριστερά) με το φάντασμα του 3%, που δεν έπιασε ούτε στις ευνοϊκές ευρωεκλογές.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, μέσα σε αυτό το σκηνικό, το κόμμα-κομήτης της Ζωής Κωνσταντοπούλου ενδεχομένως είναι το μόνο που μπορεί να απειλήσει τη ΝΔ. Όμως, πρόκειται για αυταπάτη. Δεν μπορεί. Αντίθετα, το δίλημμα «Κυριάκος ή Ζωή» είναι μια κατασκευή που εξυπηρετεί μόνο τις επιδιώξεις του νυν πρωθυπουργού.

Το συμπέρασμα είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί μόνο του να απειλήσει τη ΝΔ. Τι απομένει; Να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο να ενωθούν, ώστε να σχηματίσουν μια ενωμένη παράταξη, ικανή να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία.

Προβλήματα, εμπόδια και τραύματα του παρελθόντος υπάρχουν. Αλλά η προβολή τους εναντίον της συνεργασίας είναι πρόσχημα. Το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα έχει εμμονή με την «αυτόνομη πορεία», δεν είχε κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί το 2012 με τη ΝΔ,  επί δεκαετίες βασικό αντίπαλό της. Και όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ξινίζουν τα μούτρα τους για μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ προσπερνούν εύκολα ότι το 2015 και επί πέντε χρόνια ήταν στα ίδια έδρανα με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου.

Η συνεργασία των συγγενών δυνάμεων της αντιπολίτευσης είναι η μοναδική λύση στο σημερινό αδιέξοδο. Άλλωστε, είναι και η μόνη που δεν έχει δοκιμαστεί. Όσοι την απορρίπτουν, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι κάποιο θαύμα θα συμβεί και θα νικήσουν μόνοι τους της ΝΔ, είναι χορηγοί του κ. Μητσοτάκη. Και είναι πιθανό να τον οδηγήσουν στην τρίτη τετραετία.

Όσοι επιμένουν στις αδιέξοδες επιλογές και όσοι απλώς παρακολουθούν την πορεία προς το μοιραίο εξαπατούν και εξοργίζουν τον προοδευτικό κόσμο. Ο οποίος παρακολουθεί, καταγράφει και, όταν έρθει η ώρα, θα επιβάλει την πρέπουσα τιμωρία στους μικρομαγαζάτορες και καρεκλοκένταυρους…