Δεν είναι ο Μωραΐτης αλλά ο Μουζέλης και οι άλλοι που φοβίζουν… 

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι κ. Θάνος Μωραϊτης και Άγγελος Τόλκας δεν είναι οι “Ρονάλντο της Κεντροαριστεράς” και ως εκ τούτου οι “μεταγραφές” τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα δεν θα οδηγήσουν από μόνες τους σε κάποια τεκτονική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Εάν λάβει, ωστόσο, κανείς υπόψη του τις οργίλες αντιδράσεις των στελεχών του ΚΙΝ.ΑΛ μάλλον πρέπει να οδηγηθεί σε δεύτερες σκέψεις.

Ο γραμματέας της Κ.Ο Βασίλης Κεγκέρογλου απευθυνόμενος στον Πασοκογενή Παναγιώτη Κουρουμπλή είπε πως ” ο Μωραΐτης ήρθε στο ΣΥΡΙΖΑ για να είστε δύο προδότες μαζί”. Ο Ανδρέας Λοβέρδος ανέφερε “όταν με ρωτούν για τον ανασχηματισμό, για κάποιο περίεργο λόγο στο μυαλό μου έρχονται έννοιες όπως υπολείμματα και απολειφάδια αλλά πιο πολύ αποδιαλεγούρια”. Η επίσημη ανακοίνωση της Χαριλάου Τρικούπη έκανε λόγο για “πολιτικά εξαγορασθέντες υφυπουργούς που είναι γνωστοί κυνηγοί καρέκλας”. Άλλοι τους αποκάλεσαν “στελέχη από τα αζήτητα” και ο γραμματέας επικοινωνίας του κινήματος Σταμάτης Μαλέλης τους χαρακτήρισε “τυχοδιώκτες” και “γυρολόγους”. Όλα αυτά υπό την σκέπη της άποψης που έχει διατυπώσει και η ίδια η Φώφη Γεννηματά πως πρόκειται για “επιχείρηση λεηλασίας” του χώρου του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που ενισχύει την θέση πως “με τον Τσίπρα βρισκόμαστε σε πόλεμο”.

Σε όλα αυτά, βεβαίως, υποκρύπτονται ορισμένες αντιφάσεις και, πάντως, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα. Εάν ο Μωραϊτης και ο Τόλκας είναι -όπως είπε κάποιο άλλο στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη- “ρετάλια της κεντροαριστεράς” σε μια “κυβέρνηση -κουρελού”, προς τι η οργή και η αγωνία; Κι αν οι του ΚΙΝ.ΑΛ είναι βέβαιοι, όπως δηλώνουν, πως έχουν εξασφαλισμένο, από τα προεκλογικά αποδυτήρια, το διψήφιο ποσοστό στις κάλπες, τι νόημα έχει όλος αυτός ο θόρυβος;

Πίσω από τα φαινόμενα, ωστόσο, υπάρχει και μια σκληρή πραγματικότητα.

Το θέμα δεν είναι οι δύο νέοι υφυπουργοί που από το ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στο υπουργικό συμβούλιο του Αλέξη Τσίπρα. Παρά το γεγονός ότι οι Μωραϊτης και Τόλκας έρχονται να προστεθούν στις μετακινήσεις των Ξενογιανακοπούλου και Ζορμπά -οπότε αθροιστικά αποκαλύπτουν ένα μικρό αλλά διόλου αμελητέο ρεύμα- , εκείνο που ξυπνά το ένστικτο αυτοσυντήρησης της κ. Γεννηματά είναι κάποιοι άλλοι.

Είναι ο Νίκος Μουζέλης ( εδώ ) που υποστηρίζει πως “η λύση για την κεντροαριστερά είναι η στροφή προς τα αριστερά”. Είναι ο Σωτήρης Βαλντέν ( εδώ ) που αναγνωρίζει τον ηγεμονικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και τοποθετείται ευθαρσώς υπέρ των προοδευτικών συγκλίσεων και χαρακτηρίζει “απαράδεκτους” τους ισχυρισμούς της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ για “πόλεμο” με τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι η παρέμβαση του Αντώνη Λιάκου ( εδώ ) που παρομοιάζει το ΚΙΝ.ΑΛ με την Ένωση Κέντρου της παλιάς εποχής που αφομοιώθηκε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και εξαφανίστηκε.

Είναι, ακόμα, ο Νίκος Μπίστης, ο Γιάννης Ραγκούσης που λοιδορείται από τους πρώην συντρόφους του, είναι ένα σημαντικό τμήμα της ΔΗΜΑΡ που προβληματίζεται, ίσως και κάποιοι από το Ποτάμι που κινούνται ενεργά. Και δεκάδες ακόμα στελέχη ή και διανοούμενοι από τον χώρο της κεντροαριστεράς με άρρηκτη στα χρόνια που πέρασαν σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου που σπεύδουν να ανταποκριθούν θετικά στην διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν, όπως λέγεται, οι Μωραϊτης και Τόλκας είναι “ρετάλια” και συναλλάσσονται με τον Αλέξη Τσίπρα, ποιος τολμάει να πει κάτι τέτοιο για τον Μουζέλη, τον Βαλντέν και τον Λιάκο; Κι αν όλοι οι παραπάνω και πιθανώς άλλοι τόσοι βρεθούν στην πρώτη γραμμή ή έστω στα μετόπισθεν της “Προοδευτικής Συμμαχίας” που σχεδιάζει το Μέγαρο Μαξίμου ( ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτό έχουν η παρέμβαση που θα γίνει τη Δευτέρα στο Polis Cafe και η εκδήλωση με τον Ούντο Μπούλμαν των Ευρωσοσιαλιστών στις 4 Μαρτίου)  είναι πασιφανές πως το ΚΙΝ.ΑΛ αφενός ωθείται προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος και αφετέρου καλείται, αργά ή γρήγορα, να επιλέξει τι ακριβώς εκπροσωπεί στην Ελλάδα μετά τα μνημόνια.

Και, ακόμα, να εξηγήσει ποιο είναι το δια ταύτα της πολεμικής ρητορικής περί “στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ” που προσφυώς -για τους δικούς του λόγους- επέβαλε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και υιοθέτησε ασμένως η ίδια η Φώφη Γεννηματά.

Βεβαίως, για το ΚΙΝ.ΑΛ, ισχύει η αγγλοσαξονική ρήση “first things first” (τα σοβαρότερα πράγματα πρέπει να υπολογίζονται κατά προτεραιότητα από άλλα λιγότερο σοβαρά).

Αυτό σημαίνει πως πριν φτάσει η ύστατη ώρα κατά την οποία στη Χαριλάου Τρικούπη πρέπει να αποφασίσουν εάν θα συνεργαστούν ή όχι με τη Ν.Δ (εφόσον φυσικά αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις κάλπες), η κ. Γεννηματά αναζητά εναγωνίως ένα εκλογικό ποσοστό τουλάχιστον κατάτι μεγαλύτερο από εκείνο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Οτιδήποτε λιγότερο -έστω και κατά μία ψήφο- θα σημάνει μια σεισμική εσωστρέφεια, ίσως και τον τεμαχισμό του συγκεκριμένου πολιτικού υποκειμένου σε εκείνους που θα αποδράσουν προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και σε εκείνους που θα αναζητήσουν συμμετοχή στο νέο προοδευτικό μέτωπο υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως εγερθεί ακόμα και θέμα ηγεσίας. Και, πάντως, η αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου που ξεκίνησε με τις Πρέσπες θα έχει συντελεσθεί.

Γι αυτό, εν κατακλείδι, αυτό που “πονάει” περισσότερο την ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη είναι το άθροισμα που σηματοδοτούν ο Μουζέλης, ο Βαλντέν, ο Λιάκος και άλλοι επιφανείς και υπεράνω κάθε υποψίας για πολιτική συναλλαγή. Και γι’  αυτό στο ΚΙΝ.ΑΛ θα αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο προσεχώς τις περιπτώσεις Καμμένου ή Πολάκη (να τι πρέπει να προσέξουν στο Μέγαρο Μαξίμου) για να δημιουργούν ψυχολογικά και πολιτικά αναχώματα στην προσπάθεια του εγχειρήματος στον χώρο της κεντροαριστεράς. Και θα προσεύχονται να διολισθήσει ο Αλέξης Τσίπρας σε λογικές εισοδισμού και πατερναλιστικές συμπεριφορές που θα εκφοβίσουν όλους αυτούς που αθρόα προσέρχονται για να ενισχύσουν το δίλημμα του διπολισμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.